ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ขออภัยในหัวข้อที่ดูค่อนข้างรุนแรง ละเอียดละอ่อน อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นนะคะ เราอยากทราบ ว่าทุกคนคิดเห็นยังไงกับสองสิ่งนี้ แต่ก่อนทุกคนเคยคิดแบบไหน ปัจจุบันยังคิดแบบนั้นหรือเปลี่ยนแล้ว เพราะเหตุใด เราอยากรู้ว่ายุคสมัยเปลี่ยนไปมันมีผลในการเปลี่ยนไหม การเลี้ยงดู ความผูกพัน อิสระทางความคิด
คหสต.เลย ค่อนเป็นแบบ พ่อแม่ต้องดูแลลูก ต้องเกริ่นว่า เราอยู่กับแม่ ก็ค่อนข้างสนิท ไม่ทุกเรื่อง เรานับถือแม่ แต่คสพ. อาจะเกือบจะ toxic relationship ไม่แย่ ไม่ดี พ่อเราเสียแต่เด็ก พ่อเป็นต้นแบบของชายแท้ที่แย่มาก แต่แม่ก็เลี้ยงเรามาเราไม่ได้รู้สึกขาด
ที่เราคิดแบบนั้นเพราะ เราคิดว่าตัวเราไม่ได้อยากเกิดมา พ่อแม่เป็นคนทำให้เราเกิด มันอาจดูรุนแรงแต่ในแง่ความเป็นจริงคือแบบนั้นค่ะ จึงคิดว่าพ่อแม่ควรดูแลเราให้ถึงที่สุด แบบว่าพร้อมซัพพอร์ตนะคะ ในทุก ๆ ด้าน/จบ ป.ตรี หรือไม่ทำให้ลำบากมีแนวทางในการใช้ชีวิต ใช้ชีวิตรอดในสภาวะเศษฐกิจแบบนี้ หรือการมีความพร้อมที่พร้อมจริง ๆ ไม่ใช่ทำให้เกิดมาแล้วเลี้ยงส่ง ๆ สุดท้ายก็มาชี้หน้าว่าเราเป็นหนี้บุญคุณ ต้องเลี้ยงดูท่าน เกิดมาแบบที่พวกชั้นอุตส่าเลี้ยงพวกเธอมา มันลำบาก กว่าจะเลี้ยงมาโตทั้ง ๆ ที่ถ้าเกิดมาเป็นแบบนี้ก็ไม่มีใครโอเคหรอกค่ะ
ถ้าเอาตามตรงเลย ถ้าย้อนเวลาได้เราไม่ได้อยากเกิดค่ะ ถึงแม่จะเลี้ยงเราดี แต่ก็เป็นครอบครัวที่ไม่ได้พร้อม ไม่มีเงินสนับสนุนเต็มที่ เราต้องดิ้นรน หมดหวัง คือแม่ส่งเรียนนะคะแต่เป็นการเรียนที่บั่นทอนจิตใจตัวเองมาก เพราะสภาวะเศษฐกิจ การเงินย่ำแย่ จะจบ ไม่จบ ดรอป ไม่ดรอป เรียนไปก็มีแต่ท้อว่าจะได้ดรอปตอนไหน แม่ไม่มีค่าเทอมส่งตอนไหน คือเราไม่เจอปลายอุโมงค์เลย เราเลยคิดว่าทำไมต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ กู้กยศ.ไปหนี้ก็เพิ่มเรื่อย ๆ เราไม่เหนื่อยกับการเรียนเลยค่ะ เราชอบ เราสู้ถ้ามันมีกำลังที่ซัพพอร์ตเต็มที่ ถ้าเราล้มไม่ได้มีฟูกรองรับ มีแต่โคลน ดิน หิน ที่พร้อมทำให้เราช้ำเลย แต่ก็อาจดูย้อนแย้งแต่เราก็ขอบคุณแม่ที่พยายามมาตลอดจนถึงตอนนี้ แต่พอเป็นแบบนี้มันก็บั่นทอนพวกเราทั้งสองฝ่ายจนช้ำ
เราจึงอยากมาแชร์ความคิดเห็นของทุกคน ทั้งหมดทั้งมวลสุดท้ายมันก็อาจจะเกิดจากความคิดที่อยากให้พ่อแม่มีความพร้อมที่จะเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งจริง ๆ บางคนอาจคิดว่าเป็นความคิดที่แย่ ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่ก็ขอน้อมรับ อาจจะล้วนแต่ปสก.ชีวิต หรือความคิดของเด็กที่ยังไม่โต แต่ก็อยากอ่านเพื่อเปิดรับความคิดใหม่ ๆ ในหลาย ๆ มุมนะคะ
อยากสอบถาม พ่อแม่มีบุญคุณต่อลูก หรือ ลูกมีบุญคุณต่อพ่อแม่?
