ปกติตั้งแต่เล็กจนโตเราสนิทกับแม่มากตัวติดกันตลอดไปไหนก็ต้องไปกับแม่ มีอะไรก็ไปรึกษาแม่ แม่รักและห่วงเรามาก เรามีโรคประจำตัว SLE แบบตั้งแต่อายุ14 แม่พาไปหาหมอตลอด ขอไปเองก็ไม่ยอม จนเรา อายุ 30 ก็ยังไม่ยอม ตั้งแต่เด็กเราเป็นเด็กดีตลอด แม่บอกอะไรก็ทำตามแม่ไปทะเลาะกับใครก็บอกเราให้ไม่คุยกับคนนั้น เช่นลูกพี่ลูกน้องเรา เราไม่คุยกันเกือบ 10 ปี ทั้งๆไม่เคยมีเรื่องทีราวกับเราเลย แต่พอเราโตขึ้นเราถึงไปคุยกับพี่เค้าเพราะรู้สึกว่ามันไม่เกี่ยวกับเรา แม่ก็ไม่พอใจ แต่เรื่องที่เราทำให้แม่ทุกข์ใจที่สุดคือเรามีแฟน แฟนเราเราก็หาได้ตามใจต้องการคือคนถือศีลห้า เรามองแค่นี้ แต่เเฟนเราจน มีลูกติด แม่บังคับให้เลิก เราไม่ยอม จนแม่นั่งร้องไห้ทุกคืน เราก็รู้สึกผิดนะ หลังแกรู้ว่าห้ามไม่ได้ก็ห้ามเที่ยวด้วยกัน ห้ามเจอกันแทน ห้ามพามาบ้าน เราก็รับปากแต่แอบทำ เพราะแกบอกว่าถ้ารู้นะจะตัดแม่ตัดลูก และพูดกับเราเสมอว่าถ้ารู้ว่าชิงสุกก่อนหามจะตามฆ่าให้ตาย เราเลยไม่กล้าบอกหรือพูดความจริงอะไรกับแม่เลย แม่เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ ชอบขู่จะฆ่าตัวตายอยู่บ่อยๆ เราไม่มีความสุขเลย เราต้องค่อยมาผิดศีลข้อ 4 เพื่อให้แม่สบายใจ จะบอกก็ไม่ได้ คบกันเปิดเผยก็ไม่ได้ มันอึดอัดไปหมด เคยเปิดใจพูดตรงๆขอคบก็ห้ามเราก็เข้าใจความเป็นแม่นะ แต่เรา 30 แล้ว นะ อยากใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเลือกบ้าง เราออกรถยนต์มาพอขี่ไปขูดอะไรก็บ่น ห้ามไม่ให้ขับ มอไซค์ก็ห้ามขี่แต่เราดื้อเลยเป็นจนถึงทุกวันนี้ เราควรทำไงดี ใจก็รักแม่นะ รักมาก เคยคิดว่าวันไหนไม่มีแม่เราคงอยู่ไม่ได้ แต่ในตอนนี้สมองบอกว่า เมื่อไรแม่จะไม่อยู่ เรารู้สึกบาปมากเลย บ้านที่เคยเป็นที่พักใจกับกลายเป็นนรกในวันที่เราไม่เชื่อฟังท่าน..เราควรทำไงดีค่ะ
มีแม่แบบนี้ควรทำไงดี