มีเพื่อนคนนึงค่ะ นางเป็นคนใจดี ชอบช่วยคนอื่น แต่ชอบกดคนอื่นลง หาข้อเสียมาหักล้าง เถียงเอาชนะข้างคูๆอ่ะค่ะ
และนางจะชอบทวงบุญคุณเสมอกับทุกคน คิดเล็กคิดน้อย สิบยี่สิบยังทวงเลยค่ะ เช่นค่าขนมเทียน
นางเป็นคนหวาดระแวง ขี้อิจฉา ขี้น้อยใจ คิดเล็กคิดน้อย ประมาณว่าคนอื่นได้ แต่คนอื่นเล่นกลับไม่ได้ เพ้อเจ้อ
บางทีพูดไม่ได้ความ หยุมหยิม และเป็นลูกแหง่พอสมควร โดนวิจารณ์ไม่ได้ ปากโป้งเก็บความลับตัวเองและคนอื่นไม่อยู่
ตัวอย่างที่เก็บมาคิดเลย คือนางทำสรุปเสร็จก่อน เราทำเสร็จทีหลัง นางบอกนางทำละเอียด เราชมนางว่าค่ะเธอเก่ง 
แต่ฉันสวยกว่า ซึ่งความจริงคือหน้าตาบ้านๆทั้งคู่ นางทวงบุญคุณใหญ่เลยค่ะ แล้วบอกเราไปเหยียบนาง เราเจื่อนไปเลย
เลยขอโทษนาง แล้วนางก็ร้องไห้ ที่ทำให้เรารู้สึกแย่   แต่อีกเหตุการณ์ค่ะ คือเราได้เป็นตัวแทนคณะพูดเป็นพิธีกรหลัก
นางน้อยใจมากว่าทำไม่ไม่เป็นนาง เชิงไม่พอใจอย่างเห็นๆ เราเลยบอกนางว่า ฉันจะแกลังไม่สบาย แล้วเธอไปแทนฉันนะ
อันนี้ไม่ได้ประชดนะคะ แต่สละให้จริงๆ  นางบอกว่าไปเถอะ โอกาสมาถึงแล้วอย่าปล่อยมันไป
ถามว่าทำไมยังคบนางอยู่ ใช่ค่ะ นางก็ดีกับเรา ช่วยเหลือเรา ที่บ้านนางก็เมตตาเรา เพราะฐานะต่างกัน
ทุกครั้งที่นางทุกข์ใจ เสียใจ เราจะปลอบประโลม และเป็นพื้นที่เซฟโซนให้เสมอ
นางคิดลบไปหน่อยก็จริง แต่นางไม่ลงมือทำร้ายใคร 
ต่างกับเราที่คิดกลางๆ แต่ถ้าจะทำคือทำเลย และแยบยลกว่า เลยรู้สึกว่านางน่าสงสาร
ตอนมัธยมนางก็โดนเพื่อนแบนค่ะ ปัจจุบันเพื่อนคนอื่นๆ ก็ไม่อยากยุ่งกับนาง  นี่ยังสงสัยเลยนะคะ
ว่าถ้าหมดบุญที่บ้านแล้ว ใครจะปกป้องนาง หลังจากเรียนจบก็คงต้องแยกย้ายค่ะ

     อยากรู้ว่าปมในใจที่เพื่อนเป็นแบบนี้เกิดจากอะไรคะ เกิดเองตามอัตโนมัติ หรือการถูกออดโอ๋เอาใจ
การป้อยอจากผู้ใหญ่ ถ้าโตจนบรรลุนิติภาวะแล้ว จะมีทางปรับแก้ไหมคะ ขอบคุณค่ะ