เราเจอกันวันรับน้องค่ะได้ทำกิจกรรมด้วยกันได้กินข้าวด้วยกันจนรู้สึกดีค่ะแต่พอจบไปก็ไม่ค่อยได้คุยเลยค่ะเพราะมหาลัยเราภาคปกติกับอินเตอร์เปิดแยกกันพอเราเปิดเทอมถึงไได้เจออหน้ากันค่ะเลยได้กลับมาคุยกันบ่อยขึ้นจู่ๆก็ไปอยู่ด้วยกันเลยค่ะใช้ชีวิตอยู่ดด้วยกันเลยกินข้าวนอนตื่นไปเรียนพอไปสักพักเราจับได้ว่าเค้าคุยกับคนอื่นค่ะเราก็แค่มีการเตือนไปให้เลิกคุยไปเค้าก็เลิกคุยค่ะแต่เค้าเลิกคุยกับคนนั้นแล้วไปคุยกับคนอื่น5555 เราไม่พอใจเลยบอกลาไปค่ะแต่ว่าจมน้ำตาตัวเองไปง้อเค้าค่ะพอคืนดีกันพอสักพักก็มีอีกเราก็ได้มีการปรับความเข้าใจกันต่างๆนาๆเค้าก็เลิกคุยให้หมดเลยค่ะช่วงนั้นพร้อมกับขอเราคบเลยเราคิดหนักมากแต่นึกถึงตออนตัวเองร้องไห้ว่าถ้ามันจะกลับไป ก็ใส่ตัวเองให้เจ็บที่สุดเลยแต่ถ้ามันดีขึ้นก็ถือว่าดี พอเริ่มหลายครั้งเข้าเชื่อว่าสาวๆไม่มีใครวางใจค่ะระแวงจนจะเป็นบ้าจากนั้นเค้าก็พาเราไปคุยเล่นกับเพื่อนเค้าบ้างค่ะพออยู่กับเพื่อนเค้าสองคนเพื่อนเค้าบอกกับเราว่า เอาแฟนให้อยู่นะมันเจ้าชู้ ส่วนตัวรู้อยู่แล้วค่ะเลยได้แค่พยักหน้าเพราะพูดไม่ออกจริงๆ แฟนเก่าเราก็ใช้ชีวิตกับเราปกติเลยค่ะเค้าปิดเทอมไปก่อนเลยต้องห่างกันเค้ากลับบ้านไปพอเค้ากลับมาเราก็เลยเช็คทรศ.ปกติเลยค่ะมีแชทสาวๆอีกแล้วเค้าเอาแต่บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยม.ปลายมันจะไม่รู้สึกนอยด์เลยค่ะถ้าแชทที่คุยมันเยอะเท่าเราแต่เอาตรงๆเค้าคุยกับผญ.คนอื่นในแชททุกคนเลยเยอะกว่าคุยกับเราอีกพอเราบอกความในใจไปเค้าบอกว่าแล้วเธออยากเป็นแค่ผญ.ในแชทมั้ยล่ะเราพูดไม่ออกค่ะ พอมันเกิดขึ้นบ่อยๆมันชาจริงๆค่ะพอถึงขีดสุดเราได้คิดอย่างรอบคอบแล้วบอกเลิกสิ่งที่เกิดขึ้นคือรอบนี้เค้าง้อค่ะเค้าร้องไห้โฮใส่เราว่าเค้าเหลือแค่เราแล้วไม่มีใครแล้วไม่ไปไหนได้มั้ย คือช่วงนั้นเค้าทะเลาะกับที่บ้านค่ะที่บ้านเค้าค่อนข้างหัวโบราณและไม่มีเงินจ่ายให้เค้าพอค่ากินทั้งเดือนด้วยซ้ำตลอดอระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเราเลี้ยงข้าวแทบทุกมื้อพาไปกินของดีๆตลอดค่ะ เราหลงคิดว่าเค้าสำนึกผิดแล้วจริงๆเลยยอมค่ะพอผ่านมาสักพักเป็นช่วงจะปิดเทอมของเราค่ะเราต้องทำโปรเจ็คจบปี1  วันทำโปรเจ็คใกล้ๆเสร็จเค้าบอกเลิกเราค่ะ บอกเลิกแบบฟ้าผ่าไม่มีสัญญาณอะไรเลยเพราะคนที่โกรธควรเป็นเราคือก่อนวันที่บอกเลิกยังไปรับไปส่งกันปกติคือพักหลังแยกกันนอนเพราะเราเหนื่อยค่ะ คือเมื่อวานยังบอกรักอยู่เลยวันนี้เค้ามาบอกเลิกส้ะแล้วในใจคิดแบบนั้นค่ะเลยเค้นเลยเค้าก็ไม่ยอมตอบอะไร พอมาคิดทบทวนก็สรุปปเองได้ว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรักเลยสินะเวลาที่อยู่ด้วยกันมาที่พาแกกินข้าวตลอดเงินหมดก็หามาเพิ่มไม่ได้ปล่อยอดวินาทีนั้นหัวใจล่มสลายจริงๆค่ะงอมไปเลยกินอะไรไม่ลงอ้วกแตกแตนมาก