นี่เป็นกระทู้สนทนากระทู้แรกของผมเลยติชมกันได้นะครับ
    ก่อนหน้านี้ในวัยปฐมมัธยมผมรู้สึกว่าตัวผมเองเป็นคนที่เพื่อนเยอะมากกก ผมคิดมาโดยตลอดว่าตัวผมเป็นคนเข้ากับคนง่ายเป็นคนน่ารักมีแต่คนสนใจ
ผมมักจะเกลียดวันปัจฉิมมาก เพราะผมไม่ชอบร้องให้ ให้กับวันที่ต้องจากลา บางคนดีหน่อยที่ยังติดต่อกันอยู่ บางคนแย่มากแม้แต่หน้าเขาตัวผมเองยังจำไม่ได้เลย  ไม่นานมานี้ผมพึ่งเลิกกับแฟนด้วยเหตุผลที่ว่า   ผมเองไม่พร้อมไปต่อ คงเป็นเพราะผมฝังใจกับความผูกพัน  ยิ่งเราผูกพันมากเท่าไหร่วันนึงที่เราต้องจากกัน  ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย    ผมคงเสียใจมากคงไม่ได้กินข้าวหลายวันคงนอนไม่หลับหลายคืน   เพราะที่ผ่านมาทุกครั้งที่ผมต้องจากกับคนที่ผมรักผมมักรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ จุกอยู่ในอกทำอะไรไม่ถูก  แล้วที่ผมเลิกกับแฟนคนล่าสุดเขาได้ส่งคลิปที่พูดถึงการที่เราทำใครสักคนหล่นหายไปจากชีวิต
 ทำให้ผมในตอนนี้คิดถึงเรื่องนี้ได้   ปีนี้เป็นอีกปีที่ผมทำคนที่รักหล่นหายไปจากชีวิตอีกครั้ง คงเป็นเพราะ ผมรักและแคร์เขาไม่มากพอ
เขาจึงกำลังค่อยๆหายไปจากความสัมพันธ์และวันนึงแม้แต่หน้าเขาผมคงจำไม่ได้  เหมือนในหลายๆปีที่ผ่านมาผมมีเพื่อนที่เขารักผมและผมก็รักเขามากมาย  ผมทำเขาหล่นหายไปเพราะตัวผมเองแคร์พวกเขาไม่มากพอการจากลาไม่ใช่สิ่งสุดท้ายในการพูดคุยกันหรือสานความสัมพันธ์
แต่ก็อย่างที่ผมบอกผมคงแคร์คนรอบตัวไม่มากพอเขาจึงหล่นหายไปโดยที่ตัวผมเองแทบไม่รู้ตัวเลย
     ผมอยากจะบอกกับทุกๆคนว่าในปีนี้หรือปีหน้าหรือไม่ว่าจะปีไหนๆ หากคุณมีคนที่คุณรักคุณควรทุ่มเทกับความสัมพันธ์เหล่านั้นให้เต็มที่แคร์เขาให้มากไม่อย่างนั้นสักวันนึงคุณจะรู้สึกเสียดายแบบผมที่เสียใครสักคนไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย