สวัสดีค่ะ ปัญหาที่ครอบครัวเราตอนนี้เจอคือขายของไม่ได้เลยค่ะ วันๆนึงได้ไม่ถึง500บาทด้วยซ้ำ ครอบครัวเราเปิดร้านขายอาหารตามสั่ง+กาแฟน้ำปั่น แล้วก็มีตู้แช่น้ำ ตู้เบียร์วุ้นด้วยค่ะ ต้องยอมรับอย่างหนึ่งคือสถานที่ที่ขายมันอยู่ในซอยด้วย เพราะว่าทำร้านที่บ้าน เนื่องจากคำนวณแล้วค่าเช่าค่อนข้างแพงด้วย ทางบ้านเลยตัดสินใจสร้างร้านที่พื้นที่ว่างหน้าบ้าน ทำอย่างดีสะอาดสะอ้านเลยค่ะ อีกอย่างหนึ่งคือตรงข้ามบ้านเรามีร้านอาหารตามสั่งแล้วขายกาแฟด้วยที่เค้ามาเปิดก่อนหลายปีแล้วแต่ของเค้าเป็นร้าอิสลามแล้วก็ขายก๋วยเตี๊ยวด้วย ของเราขายหมูไก่ทะเลทุกอย่าง ทำให้ร้านเราไม่ค่อยมีลูกค้า ในซอยส่วนใหญ่ก็เป็นห้องเช่า ลูกค้าที่ร้านส่วนใหญ่จะเป็นหน้าใหม่ๆ ย้ายเข้าออกตลอด ส่วนของร้านตรงข้ามจะเป็นลูกค้าเก่าที่มีบ้านในซอยหรือขับเข้ามาซื้อในซอยเลย นอกจากนี้ตรงข้ามบ้านอีกด้านนึงก็เป็นร้ายขายของชำอีก พวกเครื่องดื่มในตู้แช่เลยขายไม่ออกไปด้วย ส่วนตัวจริงๆเรากับแม่ของเราไม่ได้อยากมาตั้งร้านแข่งอะไรหรอก แต่มันมีทางเลือกไม่มาก แม่ของเราโดนบีบให้ลาออกจากงานกะทันหัน เงินที่ได้ก็เอามาโปะบ้าน2หลังกับรถ1คันจนหมด ทำให้เหลือเงินทุนไม่มาก เลยตัดสินใจเปิดร้านที่บ้านแทนที่จะไปเช่าแทน แถมญาติพี่น้องที่รู้จักคนแถวนี้เยอะก็ไม่ช่วยอะไรเลย แถมยังอุดหนุนร้านตรงข้ามอีกต่างหาก พยายามมองโลกในแง่ดีเพราะว่าเราพึ่งมาเปิดไม่กี่เดือน แต่ดูยอดขายแล้วมันก็อดท้อไม่ได้ ได้วันละ100-200งี้ หักไปก็ได้กำไรไม่กี่สิบบาท เหมือนขายของจ่ายค่าน้ำค่าไฟมากกว่า ได้เงินมาก็ต้องเอาไปซื้อของตุนไว้ก็หมดแล้ว 
ขอเสริมอีกนิดคือบ้านที่เรามาทำร้านแทบไม่ได้อยู่เลย เลยไม่ค่อยได้รู้จักคนแถวนั้นด้วย แต่มันน่าอึดอัดใจตรงที่ญาติๆของเราที่อาศัยอยู่แถวนั้นน่าจะช่วยเหลือหรือโปรโมทร้านเรากันหน่อยแต่ก็ไม่เคยทำ ไม่ได้คาดหวังให้ต้องมาซื้ออาหารที่ร้าน แต่อยากให้ช่วยกันพูดต่อๆกันไปบ้าง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก่อนที่แม่เราจะออกจากงานก็คอยส่งข้าวส่งน้ำส่งเงินมาให้ทุกเดือนแม้งานจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม แม้เราจะใช้เค้าบ้างแต่ก็แค่ขอให้ช่วยดูสอดส่องกันคนนอกเข้าบ้านกับรดน้ำต้นไม้บ้าง แต่พอเจอคำพูดที่พูดกลับมา คือ ถ้าไม่ทำงานก็คงไม่ให้เงินหรอก คือเจ็บใจมาก เงินที่ส่งให้ก็หลายพันแถมยังซื้อข้าวให้ตั้งหลายถุงมาตลอด10ปี เป็นพี่แท้ๆของแม่เราแท้ๆแต่ไม่เคยจะช่วยเหลืออะไรเลยถ้าไม่ให้เงินจ้าง จริงๆเราก็อยากออกไปหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อช่วยเหลือแม่นะคะ เพราะตอนนี้เรากำลังเรียนที่ม.รามอยู่ แต่ถ้าเราไม่อยู่ ที่ร้านแม่เราต้องทำคนเดียวทั้งหมด ทั้งทำอาหาร ชงน้ำ รับออเดอร์ ซื้อของ มันก็ไม่ไหว ในใจตอนนี้คืออยากรีบๆเรียนให้จบๆจะได้หาเงินมาช่วยเหลือแม่บ้าง เห็นแม่เค้าบ่นเค้าตัดพ้อมันก็เศร้า จากคนที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงลูก2คน ไหนจะผ่อนบ้าน2หลัง ไหนจะต้องส่งเงินให้ญาติๆอีก คนที่เคยทำเงินได้ครึ่งแสนทุกเดือนแต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งมองคนที่เดินไปมาข้างนอกแล้วคาดหวังให้มาเข้าร้าน มันเศร้ามากๆ เพราะทุกอย่างมันประดันประเดโถมเข้ามาทีเดียวเลย

ใครที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ เอาจริงๆไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แค่อยากจะมาระบายความในใจ จริงๆอยากจะพิมพ์มากกว่านี้แต่ตอนนี้ก็ยาวไปมากแล้ว หากมีคำแนะนำหรือกำลังใจอะไรก็ตาม ก็อยากจะขอขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะสำหรับการรับฟัง คำแนะนำหรือกำลังใจที่ให้มา