ต่อจาก link นี้ค่ะ    https://ppantip.com/topic/41881310

วันนี้จะมาบอกเล่าเหตุการณ์ ณ ปัจจุบันนี้ค่ะ ผ่านมา 1 ปีกว่าๆ แล้วค่ะ
ตอนนี้ น้องได้ลงแข่งบ้างเป็นบางแมทช์ โดยรวมถือว่าดีขึ้นมาก
ตอนแรกยอมรับว่าแม่เป็นกังวลมากๆๆ กลัวลูกเครียด มีแอบถอดใจบ้าง 55+ แต่พอได้อ่านหลายๆ คำแนะนำจากห้องนี้ ทำให้แม่คลายความกังวลลงไปเยอะเลยค่ะ แล้วก็ให้เวลากับน้อง และรอคอย
กว่าที่แม่จะผ่านมาถึงวันนี้ ยอมรับเลยว่าแม่หนักแน่นมาก 55+
ช่วง 4-5 เดือนแรก (ช่วงปลายๆ ป.1) น้องไม่อยากเล่น ไม่ฟัง ไม่สนใจ ไม่เข้าใจ แต่แม่ก็พยายามช่วยพูดให้กำลังใจว่าหนูทำได้นะ แม่ว่าหนูทำได้ แค่หนูตั้งใจ (โดยส่วนตัวแม่รู้สึกว่า น้องเค้าทำได้ แต่อาจไม่ได้ดีเลิศอะไรมากมาย เพราะจุดประสงค์แม่คืออยากให้ได้เล่นกีฬา ฝึกเรื่องความรับผิดชอบ ฝึกวินัย มีเป้าหมาย ฯลฯ)
พอขึ้น ป.2 ก็ยังไม่อยากซ้อมบ้าง ไม่อยากลงสนามบ้าง แต่เข้าใจกฎกติกา พัฒนาขึ้นมาบ้าง แต่ยังไม่ค่อยอยากลงแข่งเท่าไรนัก ... แต่ทุกๆ การแข่งขัน แม่จะไปด้วย และบอกน้องเสมอว่า แม่มาดูหนูเล่น แม่เสียเวลา เสียงาน มา หนูต้องตั้งใจนะ แต่ถ้าหนูไม่ตั้งใจ แม่ก็เสียใจนะ แม่รู้ว่าหนูทำได้ หนูแค่ตั้งใจเท่านั้น (จำได้ว่าช่วงนั้นพูดประโยคนี้บ่อยมากๆๆๆ) อ้อ! ตอน ป.2 น้องมีสมัครเข้าชมรมโขน ซึ่งเป็นสิ่งที่น้องชอบมากกกก แม่ก็ให้น้องทำไป แต่ห้ามทิ้งฟุตซอล 55+
พอขึ้น ป.3 ณ ปัจจุบัน เขาโตขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น มีแอบเสียใจนิดหน่อยที่บางแมทช์ไม่ได้ลง รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของทีม มีแนวโน้มว่าจะค่อยๆ พัฒนาไปในทางทีดีขึ้น

เคยคิดนะคะว่า ถ้าแม่ถอดใจตั้งแต่ 4-5 เดือนแรกที่ลูกไม่ชอบ แล้วผลจะออกมาแบบไหน? เพราะเคยได้ยินว่า ถ้าเด็กไม่ชอบก็อย่าฝืน คำนี้บางทีมันก็เหมือนดาบสองคมนะคะ จริงๆ คนที่เลี้ยงเค้ามาต้องดูออกว่าเค้าชอบ ไม่ชอบอะไร ทำได้ ไม่ได้ยังไง

แม่ก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แค่อยากบอกเล่าปสก. ส่วนตัวให้ได้อ่านกันค่ะ ....แม่ว่าเด็กๆ เค้ามีสิ่งที่เค้าชอบ สิ่งที่เค้าอยากทำ สิ่งที่เค้าทำได้ แต่ถ้าผู้ใหญ่ไม่สนับสนุน หรือเป็นเสาหลัก เป็นหลักยึดให้กับเด็ก ในวันที่เค้าท้อแท้ หรือเหนื่อย ผิดหวัง ความฝันของเขาอาจจบลงไปก็ได้นะคะ

สุดท้าย ต้องขอบคุณคำแนะนำจากกระทู้แรกมากๆ เลยค่ะ