เห็นข่าวสารสถานการณ์บ้านเมืองเศรษฐกิจแย่มากๆ ไปตลาดคุยกับแม่ค้าก็พูดให้ฟังว่าขายไม่ค่อยดี และที่เจอกับตัวเองคือรายได้ในระดับเดิมแต่รายจ่ายสูงขึ้นทำให้เงินเก็บแต่ละเดือนลดลง มันทำให้เกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายกับการช๊อปปิ้ง

สังเกตตัวเองมาตั้งแต่ปลายปีก่อน ความตื่นเต้นและแรงจูงใจในการเก็บคูปอง ล็อคอินเอาเหรียญแลกส่วนลดเริ่มหมดไป ถึงแม้ว่าบางเดือนจะเผลอโชคดีเก็บคูปองลดแรงได้ แต่พอถึงเวลาเที่ยงคืนเวลาแห่งความสุขในการช๊อปปิ้งกับเลือกที่จะปิดนาฬิกาปลุกแล้วนอนต่อ

นอกจากหมดแรงจูงใจในการช๊อปปิ้งยังลามมาถึงการกินด้วยครับ รู้สึกว่าการกินอาหารแต่ละแบรนด์เริ่มไม่คุ้มค่ากับเงินที่จ่าย ไก่ทอดที่ชอบมากทำให้ผมรู้สึกหดหู่ที่ได้เห็นน่องไก่ทอดขนาดแทบจะไม่ต่างกับโคนปีก ผมก็อดไม่ได้ที่จะสงสารไก่ที่ไม่มีโอกาสได้โตอย่างเต็มที่ สีของมันฝรั่งหดๆสั้นๆทอดกับไก่ทอดจากสีเหลืองทองกลายเป็นสีแทนเหมาะสมกับแดดเมืองไทย และน้ำจิ้มให้น้อยมากซองก็เล็ก อาหารอีกอย่างที่ชอบมากคือพิชซ่า รู้สึกหดหู่ทุกทีเมื่อเปิดกล่อง หน้าพิชซ่าล่นจากขอบเข้ามาเป็นนิ้ว แล้วท๊อปปิ้งบนหน้าพิชซ่าก็ทำให้หดหี่อีกรอบ บาโลน่าไส้กรอกหรืออะไรก็ตามหั่นซะบางจนแทบจะโปร่งแสง โดยรวมพิชซ่า ราคาเฉลี่ยชิ้นละ 43 บาท (1 แถม 1) ทำไมมีแค่แป้งหนาๆ บาโลน่าโปร่งแสง 1ชิ้น ซอสและชีสล่นจากขอบเป็นนิ้ว

จากสิ่งที่เจอและความรู้สึก ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าทางการใช้เงิน แน่นอนครับ แต่ยังไม่ถึงขึ้นต้องไปหาหมอ ผมมีความสุขที่ได้ซื้อวัตถุดิบมาทำกินเอง กินขนมปังพิชซ่าปลอมๆชิ้นละ 10 บาทตามรถขายเบเกอร์รี่ ซื้อโคนปีกมาเป็นโลๆมาชุบแป้งทอด กินได้ทั้งบ้านในราคาที่ถูกกว่า และรู้สึกว่าการทำกินเองได้ทั้งปริมาณและคุณภาพมากกว่าและใช้เงินน้อยกว่า

สุดท้ายผมหวังว่าจะมีคนมาช่วยทำให้เศรษฐกิจไทยดีขึ้นครับ ผู้ป่วยซึมเศร้าทางการใช้เงินแบบผมจะได้น้อยลง และการใช้จ่ายในชุมชนจะทำให้เกิดการหมุนเวียนเงินในชุมชนทำให้เศรษฐกิจรากหญ้าแข็งแกร่งครับ