เริ่มเรื่องเลยนะคะ โดยส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรเยอะ ไม่ชอบอะไรที่หวานเลี่ยน ไม่ติดสกินชิพ จำพิมอะไรจะพูดอะไรก็ให้พูดมาตรงๆไม่ต้องอ้มไปอ้อมมา แต่โดยส่วนตัวไม่ค่อยอ้อนแฟนค่ะ เราเป็นคนชอบความสัมพันธ์แบบเรื่อยๆสบายๆไม่ต้องฟิคมากว่าต้องแต่งงานตอนนั้นตอนนี้ ต้องมีลูก ชอบความสัมพันธ์ที่แยกย้ายกันทำงาน ถึงเวลาถ้าว่างหรือไม่เหนื่อยเกินไปก็มาแชร์ชีวิตประจำวันกัน 

แต่แฟนเป็นคนที่แบบชอบทำอะไรหวานๆ อยากไปเที่ยวอยากมีโมเม้นแฟนมากๆ ติดสกินชิพมาก ซึ่งเราบอกแล้วนะว่าเราไม่ชอบ เขาจะชอบทำตัวแบบไทป์ลูกหมากับเรา 

เวลาอยู่ด้วยเราจะรู้สึกว่าเราต้องนำต้องพูดอะไรที่เราไม่โอเคก่อนตลอดเลยทั้งๆที่เขาก็น่าจะมีเรื่องที่ไม่โอเคกับเราเหมือนกัน คือเราสามารถแชร์เพื่อปรับได้อ่ะแต่คุณไม่ทำ พอเราเปิดประเด็นก็กลายเป็นว่าเขาไม่โอเคตรงนั้นตรงนี้ เหมือนต้องเป็นคนนำในความสัมพันธ์นี้ ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมเราเป็นลูกคนโต และเขาเป็นน้องคนเล็ก เลยทำให้นิสัยเราเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ

เขาชอบที่จะพูดถึงเรื่องลูกซึ่งเราบอกหลายครั้งแล้วว่าเราทั้งคู่ยังไม่พร้อมหรอกกับการดูแลเด็กคนนึง เรายังเพิ่งเริ่มทำงาน เพิ่งสร้างตัว ส่วนตัวมองว่าทั้งสองคนควรจะมีทรัพย์สินที่เป็นของตัวเองก่อนที่จะแต่งงานเพือเป็นหลักให้ตัวเอง ไม่เลิกกันก็ดีไปแต่ถ้าเลิกอย่างน้อยๆเราจะได้ไม่ต้องมามีปัญหาตรงนี้ เราทั้งสองยังมีหนี้สิน นี่เลยมองว่าเรายังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นครอบครัวและมีลูก เด็กคนนึงจะเลี้ยงแบบฝากตายายเลี้ยงไม่ได้ เราต้องมีทุนและมีเวลา แต่แฟนก็ชอบยกเรื่องนี้มาพูดตลอดเลย บางครั้งการที่เราปฏิเสธเขาหลายๆครั้งเราก็แอบนอยนะ กลัวว่าที่เราบอกไปเขาจะเบื่อจะไม่โอเคแต่เราก็คุยแล้วอ่ะว่ามันไม่พร้อมไม่อยากให้พูดเรื่องนี้ เพราะพูดไปเราก็ทำให้เขาไม่ได้มันอึดอัดใจตัวเองทุกครั้งเลย 

เราก็คิดนะว่าจะมีผู้หญิงที่เหมือนเราบ้างไหมที่รำคาญแฟนในบางเรื่องในการคลั่งรักเรามากไป ติดเรามากไปจนเราลำคาญ และก็ทัศนคติที่เรามีเรื่องครอบครัวหรือลูกมันดูผิดเพี้ยนจากสังคมตอนนี้เกินไปไหม เป็นเราที่ควรปรับความคิด มายเซทอะไรต่างๆของเราหรือเปล่า ทุกคนมีความเห็นหรือแนวคิดกันยังไงบ้างคะ