ตั้งแต่เกิดจนอายุ 41

ความสูญเสียแรกที่ผมรู้จักคือ อาม่าเสีย
ตอนผมอายุน่าจะ 7-8 ขวบ  ด้วยความเป็นเด็ก เอาจริงๆแทบไม่รู้สึกอะไรเลย แค่รับรู้ว่าอาม่าตายแล้ว

จนอายุ 14 ก๋ง ก็เสีย
ผมก็ยังรู้สึกไม่เสียใจเท่าไร
หรืออาจเพราะผมใจแข็งหรือเปล่าก็ไม่ทราบ เป็นคนที่ร้องไห้ยากด้วยล่ะมั้ง

จนอายุ 32 เพื่อนสนิทเสีย  อันนี้เริ่มมีน้ำตาคลอละ รู้สึกเสียใจแล้ว
และวันเวลาก็ผ่านไปจนผมอายุ 37
อันนี้หนักสุดในชีวิต คือภรรยาเสีย

ภาพต่างๆลอยออกมาให้คิดถึง
ตอนเคาะโลงเรียกกินข้าวที่ผมเห็นป้า ลุง แม่เพื่อนทำในวันนั้น

วันนี้ผมได้ทำบ้าง เลยรู้ได้เลยว่าตอนเคาะเรียกกินข้าวนี่เป็นอะไรที่ทรมานมาก ทุกคำที่พูดเรียกหา ภาพสมัยที่อยู่ด้วยกันมันออกมาเป็นฉากๆเลย แน่นอนผมทำครั้งเดียว เพราะทรมานจริงๆ

วันที่เหลือให้น้องๆนางทำ ซึ่งน้ำตาแตกไม่ต่างกัน

เหตุการณ์สูญเสียภรรยา ทำให้ผมตระหนักถึงความน่ากลัวของความผูกพัน
จนบอกกับตัวเองในวันนั้นว่าคงไม่อยากมีใครละ

ไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีก

จากวันนั้นจนวันนี้ผ่านมาเกือบ4ปี ใจที่พังก็เริ่มชินกับความสูญเสีย แต่ผมกลายเป็นคนร้องไห้ง่ายมากๆ

จนช่วงนี้ผมเริ่มเปิดใจอยากมีใครสักคนเข้ามา  เลยเริ่มเข้าไปตอบตามทู้หาคู่

แต่ก็ยังไม่คืบหน้า

จนตอนนี้ เพื่อนสนิทผมอีกคนที่เพิ่งรู้จักจากพันทิปเมื่อตอนผมเสียแฟนใหม่ๆ

ผมเห็นเขาอกหัก เลยทักไปปลอบ ช่วยให้หลุดพ้น จนสนิทกัน นัดกันไปเที่ยว กินข้าว

วันนี้ผมติดต่อเขาไม่ได้เข้าวันที่สามละ
ไลน์ไม่ตอบ โทรไม่รับ

จนผมเริ่มกังวล เริ่มใจไม่ดี ความผูกพันกำลังทำงานอีกแล้ว ได้แต่ภาวนาให้เขาแค่ป่วย

คราวนี้ผมคงตระหนักได้ถึงความน่ากลัวของมันละ  ต่อไปนี้คิดว่าคงใช้ชีวิตคนเดียวดีกว่า  จะได้ไม่ต้องเสียใจเวลาคนที่เรารักเสียชีวิต  

ทู้นี้คือการระบาย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบครับ