คือแต่ก่อนตอนม.1-ม.2อยู่กับพ่อแม่ปกติเป็นเด็กตั้งใจเรียนมากไม่ว่าจะเจอปัญหาหนักแค่ไหนต่อให้ร้องไห้ไปด้วยทำงานไปด้วยเราก็ไหว ได้เกรดดีตลอด มีเป้าหมายในอนาคต แต่พอมาม.3 เราต้องมาอยู่คนเดียวเพราะพ่อแม่ต้องไปทำงาน ช่วงเปิดเทอมแรกๆก็ยังโอเค เรียนปกติ แต่พอไปๆมาๆเราไม่อยากรู้สึกท้อกับชีวิตมากร้องไห้ทุกวันนอนไม่หลับวิตกกังวลจนเราไม่เป็นอันเรียนจริงๆ หยุดเรียนหลายอาทิตร์เพราะเรารู้เหนื่อยมากๆ แค่จะจับดินสอมาเขียนเรายังทำไม่ได้เลยย แต่เราต้องฝืนต่อไปเพราะเราไม่อยากให้พ่อแม่เหนื่อยไปมากกว่านี้ เอาจริงพ่อแม่เราดีมากเลยค่ะพยายามเข้าใจเรา แต่เราก็ไม่อยากทำให้เค้าผิดหวัง พอทำความเข้าใจกับพ่อแม่ตอนแรกดีขึ้นค่ะ แต่พอยิ่งฝืนมันยิ่งหนักค่ะ เรายิ่งไม่กล้าออกไปเจอใครเหมือนคิดตลอดว่าเค้าพูดถึงเรารึเปล่า ร้องไห้กับตัวเองทุกวัน จะเรียนจบรึเปล่ายังไม่รู้ จนเราคิดว่าตายไปคงจะดีกว่า เราพยามยามทำให้ดีที่สุดแต่มันกลับพัง เราคิดว่าคงดีกว่านี้ถ้าเราตายไปพ่อแม่คงไม่ต้อง เหนื่อย รู้สึกโดดเดี่ยวมากเวลาต้องเจอคนเยอะ เจอกับคำถามมากมาย เราอยากได้ตัวเองกลับมา เราอยากเริ่มต้นใหม่ให้มันดีกว่าเดิมแต่ไม่รู้จะทำมันได้มั้ย