เรามีปมในวัยเด็กอยู่เรื่องนึงที่เรารู้สึกว่ามันโครตจะไร้สาระสำหรับเราเลยแต่มันก็ไม่สามารถสลัดมันออกไปจากสมองได้ซักที เรื่องมันเกิดมาจากการที่ตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่ดูโตกว่าไวมากเพราะเรามีเหตุผลกว่าเด็กคนอื่นๆไม่ร้องไห้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆจัดการตัวเองได้ จนเราคิดว่าเราต้องทำตัวแบบนี้ถึงจะมีคนชอบพอเริ่มโตมาคนรอบข้างก็คอยบอกตลอดว่าเราเป็นเด็กที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีและมีเหตุผลมากเราก็ยิ่งรู้สึกว่าการทำแบบนี้จะทำให้มีคนรักหรือชอบพอโตมาเราก็เริ่มไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองรู้สึกว่าเราใช้เหตุผลมากไปจนลืมไปว่าเราต้องการอะไรบ้างแค่บอกว่าเราชอบทำอะไรเรายังบอกไม่ได้เลยเรารู้สึกลึกๆว่าเราต้องดูเป็นผู้ใหญ่ต้องมีเหตุผลต้องนู้นต้องนี่ตามอุดมคติเราจนเราเริ่มเข้าม.1เราสอบติดที่ๆเราอยากเรียนได้แต่แม่เราไม่มีตังพอจ่ายค่าแรกเข้า(ค่าแรกเข้าประมาณแสนนึง)เราก็okไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเพราะมันก็อยู่ไกลบ้านเดินทางลำบากแต่ลึกๆเราโครตอยากเรียนที่นั้นไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนรู้สึกว่าที่นั่นมันเข้ากับเรามากแต่เราก็รู้ว่าแม่เราไม่น่าไหวกับการจ่ายค่าแรกเข้าที่เยอะขนาดนั้นเพราะแม่พึ้งเลิกกับพ่อ+ครอบครัวเราไม่ได้รวยขนาดนั้นเราเลยตัดใจไปแต่ลึกๆเรายังมีความรู้สึกอยู่เฝราพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้อย่าเอาแต่ใจสิมันสายไปที่จะกลับไปแล้วแต่เรากลับทำไม่ได้แบบที่ผ่านๆมาเราไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เกลียดซะด้วยซ้ำมันทำให้เรารู้สึกด้อยค่ามากๆเราพยายามไม่รู้สึกแบบนี้พยายามลืมๆไปพยามยามไม่เครียดทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าชอบหลายๆอย่างพยายามคิดในแง่ดีพยายามแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เราพยายามไม่เห็นแก่ตัวใช้เหตุผมมาบอกให้สมองเราหยุดคิดเรื่องนี้ซักทีเราไม่เข้าใจหรือเพราะฮอร์โมนเปลี่ยนหรอหรือแค่เพราะเราอยากเอาแต่ใจบ้าง เราไม่เข้าใจเลยจนเริ่มรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองแล้วสรุปแล้วเรารู้สึกยังไงเราอยากทำอะไรเราอยากกินอะไรเราชอบอะไรเอาจริงๆเราแทบไม่รู้เลย 

ขอโทษที่บ่นยาวขนาดนี้นะคะเราแค่คิดว่ามันอาจจะทำให้เราระบายมันออกมาได้เราเคยลองเขียนในสมุดแล้วแต่กลัวคนอื่นเห็นแล้วก็มันเมื่อย ขอบคุณที่อ่านจบนะคะถึงมันจะไร้สาระก็เถอะที่ต้องมานั่งอ่านเด็กไร้สาระคนนึงพิมพ์ที่แค่เครียดเพราะว่าไม่รู้จักตัวเอง ขอโทษอีกครั้งนะคะ