เราตอนนี้อยู่ปีสาม เราเรียนครูปฐมวัยเป็นสาขาที่พ่อแม่เราตั้งใจมากๆว่าจะให้เราเรียน เราก็ไม่ได้อยากเรียนแต่ก็เลือกไม่ได้ พอสอบติดที่บ้านดีใจมากๆ เราอยากมีอะไร อยากได้อะไร พ่อแม่ก็ให้ จนมาถึงตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่าครูมันไม่ใช่ทางของเรา เราเครียดท้อร้องไห้บ่อยมากแต่ก็ทำไรไม่ได้นอกจากอดทน ความรู้สึกเราคือไม่อยากไปต่อ อยากพอแล้ว อยากไปทำอย่างอื่นเรียนอย่างอื่น แต่อีกใจอีกไม่กี่ปีเราก็จบแล้ว แต่ระยะทางกว่าจะจบเราท้อ เราเครียด มันไม่ได้ง่ายไม่ได้โอเคกับเราอย่างที่คิด บางวันเราก็เคว้งไม่รู้ควรเอาไงต่อ เราคิดว่าจะพยายามเรียนให้จบแล้วถึงเวลานั้นถ้ามันไม่ใช่ก็ไม่ใช่จริงๆ แต่เรามีน้อง พ่อเราเป็นราชการ พ่อหวังว่าเราจะจบมารับราชการเพราะพ่อบอกมันมั่นคงและดีต่อเรา ดีต่อพ่อแม่ละครอบครัวของเราเองในอนาคต ในเรื่องของการรักษาค่าพยาบาล เราไม่เข้าใจทำไมต้องหวังตรงไหน สมัยนี้ประกันชีวิตก็มี เราไม่อยากไปต่อในสายอาชีพนี้ แต่พ่อกับแม่คาดหวังในตัวเราไว้มากว่าชีวิตเราต้องทำงานนี้เป็นหลัก เราท้อเหนื่อยเบื่อเลยมาเขียนกระทูนี้ ใครที่อ่านจบแล้วอยากมีคำแนะนำ หรือปลอบใจ ให้กำลังใจ ให้เราผ่านไปแต่ละวันได้ก็ขอบคุณมากค่ะ อย่าว่าพ่อแม่เราก็พอ เราแค่เครียดบางทีก็อยากระบาย แต่เราไม่ได้อยากเป็นครูจริงๆ เราดูไปมา มันไม่ใช่ เห้อตอนนี้กำลังเขียนแผนเลย เครียดค่ะ 
เรารู้ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปแต่กว่าจะผ่านไป ลืมเล่าอีกอย่าง เราไม่สามารถบอกกับพ่อแม่ได้ว่าที่เรียนอยัมันเหนื่อย เพราะบอกไปเขาก็บอก ทำๆเรียนๆไปหาลอกเขาบ้าง หรือถ้าเราบอกเหนื่อย เราจะได้ประโยคที่ว่า ถ้าเรียนแค่นี้เหนื่อยก็ไม่ต้องทำไรแล้ว ซึ่งเราเลยไม่เคยเอาไรแบบนี้ไปบอกเขา เพราะมันยิ่งตอกย้ำกับชีวิตเราว่า เราเลือกอะไรได้บ้าง เราเป็นแบบไหนได้บ้าง ท้อค่ะคำเดียว