ผมรู้ว่าผมบอกว่าไม่โอเคหลายๆคนคงบอกว่าหาแสงผ่านความน่าสงสาร แต่มันเป็นความรู้สึกที่แวบเข้ามาในหัวอย่างต่อเนื่องเลยทำให้คิดว่าบางที ถ้าเราหายไปสักคนคงจะไม่เป็นอะไรเพราะหลายๆคนก็ใช้ชีวิตอยู่ได้ตามปกติไม่ได้เกี่ยวกับเราเลย ใน 1 วันผมเริ่มตั้งคำถามและสงสัยว่าเพื่อนบางครั้งมันมีเพื่อนแท้น้อยกว่าทราย 3 เม็ดซะอีก ครอบครัวบางครั้งก็ไม่ใช่เซฟโซนสำหรับผม ตั้งแต่เล็กจนโตผมเป็นคนที่ตามหลังทุกคนเสมอทั้งการสนทนาที่ผมต้องเริ่มก่อนทั้งการชวนคุยและหลายๆอย่างหากเพื่อนเศร้าผมก็คอยให้กำลังใจเสมอแต่พอผมเศร้าเขากลับเมินเฉยและไม่สนใจเมื่อเขาเจอคนที่ดีกว่าผมเขาพร้อมทิ้งผมเสมอเลยโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง บางครั้งผมเครียดมากต้องการกำลังใจจากครอบครัวแต่คำที่ผมได้คือผมมันแย่เองไม่หัดเรียนรู้ด้วยตัวเองตอกย้ำๆเรื่อยๆกำลังใจและกายผมตอนนี้มีแต่ปุ่มชาจดาวเต็มไปหมด อยากปิดสมองแล้วหายไปทั้งอย่างนั้น  ปิดการไหลเวียนเลือดปิดการสูบฉีดหัวใจ ผมรู้สึกแย้มากๆและไม่อยาก.ห้ไครต้องเจอโลกที่หนักอึ้งด้วยแรงกดดันและคนที่พร้อมทิ่มแทงตลอดเวลาแบบผม แม้ว่าคนหมู่มากอยากให้ผมลองคิดดูอีกทีแต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว ผมรู้สึกว่าคนแบบผมไม่น่าเกิดมาเลยด้วยซ้ำ ทำไมผมต้องเจอคำพูดทิ่มแทงทุกวันผมอยากพักบ้างอยากได้รับความสนใจอยากได้คำชมจากเพื่อนและครอบครัวแต่สิ่งที่ผมได้ในทุกครั้งคือเสียง " อื้ม " ดีแล้ว ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหนคนที่สำคัญสำหรับเขาก็ไม่ใช่ผม ผมก็อยากพัก มีความรู้สึกเหมือนกับทุกคน ทำไมผมคนเดียวที่ถูกทิ้ง ทั้งครอบครัวที่มองพี่เป็นใหญ่เปรียบผมกับคนมากมายและบังคับผมให้ทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว และ ขอบคุณที่ฟังผมบ่นมาจนถึงตอนนี้ ผมหวังว่าคุณจะไม่คิดสั้นแบบผมคนนี้ ผมมันแย่ผมมันเลวเอง หากวันหนึ่งมีคนเห็นข้อความนี้ผมจะขอบอกว่า หากผมช่วยได้ผมจะไม่ให้คุณคิดแบบนั้นเหมือนผมนะ แต่ถ้าผมห้ามคุณไม่ได้และมันเป็นทสงเดียวจริงๆ ผมจะรอและจะโอบกอดคุณเอง .....ฝันดีนะครับเพื่อนที่ผมพยายามเข้าหาครอบครัวที่ผมอยากให้เขาเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ ผมหวังว่าอกาสหน้าผมจะกลับมาและเห็นทุกคนมีความสุขอีกครั้งนะคับ ฝันดีคับ