เป็นจริงๆค่ะ ตอนเช้าปกติทุกอย่างหรือแกล้งทำเป็นปกติก็ไม่รู้ บางที่ก็เศร้าจนจะเสียสติกับเรื่องที่โถมเข้ามาเรื่อยๆ เรามีปัญหาเรื่องควบคุมตัวเองไม่ได้และจำไม่ได้ว่าทำอะไร ไม่มีสติ
ในตอนกลางวันที่ต้องเข้าสังคม เราเข้าสังคมไม่ได้ เธอคนนั้น เลยต้องมาแทน แต่ถ้าในตอนกลางคืนเศร้าหรือหดหู่ เราจะกลายเป็น เขาคนนั้น และทำเรื่องบ้าๆไม่รู้ตัว อย่าง
เรานอน2ทุ่ม กินยาช่วยนอนหลับจากหมอ แต่ก็ตื่นกลางดึก ตี1 หลังจากนั้นก็นอนไม่หลับอีกเลย คือการเริ่มเป็นบ้านั้นเอง หลังจากที่นอนไม่หลับ เกิดอะไรขึ้นบ้างเราจะไม่รู้ตัว จำไม่ได้เลย แต่เรารู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะรูปภาพในโทรศัพท์ที่เพิ่มขึ้นทุกวันหลังจากคืนที่จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่เราเรียกเขาว่า เขาคนนั้น เขาที่ควบคุมเราในตอนกลางคืน และทำเรื่องบ้าๆ ที่เห็นได้ด้วยตาหลังจากตื่นมาก็คือแผลที่กรีดแขน ทั้งที่จำไม่ได้เลยว่าทำไป และรูปในโทรศัพท์ คือการเดินเล่นในตอนกลางคืนในคืนที่นอนไม่หลับ รูปภาพทางเดินมืดๆ ที่เดินไปในคืนๆนั้น ไม่มีทางที่เราจะเดินไปเอง เพราะเรากลัวเวลาออกจากบ้านยิ่งเป็นตอนกลางคืนก็หนัก นอกจากนั้นยังมี รูปสัตว์อยู่ เป็นรูปแมวพร้อมกับในมือถือมีดไว้ด้วย แต่แมวตัวนั้นยังอยู่ดี เขาคิดว่ามีดไม่คมพอที่จะเฉือนคอแมวให้ขาด และอีกหลายรูปน่ากลัวๆในทุกๆคืนที่เราไม่ได้สติ คือรูปคางคกตัวใหญ่ที่โดนมีดสับจนเละ และไม่กี่วันที่ผ่านมาก็จำไม่ได้เหมือนเดิม รู้แค่ว่าเธอคนนั้นพาเราออกไปเดินเล่นกลางคืนเพราะว่าเรานอนไม่หลับ แต่เดินวนรอบหมู่บ้านไป1-2รอบ อยู่ๆก็ไม่ได้สติอีกครั้งและจำไม่ได้อีกเลย พอตื่นเช้า ภาพในโทรศัพท์ที่เพิ่มขึ้นมานอกจากภาพที่เธอคนนั้นพาเดินเล่น ยังมีภาพเหตุการณ์หลังจากจำไม่ได้อีก คือคางคกอีก2ตัว ที่โดนคัตเตอร์สับจนแหลก และหัวขาดออกไป ถึงเราจะกลัวคางคกไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ แต่ก็สงสารสัตว์ทุกตัวที่มันมีชีวิตเป็นของมัน รู้สึกหดหู่มากที่เห็นภาพการลงมือกับคางคกสุดโหดเหี้ยมโดยไม่รู้ตัวในแต่ละคืน เป็นความรู้สึกที่ทรมาณแบบบอกไม่ถูก พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้กลายเป็นอีกคนอย่าง เขาคนนั้น เขาบอกว่าเขาต้องการปลดปล่อย และทำสิ่งที่ควรทำหรืออยากทำ เพื่อช่วยเรา แต่เพราะเขาเราเลยเป็นบ้าในทุกๆคืน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ขึ้นไปอีก จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ เราเป็นโรคจิตเวชแปลกๆ ที่ยาจากหมอก็ช่วยไม่ได้
*ขอเสริมเรื่องเข้าใจยาก เราพยายามคิด คนที่หายไปอย่าง เขา คนที่ช่วยเป็นเราที่ไม่ให้เราเศร้าดิ่งไปกว่าเดิม เราควรจะเรียกเขากลับมาเพื่อออกมาแทน เขาคนนั้น นี่คือการแก้ปัญหาด้วยตัวของเราเองแล้ว
