เรื่องมีอยู่ว่ามีช่วงที่พักงานประมาณเดือนกว่าๆ อยู่แต่ที่บ้าน ก็เลยมีเวลาปฏิบัติมากขึ้นจากเดิมที่เจริญสติระหว่างวันอยู่แล้ว แต่ภาวนาไปมันเกิดเบื่อจนรู้สึกได้เลยว่าเกิดอาการใจหาย ซึม ท้อแท้ เวลาส่องสายตาไปมองอะไร ก็ไม่ค่อยสนใจ บางทีรู้สึกเหมือนข้างในแอบร้องไห้ แล้วใจก็ไม่อยากให้มันท้อแท้ ซึมแบบนี้ อาการคล้ายกับคนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเลย ทั้งๆที่แต่ก่อนภาวนาก็ปกติดี ยังมีความพอใจกับการดูหนังฟังเพลง และมีแรงทำงาน แต่ตอนนี้จิตมันขี้เกียจ และมันอยากจะพ้นจากอารมณ์นี้มากๆทำยังไงดี รู้สึกว่าภาวนามาผิดแน่ๆ หรือว่าถ้ากลับไปทำงานตามปกติ เลิกสนใจการปฏิบัติธรรมไปสักพักอาการนี้น่าจะหายและดีขึ้นไหม เพราะตอนนี้มันเหมือนไม่อยากทำอะไรๆเลยจริงๆ ทำไปก็งั้นๆ