ไม่ใช่ว่าเราเย็นชาหรืออะไรแบบนั้นนะคะแต่เราแสดงด้านอ่อนโยนไม่เป็นโดยเฉพาะกับญาติผู้ใหญ่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักนะคะรักมากมากกว่าที่เรารู้ตัวซะอีกแต่เวลาเราทำเขาเสียใจเราปลอบไม่เป็นเก้งๆก้างๆพูดอะไรไม่ออกในใจมีเป็นร้อยเป็นพันคำอยากปลอบอยากขอโทษแต่พูดไม่ออกเลยค่ะเวลาเขาไม่พูดด้วยเราอยากถามว่าโกรธเราหรออยากถามว่ากินข้าวมั้ยแต่พูดไม่ออก แล้วก็คือเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง(เฉพาะกับผู้ใหญ่แล้วก็คนไม่สนิท)แต่ว่ากับเพื่อนร่าเริงมากค่ะ  

 เมื่อไม่นานมานี้ทะเลาะกับแม่มาค่ะเราก็เป็นอย่างที่ว่าไปนั่นแหละค่ะสุดท้ายเขาถามเราว่าต้องเรียกร้องทุกอย่างหรอ อย่างคำขอโทษ เรียกกินข้าว ความสำนึกผิด แต่บอกไว้ก่อนนะคะไม่ใช่เราไม่สำนึกผิดหรือไม่อยากขอโทษแต่เราหาวิธีแสดงมันออกมาไม่เก่ง เราก็เลยต้องหาจังหวะแต่จังหวะของเราช้ามากค่ะแล้วเค้าก็ระเบิดออกมาก่อนที่เราจะขอโทษหรือสำนึกผิดด้วยเองอีก แม่ก็เลยบอกว่าเราต้องอ่อนโยนกว่าอย่าแข็งกระด้างมากโดยเฉพาะกับญาติผู้ใหญ่

อยากอ่อนโยนกับคนที่รักมากกว่านี้ค่ะ🫠