เราเขียนอะไรไปไม่รู้แล้วไม่รู้เรื่อง แต่อยากระบาย
ตอนเช้าปกติ แต่เป็นอีกคนตอนกลางคืน/เป็นบ้า
ในตอนกลางวันที่ต้องเข้าสังคม เราเข้าสังคมไม่ได้ เธอคนนั้น เลยต้องมาแทน แต่ถ้าในตอนกลางคืนเศร้าหรือหดหู่ เราจะกลายเป็น เขาคนนั้น และทำเรื่องบ้าๆไม่รู้ตัว อย่าง
เรานอน2ทุ่ม กินยาช่วยนอนหลับจากหมอ แต่ก็ตื่นกลางดึก ตี1 หลังจากนั้นก็นอนไม่หลับอีกเลย คือการเริ่มเป็นบ้านั้นเอง หลังจากที่นอนไม่หลับ เกิดอะไรขึ้นบ้างเราจะไม่รู้ตัว จำไม่ได้เลย แต่เรารู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะรูปภาพในโทรศัพท์ที่เพิ่มขึ้นทุกวันหลังจากคืนที่จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่เราเรียกเขาว่า เขาคนนั้น เขาที่ควบคุมเราในตอนกลางคืน และทำเรื่องบ้าๆ ที่เห็นได้ด้วยตาหลังจากตื่นมาก็คือแผลที่กรีดแขน ทั้งที่จำไม่ได้เลยว่าทำไป และรูปในโทรศัพท์ คือการเดินเล่นในตอนกลางคืนในคืนที่นอนไม่หลับ รูปภาพทางเดินมืดๆ ที่เดินไปในคืนๆนั้น ไม่มีทางที่เราจะเดินไปเอง เพราะเรากลัวเวลาออกจากบ้านยิ่งเป็นตอนกลางคืนก็หนัก นอกจากนั้นยังมี รูปสัตว์อยู่ เป็นรูปแมวพร้อมกับในมือถือมีดไว้ด้วย แต่แมวตัวนั้นยังอยู่ดี เขาคิดว่ามีดไม่คมพอที่จะเฉือนคอแมวให้ขาด และอีกหลายรูปน่ากลัวๆในทุกๆคืนที่เราไม่ได้สติ คือรูปคางคกตัวใหญ่ที่โดนมีดสับจนเละ และไม่กี่วันที่ผ่านมาก็จำไม่ได้เหมือนเดิม รู้แค่ว่าเธอคนนั้นพาเราออกไปเดินเล่นกลางคืนเพราะว่าเรานอนไม่หลับ แต่เดินวนรอบหมู่บ้านไป1-2รอบ อยู่ๆก็ไม่ได้สติอีกครั้งและจำไม่ได้อีกเลย พอตื่นเช้า ภาพในโทรศัพท์ที่เพิ่มขึ้นมานอกจากภาพที่เธอคนนั้นพาเดินเล่น ยังมีภาพเหตุการณ์หลังจากจำไม่ได้อีก คือคางคกอีก2ตัว ที่โดนคัตเตอร์สับจนแหลก และหัวขาดออกไป ถึงเราจะกลัวคางคกไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ แต่ก็สงสารสัตว์ทุกตัวที่มันมีชีวิตเป็นของมัน รู้สึกหดหู่มากที่เห็นภาพการลงมือกับคางคกสุดโหดเหี้ยมโดยไม่รู้ตัวในแต่ละคืน เป็นความรู้สึกที่ทรมาณแบบบอกไม่ถูก พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้กลายเป็นอีกคนอย่าง เขาคนนั้น เขาบอกว่าเขาต้องการปลดปล่อย และทำสิ่งที่ควรทำหรืออยากทำ เพื่อช่วยเรา แต่เพราะเขาเราเลยเป็นบ้าในทุกๆคืน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ขึ้นไปอีก จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ เราเป็นโรคจิตเวชแปลกๆ ที่ยาจากหมอก็ช่วยไม่ได้
*ขอเสริมเรื่องเข้าใจยาก เราพยายามคิด คนที่หายไปอย่าง เขา คนที่ช่วยเป็นเราที่ไม่ให้เราเศร้าดิ่งไปกว่าเดิม เราควรจะเรียกเขากลับมาเพื่อออกมาแทน เขาคนนั้น นี่คือการแก้ปัญหาด้วยตัวของเราเองแล้ว
เราเขียนอะไรไปไม่รู้แล้วไม่รู้เรื่อง แต่อยากระบาย