ตอนแรกฉันมีชีวิตที่ดีมาก แต่พอมีโควิดระบาดหนักพ่อผู้ที่เป็นsafe zoneของเราทุกอย่างก็ได้เสียชีวิต ตั้งแต่ปี2564ที่พ่อไม่อยู่ก็2ปีได้แล้ว ตั้งแต่ที่เราขาดพ่อไปชีวิตก็เหมือนเล่นตลก ต้องหาเงินเรียนเองต้องหาเองทุกอย่างต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย บางวันก็ท้อบางวันก็เหนื่อยอยากได้กำลังใจจากครอบครัวแต่ไม่เคยได้รับมันเลย ต้องอยู่กับตัวเองให้กำลังใจตัวเองปลอบตัวเอง เราร้องไห้ทุกวันจนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง แต่เราก็ยังไม่เคยได้กำลังใจจากครอบครัวเราต้องไปหาหมอเพื่อรักษาโรคซึมเศร้า จนบางทีก็คิดอยากฆ่าตัวตายไปอยู่กับพ่ออยากไปให้พ่อกอดอยากได้กำลังใจจากพ่อ แต่เราก็ต้องสู้เพื่อพาตัวเองก้าวออกมาจากสิ่งที่เจออยู่ให้ได้       ขอบคุณทุกคนที่รับฟังเรา🙏🏻🙏🏻