โดยส่วนตัวเป็นเด็กกิจกรรมมาตั้งแต่ประถมแล้ว มีรายการให้แข่งทุกปี พอมีโควิดเลยไม่ได้แข่งอะไร จนขึ้นมอปลายโควิดเริ่มซาลง แล้วเด็กมอปลายเนี่ยต้องมีผลงานไว้เข้ามหาวิทยาลัย เราเลยไปแข่งโครงงานกับครูที่พอสนิทกัน ด้วยเวลาที่มีน้อยเราช่วยกันทำแต่ก็ไม่ได้เสร็จเรียบร้อยหรอกผลออกมาไม่ได้ไปต่อแต่อย่างน้อยก็ได้เกียรติบัตรเข้าร่วมแหละนะ  นี่ก็เหมือนเรื่องเด็กมอปลายทั่วไปแต่ที่อยากเล่าจริงๆเนี่ยพึ่งผ่านมาเลยคือตอนนี้เราอยูู่ม.6 พอเปิดเทอมมาก็โดนชวนไปเล่นละครภาษาอังกฤษตอนแรกลังเลมากเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เป็นครั้งแรกแถมเวลามีน้อยด้วย เราพยายามปฏิเสธอ้อมๆไปแต่โดนตื๊อจนวันที่สองของการเปิดภาคเรียนเราโดนเรียกตัวไปเชอร์ถามว่าอยากไปไหมเราที่เริ่มเกรงใจเลยไปแต่พอเห็นเรื่องที่เลือกมาแสดงกับเวลาที่มีรู้เลยว่าไม่น่าไหวเรื่องที่เลือกฉีกบุคลิกมาก เลยจะขอถอนตัวเพราะยังไม่ได้ยื่นเอกสารแต่เชอร์บอกว่าไม่ต้องกังวลบทจะแบ่งกันมันไม่เยอะหรอก เราเลยตกลงที่จะไป พอเริ่มซ้อมจริงตอนแรกเป็นตัวสำรองไม่มีบท แต่น้องคนที่รับบทนั้นทำไม่ได้เชอร์เลยให้เราลองมาแสดงพอได้ลองไปแสดงเชอร์บอกให้เราแสดงบทนั้นเลยเพราะเราสำเนียงได้ พอเริ่มซ้อมจริงๆก็เริ่มจำบท เรื่องจำบทไม่อยากเลยปกติเราความจำดีแต่ที่ยากคือการแสดงอินเตอร์แอคติ้งคาแรคเตอร์ของตัวละครนั้นมันยากมากเพราะมันขัดกับบุคลิกเราจริงๆตอนซ้อมเราไม่มีความสุขไม่เอนจอยเลยกังวลกับคาแรคเตอร์ที่ได้โคตรยากโคตรท้าทายเลย จนเหลือเวลาก่อนการแข่งอีก3วัน เชอร์ได้ติเราและให้เรากลับไปทบทวนตัวเองว่าบทนั้นมันต้องแสดงยังใง เราพึ่งจะเข้าถึงคาแรคเตอร์นั้นหลังจากซ้อมมาเกือบอาทิตย์เหลือเวลา3วันที่จะได้ซ้อม พอเราทำได้เราเริ่มผ่อนคลายและสนุกไปกับมัน จนตอนนี้เป็นตัวแทนไปแข่งที่ตากแล้วน้า555 จากเรื่องที่เล่าอยากให้ทุกคนสู้กับปัญหา มันไม่ยากไปกว่าเราหรอก มันแค่ต้องใช้เวลาอาจจะนานหน่อยแต่เราจะทำมันได้สำเร็จขอแค่เรา ตั้งใจ มุ่งมั่น ขยัน อดทน เราจะผ่านมันไปได้แน่นอน

🥰🥰มีความสุขมากๆ ยิ้มเยอะๆ หัวเราะบ้างนะ😄😄

 หลังจากนี้ตามงานยาวๆเลยจ้าได้เรียนวันเดียวตั้งแต่เปิดเทอม555555

วันนี้คุณยิ้มหรือยังและอย่าลืมมีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆนะคะทุกคน😄😄😄