อยากระบายค่ะ ใครหลายๆคนก็เป็นเหมือนเรา แต่ขอระบายนิดหน่อยนะคะ ที่จริงชีวิตเราก็ไม่ได้แย่อะไรเลย แต่เรารู้สึกเหมือนจะตายทุกวัน พยายามหาเรื่องคิดบวก แต่ก็ ไม่เคยขอบคุณที่ได้ตื่นในวัน ต่อไป ทุกเช้าก็นึกในหัว ว่า ตื่นขึ้นมาอีกแล้วหรอ ทุกคืนก็คิดในหัว อย่าตื่นเลย ชีวิตไม่ได้แย่เลยจริงๆ แต่ก็ไม่อยากใช้ชีวิต ตั้งแต่เกิด จนตอนนี้ ไม่เคยอยากทำสิ่งที่ต้องทำเลยสักครั้ง ไม่เคยอยากไป รร ตั้งแต่อนุบาล ร้องให้ทุกวัน ประถม มัธยม ตอนนี้จบ ปวส  ไม่มีวันไหนอยากไป รร  ยังไม่ทันจบ ก็ไปขอทำงาน ตอนนี้ก็ทำงานได้สามเดือนได้ใบจบมาสักพักแล้ว เราคงต้องทำแบบนี้ไปอีก 60 ปี เพราะเราไม่มีเงินพอที่จะหยุด ที่จริงอยากอยู่บ้าน รักบ้านที่สุด ทำงานที่บ้าน ก็คงดี แต่ไม่มีความสามารถอะไรเลย ทำงาน ตั้งแต่อายุ18 เรียนด้วยทำงานด้วย ทำงานได้แป๊ปนึง ก็ได้กู้กยศ แล้วก็ทำงานอีกทีอายุ 19 ตอนนี้ 20 ทำงานหาเงินให้เงินที่บ้านนิดหน่อย ซื้อกับข้าว ทำกับข้าวให้เรากิน เราจะมีความสุขจริงๆวันไหน   ไม่มีวันไหนอยากไปทำงาน มีวันไหนบ้างที่เราจะได้มีความสุขจริงๆ  ไม่มีคำปลอบใจไหนช่วยเราได้แน่ ทุกวันเราต้องสวดมนต์นั่งสมาธิ ฟังพอสแคส ฟังธรรมะ ไม่งั้นเราคงอยู่ไม่ได้แน่ เราไม่ได้อยากมีอะไรเลย เราแค่ต้องกิน เพื่ออยู่ แล้วต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำต่อไปจนตาย แน่ๆเลย พอคิดแบบนี้ เรารู้สึกหมดหวังนะ หมดทางเลือกแล้วจริงๆ เพราะเราอยากอยู่บ้าน ไม่ชอบสังคม แต่เราก็ทนทำงานทนเรียน เพื่อคำว่าอนาคตที่ดี มาตลอด จนตอนนี้ก็รู้ว่าต้องทำสิ่งนี้ต่อไป เหมือนเดิม หรือถ้าเราเป็นโรคซึมเศร้าเราก็ขอช่างมัน ช่างมันทุกเรื่อง แล้วก็ทนกับความรู้สึกทั้งหมดต่อไป