คหสต.เลย ค่อนเป็นแบบ พ่อแม่ต้องดูแลลูก ต้องเกริ่นว่า เราอยู่กับแม่ ก็ค่อนข้างสนิท ไม่ทุกเรื่อง เรานับถือแม่ แต่คสพ. อาจะเกือบจะ toxic relationship ไม่แย่ ไม่ดี พ่อเราเสียแต่เด็ก พ่อเป็นต้นแบบของชายแท้ที่แย่มาก แต่แม่ก็เลี้ยงเรามาเราไม่ได้รู้สึกขาด
ที่เราคิดแบบนั้นเพราะ เราคิดว่าตัวเราไม่ได้อยากเกิดมา พ่อแม่เป็นคนทำให้เราเกิด มันอาจดูรุนแรงแต่ในแง่ความเป็นจริงคือแบบนั้นค่ะ จึงคิดว่าพ่อแม่ควรดูแลเราให้ถึงที่สุด แบบว่าพร้อมซัพพอร์ตนะคะ ในทุก ๆ ด้าน/จบ ป.ตรี หรือไม่ทำให้ลำบากมีแนวทางในการใช้ชีวิต ใช้ชีวิตรอดในสภาวะเศษฐกิจแบบนี้ หรือการมีความพร้อมที่พร้อมจริง ๆ ไม่ใช่ทำให้เกิดมาแล้วเลี้ยงส่ง ๆ สุดท้ายก็มาชี้หน้าว่าเราเป็นหนี้บุญคุณ ต้องเลี้ยงดูท่าน เกิดมาแบบที่พวกชั้นอุตส่าเลี้ยงพวกเธอมา มันลำบาก กว่าจะเลี้ยงมาโตทั้ง ๆ ที่ถ้าเกิดมาเป็นแบบนี้ก็ไม่มีใครโอเคหรอกค่ะ
ถ้าเอาตามตรงเลย ถ้าย้อนเวลาได้เราไม่ได้อยากเกิดค่ะ ถึงแม่จะเลี้ยงเราดี แต่ก็เป็นครอบครัวที่ไม่ได้พร้อม ไม่มีเงินสนับสนุนเต็มที่ เราต้องดิ้นรน หมดหวัง คือแม่ส่งเรียนนะคะแต่เป็นการเรียนที่บั่นทอนจิตใจตัวเองมาก เพราะสภาวะเศษฐกิจ การเงินย่ำแย่ จะจบ ไม่จบ ดรอป ไม่ดรอป เรียนไปก็มีแต่ท้อว่าจะได้ดรอปตอนไหน แม่ไม่มีค่าเทอมส่งตอนไหน คือเราไม่เจอปลายอุโมงค์เลย เราเลยคิดว่าทำไมต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ กู้กยศ.ไปหนี้ก็เพิ่มเรื่อย ๆ เราไม่เหนื่อยกับการเรียนเลยค่ะ เราชอบ เราสู้ถ้ามันมีกำลังที่ซัพพอร์ตเต็มที่ ถ้าเราล้มไม่ได้มีฟูกรองรับ มีแต่โคลน ดิน หิน ที่พร้อมทำให้เราช้ำเลย แต่ก็อาจดูย้อนแย้งแต่เราก็ขอบคุณแม่ที่พยายามมาตลอดจนถึงตอนนี้ แต่พอเป็นแบบนี้มันก็บั่นทอนพวกเราทั้งสองฝ่ายจนช้ำ
เราจึงอยากมาแชร์ความคิดเห็นของทุกคน ทั้งหมดทั้งมวลสุดท้ายมันก็อาจจะเกิดจากความคิดที่อยากให้พ่อแม่มีความพร้อมที่จะเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งจริง ๆ บางคนอาจคิดว่าเป็นความคิดที่แย่ ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่ก็ขอน้อมรับ อาจจะล้วนแต่ปสก.ชีวิต หรือความคิดของเด็กที่ยังไม่โต แต่ก็อยากอ่านเพื่อเปิดรับความคิดใหม่ ๆ ในหลาย ๆ มุมนะคะ