ชีวิตเหมือนจะไปได้สวย (หรอ ) เราเป็นครูที่พึ่งบรรจุใหม่ ได้ทำงานได้เงินเดือน แต่ไม่มีความสุขเลยเพราะพ่อ พอคาดหวังให้เราสอบครูได้ หวังอยากให้เราได้เป็นผู้บริหารเพียงเพราะในอดีตตัวเองเป็นไม่ได้ ผลกรรมต้องมาอยู่ที่เราT.T แต่เราชอบการเป็นครูมากนะ เราเป็นครูอนุบาลค่ะ มีความสุขมากๆ ถึงคนอื่นจะมองว่าการอยู่กับเด็กมันเหนื่อย มันยาก ไม่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่สำหรับเรา เรามีความสุขกับการสอนเด็กในวัยนี้ แล้วเด็กวัยนี้เค้าพัฒนาได้นะ  พอเราฝึกเขาไปซักพักเขาจะดีขึ้นเองไม่แพ้เด็กโตเลย อาจจะใช้เวลา แต่พอเขาทำได้อย่างเรื่องเล็กๆน้อยๆ "ใส่รองเท้าเป็นครั้งแรก ติดกระดุมเป็นครั้งแรก ใช้กรรไกรเป็นครั้งแรก" แค่นี้เราก็มีความสุขมากๆแล้ว

แต่แล้ววันนี้เพื่อนพ่อเรามาพูดให้พ่อกะเราฟังว่า "พี่เป็นครูอนุบาลมันเหนื่อยมาก พอแก่แล้วก็ไม่อยากจะสอน ย้อนเวลาไปได้ก็อยากเรียนผู้บริหาร" ฮัลโหลค่ะสาว!!! ก่อนเธอจะลงเรียนปฐมวัยตอนมหาลัย คือมันต้องรู้แล้วว่าถ้าไม่เปลี่ยนสายงาน ก็ต้องอยู่กับเด็กเล็กจนถึงเกษียณค่ะ แล้วที่เหนื่อยมาก เพราะเธอเก็บเด็กไม่อยู่เนาะ เทคนิคการเก็บเด็กครูอนุบาล มันติดตัวทุกคนอยู่แล้ว ถ้าเธอเอามาใช้ พยายามหาเทคนิคใหม่ๆด้วย มันจะลดความเหนื่อยได้เยอะเลย เด็กก็จะเชื่อฟังมากขึ้น สอนง่ายแน่นอน แต่มันต้องอดทนใช้เวลาหน่อย

แต่พ่อเราก็เป็นคนเชื่อเขาง่ายเหลือเกินก็เห็นดีเห็นงามไปซะงั้น แต่ไม่ฟังความคิดเห็น ไม่สนความรู้สึกคนที่เป็นลูกแท้ๆซะงั้นตลกดี พอเราพูดเหตุผลก็หาว่าเราเถียง แล้วพูดคำหยาบใส่เรา แล้วเราเป็นคนผิดหรอ??ทุกวันนี้ไม่อยากจะกลับบ้านเลยค่ะ อยากอยู่แต่กับบ้านพักครู พอกลับบ้านก็ชอบพูดกระทบกระเทือนจิตใจ ชอบพูดเรื่องอนาคตที่คาดหวังอยากให้เราเป็น แกติดเหล้าด้วย เหมือนกินแทนน้ำ พอเมาก็หาเรื่องติทำร้ายจิตใจคนในครอบครัว งานที่รร.นอกเหนือจากการสอนก็เครียดแล้ว ใครว่ากลับมาบ้านแล้วจะหายเหนื่อยจากงาน ไม่จริง!!! ใช้ไม่ได้กับครอบครัวเราจริงๆ ถ้าให้เลือกระหว่างบ้านกับที่ทำงาน เราเลือกที่ทำงานค่ะ "ทำไมพ่อเราไม่เหมือนพ่อคนอื่นบ้างนะ" ปล.บ่นยาวหน่อย เราอยากระบาย มากๆๆ