จุดเริ่มต้นของเรื่อง....เราทำงานอยู่ชลบุรีมาได้สัก8 เดือน ในเวลา8 เดือนคือ ได้ย้ายงานบ่อยมาก เพราะทุกโรงงานเราเป็นพนักงงานซัพ.. และเราทำงานแต่ละที่ได้ 1 เดือน 2 อาทิตย์บ้าง ปะปนกันไป เพราะเป็นพนักงานซัพก็โดนปลดออก เลยท้อมาก เราขับรถหางานเกือบทุกโรงงานก็ได้เเต่สมัครรอ เลยทำให้เราท้อมากตอนนั้น เพราะเเฟนเราทำงานคนเดียวแต่บริษัทเเฟนเขาไม่รับผู้หญิงเพราะงานมันหนัก เราก็สงสารแฟนนะที่ต้องรับผิดชอบหาใช้จ่ายทุกอย่างทำงานเข้ากะดึก กะเช้า ตัดภาพมาที่เรา พูดเเล้วท้อ มาถึงปัจจุบัน2024 เรากับแฟนได้ย้ายมาอยู่กรุงเทพ ก็ได้งานทำที่เดียวกัน แต่เเฟนได้ฝ่ายผลิต เราได้ออฟฟิศ ซึ่งเรามีความรู้สึกว่าเราเบื่อชีวิตโรงงานแล้ว รู้สึกท้อแล้วเหนื่อยกับการเป็นลูกจ้าง คอยให้เขากดใช้ทำนั้นนี่ตามใจเจ้านาย ติดที่ว่าต้นทุนชีวิตเราต่ำ ต้องดิ้นร้นหาไป แต่ชีวิตต้องฝืนกับการไปทำงานในทุก ๆวัน เศร้าหมอง ตื่นมาร้องไห้เหนื่อยกับชีวิต บางทีก็อยากใช้ชีวิตที่บ้านนะ แต่ทุนชีวิตเราไม่มี ไม่รู้จะจัดการความเศร้านี้ออกไปได้ไง ไม่ใช่เราไม่สู้นะ เราสู้เท่าที่เราสู้ได้เเล้ว เห้ออ สงสารแฟนมากที่ต้องมาเจอคนแบบเรา ทั้งที่เเฟนสู้มาตลอดเพื่อเรา
แต่เราเองเองกลับเหมือนเด็ก ท้อถอยกับชีวิต เรื่องงานอะไรหลายอย่างเลย โดนกดดัน คอยรับอารมณ์คน งานสบายก็จริง แต่จิตใจเศร้า แฟนก็คอยให้กำลังคอยบอกทุกอย่าง เราเองก็ยังท้อ ร้องไห้ทุกครั้งทุกวัน เเฟนก้เช็ดน้ำตาให้ทุกครั้ง                        
**** แต่เราก็ฝืนมาทำเพื่อเเฟน จนกลายเป็นคนซึมเศร้าเลย ขอคำปรึกษาจากพี่ ๆ ทีค่ะ