คือใครมาเล่าอะไร ก็เฉยๆ เพื่อนร่วมงานคุยอะไรเราก็ไม่ค่อยอยากจะฟังไม่สนใจ ชอบฟังเพลงอุดหูฟังที่โต้ะคนเดียวเงียบๆ แต่บางครั้งก็ทำท่าทีเหมือนสนใจร่วมพูดคุยไปด้วยเพราะไม่อยากแปลกแยก แต่ในใจไม่รู้สึกอะไรเลย
            และยิ่งเป็นคนในครอบครัวด้วยแล้วเราก็พึ่งจะเริ่มสังเกตตัวเองหลังจากลูกไปอยู่ต่างจังหวัด เราก็ไม่ได้คิดถึง สามีไปทำงานเมืองนอก เราก็ไม่ได้คิดถึง พ่อ แม่ ญาติ พี่ น้อง ไม่คิดถึงไม่เป็นห่วงเฉยๆ ไม่เจอ ไม่คุยก็ได้ก็ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ แต่ก่อนไม่เป็นแบบนี้นะคะ ไม่รู้ว่าเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ แต่การกระทำเราตรงข้ามกับความรู้สึกนะคะ ก็อย่างเช่นตอนแม่ป่วยเข้าโรงพยาบาล เราก็พาไปหาหมอ ถามอาการ แสดงความเป็นห่วงเพราะกลัวเค้าจะเสียใจ แต่ในใจเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลย 
            ที่รับไม่ได้เลยคือเราเป็นแม่คน แต่ทำใมถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้กับลูกตัวเองได้ ไม่คิดถึงลูก ไม่อยากกอด ไม่อยากหอม เรารับความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลยค่ะ แต่เราดูแลเขาได้ปกตินะคะ ถามว่ารักไหมรู้สึกดีๆด้วยไหมก็น่าจะมีนะคะ แต่ทำใมไม่โหยหาเลย เรารู้สึกผิดมากๆค่ะ มันกวนใจเรามากๆเลยค่ะช่วงนี้ นี่เราป่วยหรือเปล่าถึงขั้นต้องพบจิตแพทย์ไหมนะ?