ตามหัวข้อเลยครับ ปล.นี้เป็นกระทู้แรกเลยครับ  ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่มหาลัยปีหนึ่งคับ คือ ผมเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงครับใคร ไม่ค่อยเข้าสังคม แต่ใช่ว่าผมจะไม่สนใจอะไรเลยนะครับ คือถ้ามันสำคัญหรือเกี่ยวข้องกับงานที่ต้องส่งอาจารย์ผมก็ให้ความร่วมมือ แล้วเรียนไปสักพักมีเพื่อนในคณะเริ่มมาสนิทด้วย ชวนคุย ยิ้มให้ผมบ่อยๆ เวลาว่างเธอก็ชวนผมเข้ากลุ่มเธอ ชอบให้ไปซื้อของเป็นเพื่อนเธอกับเพื่อนของธอ อ๋อกลุ่มเธอมีกัน3คนครับ เป็นทอมหนึ่งคนแล้วก็มีเธอกับเพื่อนเธอที่เป็นผู้หญิง แล้วที่เข้าไปใหม่คือผมที่เป็นผู้ชาย  คือผมเคยถามเธอไปตรงๆว่าทำไมถึงให้ผมเข้ากลุ่มหรอ เธอบอกมาว่า เห็นผมไม่ค่อยมีเพื่อนเวลากินข้าวก็กินคนเดียว แถมกินแต่กับข้าวแบบเดิมๆ นอกจากในห้องเรียนผมแถบไม่ค่อยคุยกับใครเลย เธอเลยอยากให้ผมเข้าสังคมบ้าง อะไรประมาณนี้
ผมได้แต่ยิ้มที่มุมปาก พอนานวันเข้าทุกๆอย่างเริ่มเป็นไปตามความสนิท ผมเริ่มชอบเธอ แล้วพอผมรู้ตัวว่าผมชอบเธอมันทำให้ผมนึกถึงอดีต...
ผมเคยประสบปัญญาด้านความรัก มันจบลงไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ตอนเลิกกันแรกๆ ผมไม่อยากยอมรับอะไรทั้งนั้น เสียใจ ซึม ไปสักพักกว่าจะฟื้นตัวจากอาการเสียใจได้ก็ใช้เวลาอยู่ครับ   แล้วไม่นานหลังจากเลิกกับแฟนเก่า พ่อแม่ผมท่านแยกทางกัน แล้วปัญญามันอยู่ที่ ท่านทั้งสองไม่มีใครรับผมไปอยู่ด้วย ผมเลยเหวง พ่อก็ไม่เอา แม่ก็ไม่เอา ผมเลยอยู่คนเดียวที่หอพักแถววิทยาลัย แต่พ่อผมยังส่งเงินให้ผมเรื่อยๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมามันทำให้ผม เป็นคนกลัวความผูกพัน ความสนิท ความรัก ผมกลัวการเลิกลา การเสียคนที่รัก การเริ่มต้นใหม่ กลัวทุกๆอย่าง เพราะตอนที่เสียสิ่งๆนั้นที่เรารักเราผูกพันมัน เจ็บปวดเหลือเกิน. กับสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอคนนี้มันทำให้ผมนึกถึงความเสียใจในอดีต ทั้งที่คิดในใจมาตลอด ว่า จะปิดกั้นคนอื่นแล้วแท้ๆ ทั้งทีผมอยากจะลืมทุกๆอย่างที่ทำให้เสียใจ แต่กลับจำได้ทุกๆอย่างในตอนๆนั้น ผมควรจะทำยังไงต่อกับความรู้สึกนี้ดีครับ ปล่อยมันไปเรื่อย เก็บมันไว้ให้ลึกสุดของหัวใจจนกว่าความรักนี้จะหายไปจนไม่รู้สึกแล้ว ?มันจะดีรึป่าวครับผมกลัวการสูญเสียเหลือเกิน ..... S I N