จนมาได้คุยกับคุณพ่อเรื่องที่เกิดขึ้นคุณพ่อพูดแค่ว่า ป๊ายังไม่เคยปล่อยหนูลำบากเลยนะไม่ว่าจะกายหรือใจหนูจะลำบากเพื่อเค้าทำไม วินาทีนั้นเราปล่อยโฮเลยค่ะเครียดกับโปรเจ็คที่มืดแปดด้านความรักที่หัวใจไหม้เกรียมอยู่เลยฮึบขึ้นมาได้บ้าง พอความรักที่บดบังทุกอย่างจางหายไปทุกอย่างรุมเร้าจิตใจเราอีกครั้งค่ะเค้าให้คนอื่นเห็นด้านแย่ๆของเราตลอดทั้งๆที่เค้าโคตรจะแย่แต่เราก็ปกป้องเค้าจนนาทีสุดท้ายเวลาเราโมโหหิว(รถอยู่กับเค้าเค้าทำกิจกรรมเลิก5ทุ่มค่ะคือท้องร้องมาก)เค้าเลือกคุยกับเพื่อนและเปิดลำโพงที่เราด่าเค้าให้เพื่อนฟังค่ะคือเราดูเป็นคนประสาทแดกไปเลยเค้าทำให้เราดูงี่เง่ามาตลอดทั้งๆที่ต้นเหตุเป็นที่เค้าเลยค่ะไม่เคยสนใจเราเลยเพื่อนเค้าป่วยเค้ารีบไปหาเราป่วยหิวข้าวยังไม่ได้กินยาเค้าปล่อยเราหิวและร้องไห้ส่วนเค้าเปิดลำโพงให้เพื่อนฟังเราร้องไห้ มีเพื่อนมาเล่าเรื่อยๆว่าจริงๆมันเคยไปขอไอจีคนอื่นด้วยแล้วเพื่อนเห็นแล้วไม่กล้ามาบอกอีกเรื่องคือก่อนเค้าบอกเลิกเราเค้าคุยกับเพื่อนเราว่าอยากเลิกกับเราค่ะมันเจ็บมากเลยค่ะพอรู้เรื่องทั้งหมดทวีคูณให้เห็นทุกอย่างที่เคยสวยงามพังลงไปหมดเลย พีคที่สุดคือเค้าเคยไปคุยกับเพื่อนต่างสาขาของเราตอนคบกันแต่เพื่อนไม่รู้ค่ะเพราะไม่ได้เปิดตัวเลยในโซเชียลมันทำให้เรารู้ค่ะว่าจริงๆแล้วตอนนั้นเค้าแค่ไม่อยากโดนเราบอกเลิกแล้วเค้าเลือกเวลาบอกเลิกที่ความเครียดความกดดันมันอยู่ล้อมเราเลยผ่านไปได้ไม่ถึง2วันเค้ามีคนใหม่แต่รอบนี้ต่างไปจากเราค่ะเค้าดูรักและใส่ใจเปิดตัวลงสตอรี่ได้สิ่งที่เราไม่เคยได้ไปเลยด้วยความอยากรู้ว่าคนนี้เป็นกิ๊กใช่มั้ยคือสาเหตุที่เลิกรึเปล่าเราเลยให้เพื่อนลองทักไปหาฝ่ายหญิงค่ะสิ่งที่เกิดขึ้นคือเราโดนด่าอีกแล้วเราไม่มีสิทธิ์รู้ด้วยซ้ำว่าที่ทำไมเราต้องโดนทำให้เจ็บปวดขนาดนี้เค้าปกป้องผญ.คนนั้น ในขณะที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยปกป้องเราเลย จนถึงทุกวันนี้เค้าก็ยังดูมีความสุขอยู่ค่ะเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าแล้วแต่เรายังรู้สึกกับบาดแผลค่ะทำไมคนพวกนี้ถึงมีความสุขอยู่ด้วยกันได้แล้วทิ้งแผลใหญ่ไว้ให้กับคนที่เต็มที่ในความรักด้วยคะยิ่งคิดยิ่งตลกตัวเองค่ะหลังจากนั้นมารู้สึกชาไปมากเลยค่ะรู้สึกว่าใครก็ทำได้ไม่เจ็บเท่าคนๆนี้ละเรามีความคิดจะแก้แค้นด้วยค่ะด้วยการบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับแม่เค้าแต่แม่เค้าก็ไม่ถูกกับเราานะคะเค้าคิดว่าเราทำลูกชายเค้าเสียคนค่ะแต่ก็ต้องปล่อยวางไปเพราะรู้สึกว่าเราไม่น่าไปเร่งเวลาให้ชีวิตเค้าทรมานเร็วๆค่ะอยากให้เค้าไปทรมานเอาดาบหน้าแล้วมองมาเห็นสิ่งที่เค้าทำไว้มากกว่าน่าจะเหลือเวลาอีกปีนึงค่ะพอถึงเวลานั้นจะมาตั้งกระทู้อีกสักรอบนะคะสุดท้ายแล้ว สู้ๆนะคะทุกคนแผลสดมักปวดแสบเสมอ