สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้เเรกของเราอาจจะดูเก้ๆกังๆไปซักหน่อยเเต่ช่วยรับฟังกันด้วยนะคะ
ตัวเราอะค่ะอายุ14 เราอยู่กับเเม่ค่ะเพราะพ่อเเม่เเยกทางกัน เมื่อก่อนเเม่คือคนที่เรารักมากเลยค่ะจนถึงตอนนี้ก้ยังรัก ไม่รู้ว่าท่านเปลี่ยนไปตอนไหนเลยค่ะคนที่รักลูกตอนนี้กลับทำร้ายร่างกายลูกอยู่ตลอดทุกวันเเถมยังมีญาติเเละพ่อเลี้ยง(เลิกกันเเล้วเเต่ไม่ยอมกลับไปที่ตัวเอง)ด้วยซึ่งพวกเขาtoxicมากๆเราโดนถีบทุบตีตบหน้าจิกผมเเต่ไม่มีใครปกป้องเราจากเเม่เลยค่ะพอวันถัดมาญาติๆเขามาหาเราที่บ้านเเล้วก็จะพูดเรื่องที่เราโดนทำร้ายอยู่ซํ้าๆเเล้วก็ขำราวกับว่ามันเป็นเรื่ิองสนุกมันเป็นอย่างงี้มาเรื่อยๆตั้งเเต่เราอายุ10ปีค่ะถึงตอนจะ14เเล้วก็ยังเหมือนเดิมค่ะเราโดนทุกวันเเต่เราไม่เคยชินเลยค่ะเเต่พอเราอายุ13เราเริ่มหาอิสระให้ตัวเองค่ะโดยการไปเที่ยวอยู่บ้านเพื่อนบ่อยๆเเม้รู้ว่ากลับมาจะต้องโดนทำร้ายที่ทำตัวอย่างที่พวกเขาว่าถึงเขาจะบอกว่าเหลวเเหลกรักเเต่ตัวเองเกเรสก็อยเเต่เราเเค่ชอบการมีอิสระค่ะเเต่สำหรับเขาเราเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีเราโดนทำร้ายทุกวันเลยค่ะทั้งวาจาเเละกายจนตอนนี้เราเเทบไม่ติดบ้านเเต่ต้องกลับบ้านทุกวันเเหละเนาะเเต่ก้เพราะรู้ดีว่ามันไม่ใช่safe zone ทุกวันนี้safe zoneของเราคือเพื่อน,ครอบครัวเพื่อนไปเเล้ว เเต่ถึงอย่างนั้นเราก็เรียนมาตลอดค่ะเกรดไม่เคยตํ่ากว่า2.00 เพราะเราคิดว่าเราอยากอยู่กับเพื่อนไปนานๆต่อม.4ด้วยกันไปทัศนศึกษาด้วยกันค่ะเราวางเเผนชีวิตดีมากเเต่ต้องคิดหนักเลยค่ะเพราะเเม่จะไม่ส่งเสียเราทุนส่วนใหญ่ก็3.00-3.50ขึ้นเราไม่ได่เก่งขนาดนั้นคิดไม่ตกเลยค่ะว่าจะทำยังไงดีเราเคยลองไปถามร้านเเถวบ้านหลายๆร้านว่ารับเด็กเสิรฟไหมคะหนูอยากทำงานเก็บเงินค่ะเเต่ด้วยอายุเราค่ะทำให้เขาไม่รับเวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเราต้องเอาเงินตัวเองมาใช้ค่ะเพราะเเม่ไม่เคยให้สักบาทเงินไปโรงเรียนบางวันก็ไม่ได้หลายๆครั้งเราต้องยืมเพื่อนค่ะเเต่เราไม่ได้อยากยืมค่ะเพราะเรารู้ตัวว่าเป็นคนที่ยืมเเล้วไม่ค่อยคืน
ตอนนี้บอกตัวเองว่าต้องคืนให้ได้ค่ะไม่อยากเสียเพื่อนเราคิดมากเรื่องการเงินในชีวิตเรามากเพราะเงินสำคัญกับชีวิตเราจริงๆเลยคิดว่าถ้าเราต่อการอาชีพจะดีไหมคะหลายๆที่รับทำงานเเต่เเลกกับการที่เราไม่ได้อยู่กับเพื่อนใช้ชีวิตกับเพื่อนหรือจะต่อม.4ดีเเต่ถ้าเราต่อม.4เรายังต้องทนอยู่กับครอบครัวนี้ที่ทำให้เรากลายเป็นคนคิดมากเเละคงไม่พ้นการโดนทำร้ายเพราะไม่ว่าจะโตเเค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะให้เราออกไปใช้ชีวิตอยู่ดีค่ะตอนนี้เราไม่มีการวางเเผนในชีวิตเลยค่ะไปทางไหนก็มีเเต่ข้อเสีย....พอเข้าใจกันบ้างไหมคะเราไม่เก่งการอธิบายหรือการเขียนอะไรพวกนี้ค่ะทำให้งงตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ
