คือเราเป็นคนสายตาสั้นค่ะ ประมาณ200กว่าไม่รู้ปัจจุบันถึง 300หรือยัง แล้วทีนี้ปัญหามันเกิดจากพ่อกับแม่เห็นเราใส่แว่นตลอด ก็เลยเริ่มท้วงให้ถอดไม่งั้นจะสายตาสั้นไปเรื่อยๆ แต่หนูถามเจ้าของร้านตอนตัดแว่นเขาบอกว่าให้ใส่ตลอดเพื่อไม่ให้ค่าสายตาสั้นไปกว่านี้ เพราะหนูอายุยังน้อยมีโอกาสที่จะสั้นไปกว่านี้
   หนูอธิบายให้พ่อกับแม่ตลอดค่ะ แม่จะชอบยกตัวอย่างเพื่อนที่ทำงานของแม่ ที่พอเขาทำแว่นพังไม่ได้ใส่แล้ว สายตาเขากลับมาปกติ(หนูไม่รู้ปกติจริงไหม)แต่แม่เล่าว่าเขากลับมามองได้ปกติโดยไม่ต้องใช้แว่น แต่เราก็เถียงกลับไปว่าเพราะเขาสายตายาวขึ้นรึเปล่าเลยเข้าใจว่าตาหายเป็นปกติ  แม่เราอายุ40
แล้วหนูเลยคิดว่าอายุเพื่อนแม่ไม่น่าจะห่างกันมาก
ส่วนคุณพ่อหนูถึงกับพาไปถามเจ้าของร้านเลย!! คุยกันเรียบร้อย หนูก็อยู่ฟังด้วย ตอนนั้นคุณพ่อทำท่าเหมือนจะเข้าใจ แต่ผ่านไปประมาณ3อาทิตย์ก็เริ่มทักท้วงมาอีก😂😂 พ่อบอกหนูว่าให้หัดถอดแว่นบ้าง
แต่หนูก็ท้วงเพราะถ้าถอดจะมองไม่ให้เลย (พ่อบอกตอนอยู่บ้านให้ถอดค่ะ แต่หนูปฎิเสธไปเพราะขนาดมองนาฬิกาใกล้ๆยังไม่เห็นเลย )
     วันหนึ่งหนูทะเลาะกับพ่อแม่หนักมาก แม่กับพ่อเริ่มใส่อารมณ์ แม่บอกใส่แว่นก็จะโง่งี้แหละ เวลาทำงานเจาก็คงไม่รับ พ่อเราก็บอกให้หัดถอดบ้าง พอเถียงก็อ้างเรื่องอายุ 👟หนูก็ไปไม่เป็นเลยทีนี้
     ช่วยแนะนำวิธีอธิบายให้พ่อกับแม่เขาใจทีคะ ทุกวันนี้ยังทะเลาะกันเรื่องนี้อยู่ ยาวนานจะครบปีแล้ว
หนูรู้ว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงค่ะ แต่อยากให้เข้าใจเพราะหนูมองไม่เห็นจริงๆ
     
    ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าแท็กผิดพึ่งตั้งกระทู้แรกค่ะ