การเงินทุกอย่างทุกอาชีพ
เป็นการละเล่นที่ต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
การละเล่นของสังคมไทย
ยุคคนพัฒนา
ทุกอย่างเป็นการละเล่น ที่ต้องใช้ความรู้
ทุกอาชีพ เป็นการละเล่นของไทยต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
ถ้าเล่นแบบบ้าๆของเล่นและชีวิตก็พัง
คนออกแบบการละเล่นและออกแบบเครื่องมือการละเล่น
ก็คือคนที่มีความคิดอยากให้สังคมไทย
มีการละเล่นที่ได้มาตรฐานแบบฝรั่ง
มีความรู้ทันต่อความเจริญเพื่อการละเล่นมากขึ้น
จะเล่นแบบคนระดับไหน มีความแตกต่างทั้งนั้น
ทุกอาชีพ เป็นการละเล่นของไทยต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
หัวใจคนไม่สู้ทนต่อแรงเล่นเงินจำนวนมากๆได้
หากความคิดยังไม่มองทุนนิยมแบบธรรมดาไม่น่าสนใจ
หากยังมีแต่กิเลสอยากรวยให้เร็วๆหรือมากๆที่สุดในโลก ก็มีแต่ล้มเหลวและพ่ายแพ้
ถ้าไม่ฝึกจิตในนิ่งพอจะรู้ทันต่อแรงที่เคลื่อนไหว
ให้สามารถรับได้ ก็ยากที่จะไม่เกิดความพ่ายแพ้ต่อแรงของการละเล่นจากทุนนิยม
รวมทั้งสมัยวิทยาศาสตร์ก้าวล้ำทั้งอาวุธเคมีอาวุธชีวภาพ ต่างทำให้การละเล่นในไทย ขาดความเป็นปกติสุข
แต่คนจะต้องเริ่มการละเล่นมาจากจิตที่ดี ไม่ใช่จิตที่ร้าย อะไรต่างๆที่ใช่ละเล่นก็ไม่เป็นการใช้อาวุธ
ระบบคนกลัวไม่มี กับระบบคนกลัวเงินหมด
แต่ความแตกต่างของคน ได้เป็นคนคิดที่จะให้คนได้อะไรหรือได้ทำอะไร
บุญกรรมเขาจะได้ถืออะไรเป็นอาชีพหรือจะได้ใช้มือสัมผัสอะไร
เครื่องมือที่เขาใช้ในอาชีพเขาใช้เก่งหรือไม่เก่ง ใช้ยากหรือใช้ง่าย
เงินในระบบเป็นการทำให้ คนที่ถืออะไรต่างๆในอาชีพได้ใช้ประโยชน์ของเครื่องมือ
เพื่อการแปรรูปทรัพยากรให้มีผลงานเท่านั้น
ระดับคนที่ได้กินอะไรหรือคนที่ไม่ต้องกินอะไร หรือปากเขามีระดับภาษายังไง
ก็แตกต่างตามวาสนา
อะไรๆก็ไม่ได้มีแต่คนพึ่งความรู้ว่า อะไรจะดีจะเป็นยังไงจึงจะดี
หรือรวยแค่ไหน จึงจะใช่ความเพียงพอ แต่ขึ้นอยู่กับสิทธิตามชาติกำเนิด
และการพัฒนาการปฎิบัติให้ถูกต้อง
ก็เพราะมีแผนอยากจะได้เงินมีงบประมาณ ไปทำตามความคิดความฝันให้เป็นคนที่มีคนยอมรับในสังคม
แต่คนมีแผนจะหาเงินเป็นคนโง่หรือคนฉลาด ลงทุนแล้วจะยากหรือง่ายในการคืนทุนหรือชีวิตจะได้สัมผัสอะไร
ทั้งหมดในโลกไม่ได้มีแค่จอทีวีแต่มีชีวิตจริง
ก็เป็นเพราะระบบลงทุนกับระบบการให้ทำให้คนในระบบซื้อขายต้องทำงานแม้ในระหว่างประเทศ
คนอายุมากขึ้นก็ใช้ภาษาให้เป็นวิชาการมากขึ้นทำอะไรเป็นระบบแบบแผนมากขึ้น
แม้เป็นชีวิตที่จะละเล่นเพื่ออะไรหรือให้จิตคนอื่นเป็นอย่างไร
จะทำให้กระแสสังคมเขาพูดถึงประเด็นเรื่องอะไรก็มาจากการทำศิลปะที่คนส่วนใหญ่เขากำลังเข้าสัมผัส
แต่คนก็ยังไม่ค่อยรู้ว่าชีวิตตัวเอง อยู่ในส่วนไหนของระบบการซื้อขายระหว่างประเทศ
