จากที่เล่า คิดว่าไม่ใช่อาการป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรอกนะคะ คิดว่าเป็นการเกิดอารมณ์ ความรู้สึกและความนึกคิดปกติที่เกิดได้กับคนทั่วไป แต่อาจแช่อยู่กับการไพล่ไปนึกถึงการสูญเสียมากไปสักหน่อย ในช่วงวัยเท่านี้ อารมณ์และความนึกคิดแบบนี้เกิดขึ้นได้ และมันเกิดขึ้นได้พร้อม ๆ กับความนึกคิดที่ว่าธรรมชาติของชีวิตนั่นคือการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับลง และแต่ละคนมีกรรมเป็นของตนเอง กรรมเป็นที่มา ที่อาศัยและที่ไปของคนแต่ละคน เมื่อชีวิตยังตั้งอยู่ ไม่ดับลง การดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท และความสามารถที่จะอยู่กับอดีต นี้รวมถึงผู้คนทั้งหลายที่จากไปแล้ว ได้อย่างเข้มแข็ง ไม่ให้ความนึกคิดและความรู้สึกดังกล่าวรบกวนได้บ่อย ๆ ชีวิตจะมีความปกติสุขได้ ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ ชีวิตยังมีเรื่องราวให้พบเจอและมันจะค่อย ๆ เปิดเผยตัวมันเองให้แจ่มชัดขึ้นต่อไป