สวัสดีค่ะ ปีนี้หนูอายุ18ปีแล้ว จะขึ้นมหาลัย เกิดเรื่องทะเลาะกับแม่ค่ะ แม่ไม่ยอมคุยกับเรา และบอกจะไม่ส่งเสียเราเรียน จะไม่รับผิดชอบในชีวิตเราแล้ว เรื่องมันเกิดจากเราพูดอะไรบางคำที่ทำให้ท่านไม่พอใจ ท่านร้องไห้ แล้วท่านก็บอกว่าท่านไม่เคยร้องไห้เพราะลูก เลี้ยงพี่มาก็ไม่เคยร้อง มีเรานี้แหละที่ทำให้ท่านร้อง แต่พอเรากลับมาคิดทบทวนแล้ว เราก็ไม่ทราบว่าคำไหน ที่กระทบจิตใจของท่าน แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดจาหยาบคาย เอาแต่ใจตัวเอง ตนเป็นใหญ่ ไม่ค่อยฟังเหตุผลคนอื่น ตนเองต้องถูกเสมอ ในสายตาของเราแม่เป็นแบบนั้น แม่ชอบด่าทอต่อว่าเรา ในที่สถารณะก็เคยทำมาแล้ว ตอนเด็กๆเคยตีเราที่โรงเรียนต่อหน้าเพื่อนๆเพราะเราไม่กินข้าวกลางวัน ชอบพูดจาเสียดสีทำให้เราเจ็บใจ เช่น เวลาเราทำอะไรไม่ถูกท่านจะชอบต่อว่า ว่า ส_มอง🐕ปัญญา🐃หรือไง ทำอะไรแบบนี้ๆ ก็ว่าไป เคยคุยบอกท่านให้พูดดีๆแต่ท่านก็ไม่ยอมฟัง เรากับแม่ชอบผิดใจกันบ่อยๆ ความคิดเห็นไม่ค่อยตรงกัน ชอบมีปากเสียงกันบ่อยๆ แต่เวลาทะเลาะกัน เราไม่เคยต่อการด้วยคำหยาบคายเลยสักครั้ง ครั้งนี้มันหนักสุดในการทะเลาะกันแล้วค่ะ ท่านชอบพูดเหมือนเราเป็นตัวภาระ เหมือนการเลี้ยงดูเรามันไม่ใช่หน้าที่ ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเกิดมาหรอกค่ะ รู้ตัวว่าไม่อยากเกิดมาตั้งแต่อายุ 14 15 แล้ว รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วง ตัวภาระในชีวิตคนอื่น เรายังไม่เคยลองออกไปใช้ชีวิต ไม่รู้ส่าจะรอดไหม ส่วนพ่อไม่ได้เลี้ยงดูหนูตั้งแต่7ขวบแล้วค่ะ ท่านเกิดกัน เพราะแม่นอกใจทตั้งแต่นั้นมาพ่อก็ไม่เคยส่งเสียหนูอีกเลย และไม่ได้ติดต่อกันแล้วค่ะ หนูควรทำไงดีคะ
ทะเลาะกับแม่ควรทำยังไงดีคะ