สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 17 ปี หนูเป็นเด็ดที่โตมากับตายาย ส่วนแม่จะอยู่ต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ แม่พึ่งกลับมาอยู่ที่บ้านกับหนูและน้องชายได้ 2-3ปี แต่ก็จะมาๆไปๆอยู่บ่อยๆ คือหนูคิดว่าหนูโตมากแล้วน่าจะตัดสินใจอะไรในชีวิตตัวเองได้บ้างแล้ว คือแม่เคยคุยกับหนูบ้างแล้วว่าแม่จะส่งหนูเรียนถึงแค่จบม.6นะถ้าอยากเรียนต่อแม่อยากให้หนูเก็บเงินเรียนเอง ในข้อนี้หนูก็เข้าใจและโอเคมากๆ แม่หนูเป็นที่เลี้ยงหนูมาแบบดีมากๆมีเหตุผลตลอดเวลาจะคุยกัน ส่วนตัวหนูก็อยากเรียนต่อนะคะ หนูเลยคิดว่าอยากจะหางานทำช่วงปิดเทอมหรือเสาร์-อาทิตย์หนูคุยกับแม่แล้ว แม่ก็ดูเข้าใจและโอเคมากๆ ส่วนใหญ่หนูจะอาศัยอยู่กับตายายพอหนูไปถามแกกว่าหนูอยากทำงานเก็บเงินนู้นนี่แกก็จะคิดแต่ว่าหนูเป็นผู้หญิงไม่ควรออกไปไหนควรอยู่แต่บ้าน พอหนูบอกเหตุผลแกก็บอกจะออกไปหาผัวละสิเป็นผู้ออกไปคนเดียวคนอื่นเขาจะคิดยังไงจะไปเป็นกรี่ขายตัวหรอ แกยังบอกอีกว่าไม่เห็นในทีวีหรอเขาไม่เห็นจะไปไหนอยู่แต่บ้านเก็บขยะขายอดมื้อกินมื้อเขายังจบปริญญาตรีมาได้ หนูเลยบอกแกว่ามันไม่มีหรอกที่จะมาอยู่บ้านเฉยๆเเล้ววได้ตังไม่งั้นคนอื่นเขาจะออกมาดิ้นรนหางานทำ ทำไมไม่งั้นทุกคนก็คงอยู่บ้านหมดแล้วนะสิจะออกมาทำงานให้เหนื่อยทำไม พอยิ่งพูดยิ่งเหมือนทะเลาะ หนูเลยหยุดพูดหนูเข้าใจว่าแกเป็นห่วงนะแต่หนูก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน หนูอยากไปopen house มหาลัยต่างๆก็ไม่ได้หาว่าเพื่อนจะพาไปทำเรื่องไม่ดี หนูอยากไปสอบจะได้มีเกียรติบัตรใส่ portfolio ก็หาว่าไร้สาระใครเขาจะไป คือแม่ส่วนใหญ่อยู่ต่างประเทศก็จะมีแต่กับยายนีแหละที่ดูแลหนู หนูเข้าใจนะว่าแกเป็นห่วงแต่ก็อยากใช้ชีวิตบ้างมีความเป็นส่วนตัวบ้าง พอหนูมีอะไรหนูก็ไม่ค่อยจะบอกแก บ้างทีหนูเก็บมาคิดหลายเรื่องหนูก็เครียดร้องไห้อยู่บ่อยๆทั้งที่เรื่องที่หนูจะทำมันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอ ทำไมหนูไม่สิทธิ์ในการตัดสินใจอะไรเลย ตอนเรียนจบม.3 ตาก็บอกไม่ต้องเรียนต่อหรอกไปหาทำงานไป มีแต่แม่ที่เป็นที่พึ่งตลอด อยากไปเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนๆ ก็รอแค่แม่มาจะต่างประเทศถึงจะได้ไป บ้างทีหนูตั้งใจอยากจะทำอะไรสักอย่างแต่พอโดนพูดโดนว่ามันก็หมดกำลังใจไม่อยากจะทำต่อ หนูกำลังจะขึ้น ม.5 มีแพลนไว้หลายอย่างเพราะหนูอยากจะเรียนต่อมหาลัย พี่ๆพอจะมีคำแนะนำสำหรับเรื่องนี้ไหม คิดเห็นยังไงหนูก็จะนำไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณค่ะ
อยากมีชีวิตเป็นของตังเอง