สวัสดีครับสมมุติว่าผมชื่อAละกันนะครับผมอายุ11ครับคือผมนอนเล่นแล้วคิดถึงเรื่องอดีตที่ห่วยแตกของผมเลยสงสัยว่าครอบครัวเนี่ยคือสิ่งที่ดีหรือขยะเน่าๆครับตอนเด็กผมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยดื้อฟังคำสั่งพ่อแม่ทุกอย่างรักอิสระชอบออกไปข้างนอกทุกวันปกติเวลากลับบ้านแม่ก็จะบอกว่าไปอาบน้ำมากินข้าวได้แล้วตอนเด็กผมเลยคิดว่าผมโชคดีที่ได้ครอบครัวดีแต่อยู่มาวันนึงผมก็ไผดล่นตามปกติแล้วกลับแม่ผมหยิบไม้แขวนเสื้อมาตีผมด้วยเเววตาดีโมโหใครสักคนตีจนผมเจ็บก้นไป2วันออกจากบ้านแค่ไม่ถึงหน้าปากซอยกลับบ้านมาก็ตีเวลาผมมีปัญหาผมก็ไปปรึกษาแต่กลับได้คำตอบมาว่าเรื่องแค่นี้แก้ไม่ได้โตไปจะทำอะไรกินแล้วก็เอาเรื่องของผมไปเล่าให้ชาวเเก็งเขาฟังแล้วก็ต่อท้ายประโยคว่าเด็กสมัยนี้ไม่รู้แก้ปัญหาเองบ้างเลยแล้วมีอยู่วันนึงแม่ผมป่วยแล้วแใ่ก็บอกพ่อผมว่าแม่ป่วยเพราะขนไก่ที่บ้านเลี้ยงไว้แมาบอกพ่อให้เอาไก่ไปขายแต่พอไปขายก็มีคนซื้อแค่2-3ตัวแม่เลยบอกพ่อให้เอาไก่มาต้มกินให้หมดซึ่งมีไก่ตัวที่ผมรักมาก2ตัวชื่อเป๋กับแดงผมเลยขอพ่อว่าผมเอาไอเป๋กับแดงปล้วก็ไก่ตัวเมียอีก2ตัวไปเลี้ยงไกลบ้านได้ไหมพ่อก็บอกว่าได้หลังนั้นวันต่อมาแม่ผมก็เอามีดไปฆ่าไก่ที่ผมเอาออกห่างบ้านมาแต่ไก่ที่ผมเลี้ยงไว้มันจิกหัวแม่ผมทำให้แม่ผมโมโหมากแต่ก็จับไก่ไม่ทันแล้วผมอยู่ดีๆก็เดินมาเอามาดีผมตอนนั้นผมงงมากวินาทีนั้นไอเป๋ก็วิ่งมาทางผมกับแม่แม่ผมก็เลยหยิบจะไปฆ่าไอเป๋แต่ผมก็ดึงไว้แล้วขอร้องว่าอย่าฆ่ามันเลยผมขอร้องละด้วยความที่ผมดึงแม่ไว้แม่ก็เลยวอ่งไม่ทันไก่ก็เลยเอามีดมาจิ้มที่มือผมแล้วก็ถีบผมลง(ตอนนั้นพ่อผมไม่อยู่บ้าน)ผมก็ร้องไห้ออกมาเพราะเจ็บแล้วแม่ก็บอกว่าถ้าไม่หยุดร้องกูฆ่าพร้อมกับไก่แน่วันนั้นไก่ผม4ตัวไอเป๋ไแดงแล้วก็ไก่ตัวเมียตายหมด(มีเรื่องอีกเยอะแต่ผมขี้เกียจะพิมพ์)พอตอนผมป.4พ่อผมมีแม่ใหม่แม่ก็แยกห้องมานอนกับผมไม่นานแม่ผมก็ย้ายบ้านผมก็ไปด้วยพอย้ายของเสร็จผมก็นั่งคุยกันพี่ชายผมเรื่องอนาคตว่าผมจะไปทำอะไรต่อแม่ผมก็นั่งคุยกันชาวแก็งของเขาพวกเขาคุยเรื่องแม่ใฟม่กับพ่อผมเอาง่ายก็คือนินทาคุยกันไม่นานแม่ผมก็หันมาหาผมแล้วบอกว่าอย่าเอาเรื่องที่แม่คุยไปบอกพ่อนะไม่งั้นกูกระทืบแน่พร้อมกับยกชาเหมือนจะถีบผมตอนนั้นผมตกใจกับคำพูดของแม่ผมมากนี้หรอคือแม่ผู้มีพระคุณนี้หรอsafe zoneของเราผมมาคิดกีบตัวเองว่านี้ขนาดsafe zoneของเรายังหาวยแตหขนาดนี้แล้วจุดที่ไม่ใช่safe zoneละจะเป็นยังไงตอนนี้ผมติดโทรศัพเพราะไม่มีใครให้พึ่งหรอกครับมีแต่โทรศัพกับอินเตอร์เน็ตที่ทำให้ผมมีความสุขได้แล้วในชีวิตนี้(พิมพ์ทั้งน้ำตา)