หลังจากนี้ควรใช้ชีวิตยังไงดีคะ
ตัวเราอะค่ะอายุ14 เราอยู่กับเเม่ค่ะเพราะพ่อเเม่เเยกทางกัน เมื่อก่อนเเม่คือคนที่เรารักมากเลยค่ะจนถึงตอนนี้ก้ยังรัก ไม่รู้ว่าท่านเปลี่ยนไปตอนไหนเลยค่ะคนที่รักลูกตอนนี้กลับทำร้ายร่างกายลูกอยู่ตลอดทุกวันเเถมยังมีญาติเเละพ่อเลี้ยง(เลิกกันเเล้วเเต่ไม่ยอมกลับไปที่ตัวเอง)ด้วยซึ่งพวกเขาtoxicมากๆเราโดนถีบทุบตีตบหน้าจิกผมเเต่ไม่มีใครปกป้องเราจากเเม่เลยค่ะพอวันถัดมาญาติๆเขามาหาเราที่บ้านเเล้วก็จะพูดเรื่องที่เราโดนทำร้ายอยู่ซํ้าๆเเล้วก็ขำราวกับว่ามันเป็นเรื่ิองสนุกมันเป็นอย่างงี้มาเรื่อยๆตั้งเเต่เราอายุ10ปีค่ะถึงตอนจะ14เเล้วก็ยังเหมือนเดิมค่ะเราโดนทุกวันเเต่เราไม่เคยชินเลยค่ะเเต่พอเราอายุ13เราเริ่มหาอิสระให้ตัวเองค่ะโดยการไปเที่ยวอยู่บ้านเพื่อนบ่อยๆเเม้รู้ว่ากลับมาจะต้องโดนทำร้ายที่ทำตัวอย่างที่พวกเขาว่าถึงเขาจะบอกว่าเหลวเเหลกรักเเต่ตัวเองเกเรสก็อยเเต่เราเเค่ชอบการมีอิสระค่ะเเต่สำหรับเขาเราเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีเราโดนทำร้ายทุกวันเลยค่ะทั้งวาจาเเละกายจนตอนนี้เราเเทบไม่ติดบ้านเเต่ต้องกลับบ้านทุกวันเเหละเนาะเเต่ก้เพราะรู้ดีว่ามันไม่ใช่safe zone ทุกวันนี้safe zoneของเราคือเพื่อน,ครอบครัวเพื่อนไปเเล้ว เเต่ถึงอย่างนั้นเราก็เรียนมาตลอดค่ะเกรดไม่เคยตํ่ากว่า2.00 เพราะเราคิดว่าเราอยากอยู่กับเพื่อนไปนานๆต่อม.4ด้วยกันไปทัศนศึกษาด้วยกันค่ะเราวางเเผนชีวิตดีมากเเต่ต้องคิดหนักเลยค่ะเพราะเเม่จะไม่ส่งเสียเราทุนส่วนใหญ่ก็3.00-3.50ขึ้นเราไม่ได่เก่งขนาดนั้นคิดไม่ตกเลยค่ะว่าจะทำยังไงดีเราเคยลองไปถามร้านเเถวบ้านหลายๆร้านว่ารับเด็กเสิรฟไหมคะหนูอยากทำงานเก็บเงินค่ะเเต่ด้วยอายุเราค่ะทำให้เขาไม่รับเวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเราต้องเอาเงินตัวเองมาใช้ค่ะเพราะเเม่ไม่เคยให้สักบาทเงินไปโรงเรียนบางวันก็ไม่ได้หลายๆครั้งเราต้องยืมเพื่อนค่ะเเต่เราไม่ได้อยากยืมค่ะเพราะเรารู้ตัวว่าเป็นคนที่ยืมเเล้วไม่ค่อยคืน
ตอนนี้บอกตัวเองว่าต้องคืนให้ได้ค่ะไม่อยากเสียเพื่อนเราคิดมากเรื่องการเงินในชีวิตเรามากเพราะเงินสำคัญกับชีวิตเราจริงๆเลยคิดว่าถ้าเราต่อการอาชีพจะดีไหมคะหลายๆที่รับทำงานเเต่เเลกกับการที่เราไม่ได้อยู่กับเพื่อนใช้ชีวิตกับเพื่อนหรือจะต่อม.4ดีเเต่ถ้าเราต่อม.4เรายังต้องทนอยู่กับครอบครัวนี้ที่ทำให้เรากลายเป็นคนคิดมากเเละคงไม่พ้นการโดนทำร้ายเพราะไม่ว่าจะโตเเค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะให้เราออกไปใช้ชีวิตอยู่ดีค่ะตอนนี้เราไม่มีการวางเเผนในชีวิตเลยค่ะไปทางไหนก็มีเเต่ข้อเสีย....พอเข้าใจกันบ้างไหมคะเราไม่เก่งการอธิบายหรือการเขียนอะไรพวกนี้ค่ะทำให้งงตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