คือมีเพื่อนในห้องคนนึงที่เป็นผชเราเคยเรียนห้องเดียวกับเขาตอนม.ต้นพอมาม.ปลายก็ได้อยู่ห้องเดียวกันตอนนั้นเราไม่ค่อยได้คุยกันเลยเหมือนเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องเฉยๆพอมาอยุ่ม.4เปิดเทอมมาเขาก็มีการทักทายโดยที่เขาให้เพื่อนโบกมือมาหาเราตอนที่จะส่งงานในห้องตอนนั้นเราก็งงเอ๋อๆหน่อย พอผ่านไปได้สักพักเขาเริ่มเข้าหาเราโดยการยืมของการแกล้งบ้าง ด่ากันบ้างและเขาก็ขอไลน์เรากับเพื่อนเราเพราะเพื่อนเราอยู่ห้องเดียวกันกับเขามาทุกปี พอได้ไลน์ก็ได้คุยกันคำแรกที่เปิดคือคำว่ากวนตีนอ่อเลย55555 ตลกมากอยุ่ดีๆก็พิมคำนี้มา คุยกันทุกวันโทรกันทุกวัน เราก็ช่วยงานเขาด้วย เขาก็ช่วยส่งเฉลยงานให้เรา และเขาใจดีมากๆเลยเขาเลี้ยงขนมเราบ่อยมาก ปากเขาอาจจะไม่ดีแต่ใจดีสุดๆ55566 มีครั้งนึงเขาเคยเดินกลับบ้านกับเราคือเขาเดินไปส่งถึงหน้าซอยเราเลยทั้งๆที่บ้านเขาก็คือเลยมาไกลเว่อ เราถามนะว่าพอแล้วกลับเลยก็ได้นะ เขาก็บอกว่าไม่เปนไรอยากส่งเนี่ยพอคิดดูตอนนี้เขาน่ารักมาก และก็เคยไปดูหนังด้วยกันตอนนั้นมีความสุขมากเป็นตัวของตัวเอง100%เลยเพราะตอนนั้นเราคิดแค่ว่ามากับเพื่อนไม่ได้คิดเกินเพื่อนเลย ได้นั่งต่อเลโก้ด้วยกันได้เดินเล่นด้วยกันมีความสุขจริงๆแต่ตอนอยุ่ที่รรเราแทบไม่เคยคุยกันดีๆเลยมีแต่ด่ากันตลอดเวลา แต่พอมาในแชทเขากับพูดอบอุ่นๆใส่แบบ กลับบ้านดีๆ ตั้งใจทำข้อสอบ งี้อะแต่บางครั้งก็กวนๆ ตอนนั้นมันดูมีความสุขมากพอเรามาคิด เราแทบไม่เคยเจอใครแบบนี้เลย ตอนนี้เราอยุ่ม.6แล้ว ตลอด2ปีเราโคตรคิดถึงช่วงเวลาแบบนี้ช่วงเวลาที่เราอยุ่ด้วยกันช่วยเวลาที่เรามองหน้าแล้วยิ้มให้กัน แกล้งกันบ้าง พอมาม.6นี้ทั้งๆที่เราอยุ่ห้องเดียวกันแต่ทำไมรุ้สึกห่างกันจัง ตอนนี้เราเป็นฝ่ายมองเขาตลอดเวลา ตอนนั้นเราคิดแค่เพื่อนตอนนี้เราคิดเกินแล้วอะดืแต่ไม่รุ้ว่าเขาคิดยังไง มีครั้งนึงตอนม.6นี่แหละเขาทักมาคุยไรกันนี่แหละจำไม่ได้แล้วเราโคตรดีใจที่เขาทักมาแต่มีคำนึงที่จำได้ คือคำว่ามึนเหมือนเดิม มันทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆเลย ทุกครั้งที่ได้คุยกับเขาเราดีใจมากๆ เป็นการสนทนาสั้นๆแต่เราดีใจทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา เราไม่รุ้ว่าตอนนี้เขาจะรุ้สึกยังไงกับเรา เราน่าจะรุ้ตัวเร้วกว่านี้ และเราก็ไม่อยากเสียเพื้อน กลัวบอกไปแล้วเขาไม่ได้รุ้สึกเหมือนเดิมแล้ว เราควรที่จะทำยังไงกับความรุ้สึกตัวเองดี