จึงมีคนไม่น้อยที่ยังงงกับการจะใช้ภาษาเพื่อการทำงานในระบบ
ทุกวงการอาชีพมีทั้งระดับชาวบ้านไปจนถึงระดับคนชั้นสูง
อาชีพตัวเองพัฒนาให้เป็นระดับได้สูงแค่ไหน
แต่คนต้องทำอาชีพตัวเองให้เป็นความมีวุฒิภาวะมากขึ้น
ไม่จำเป็นที่คนจะต้องเป็นติ่งอาชีพอื่นอยากกลายพันธุ์
การทำงานของคนที่อยากจะก้าวหน้า
มีมาตรฐานของผลงานตามสูตรหลักการทำ
หรือเป็นการทำบ้าๆ
อาชีพคนแก่ที่ดูแลเด็กละเล่น
ก็ต้องพัฒนาการทำงานหรือการจะสื่อสาร
ให้มีความเป็นวิชาการมีระดับมาตรฐานมากขึ้น
จึงจะมีโอกาสก้าวหน้ามากกว่าคนมีอาชีพคนแก่คนอื่นๆ
การเงินทุกอย่างทุกอาชีพ เป็นการละเล่นที่ต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
เป็นการละเล่นที่ต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
การละเล่นของสังคมไทย
ยุคคนพัฒนา
ทุกอย่างเป็นการละเล่น ที่ต้องใช้ความรู้
ทุกอาชีพ เป็นการละเล่นของไทยต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
ถ้าเล่นแบบบ้าๆของเล่นและชีวิตก็พัง
คนออกแบบการละเล่นและออกแบบเครื่องมือการละเล่น
ก็คือคนที่มีความคิดอยากให้สังคมไทย
มีการละเล่นที่ได้มาตรฐานแบบฝรั่ง
มีความรู้ทันต่อความเจริญเพื่อการละเล่นมากขึ้น
จะเล่นแบบคนระดับไหน มีความแตกต่างทั้งนั้น
ทุกอาชีพ เป็นการละเล่นของไทยต้องใช้ความรู้และกฎหมายควบคุมดูแล
หัวใจคนไม่สู้ทนต่อแรงเล่นเงินจำนวนมากๆได้
หากความคิดยังไม่มองทุนนิยมแบบธรรมดาไม่น่าสนใจ
หากยังมีแต่กิเลสอยากรวยให้เร็วๆหรือมากๆที่สุดในโลก ก็มีแต่ล้มเหลวและพ่ายแพ้
ถ้าไม่ฝึกจิตในนิ่งพอจะรู้ทันต่อแรงที่เคลื่อนไหว
ให้สามารถรับได้ ก็ยากที่จะไม่เกิดความพ่ายแพ้ต่อแรงของการละเล่นจากทุนนิยม
รวมทั้งสมัยวิทยาศาสตร์ก้าวล้ำทั้งอาวุธเคมีอาวุธชีวภาพ ต่างทำให้การละเล่นในไทย ขาดความเป็นปกติสุข
แต่คนจะต้องเริ่มการละเล่นมาจากจิตที่ดี ไม่ใช่จิตที่ร้าย อะไรต่างๆที่ใช่ละเล่นก็ไม่เป็นการใช้อาวุธ
ระบบคนกลัวไม่มี กับระบบคนกลัวเงินหมด
แต่ความแตกต่างของคน ได้เป็นคนคิดที่จะให้คนได้อะไรหรือได้ทำอะไร
บุญกรรมเขาจะได้ถืออะไรเป็นอาชีพหรือจะได้ใช้มือสัมผัสอะไร
เครื่องมือที่เขาใช้ในอาชีพเขาใช้เก่งหรือไม่เก่ง ใช้ยากหรือใช้ง่าย
เงินในระบบเป็นการทำให้ คนที่ถืออะไรต่างๆในอาชีพได้ใช้ประโยชน์ของเครื่องมือ
เพื่อการแปรรูปทรัพยากรให้มีผลงานเท่านั้น
ระดับคนที่ได้กินอะไรหรือคนที่ไม่ต้องกินอะไร หรือปากเขามีระดับภาษายังไง
ก็แตกต่างตามวาสนา
อะไรๆก็ไม่ได้มีแต่คนพึ่งความรู้ว่า อะไรจะดีจะเป็นยังไงจึงจะดี
หรือรวยแค่ไหน จึงจะใช่ความเพียงพอ แต่ขึ้นอยู่กับสิทธิตามชาติกำเนิด
และการพัฒนาการปฎิบัติให้ถูกต้อง
ก็เพราะมีแผนอยากจะได้เงินมีงบประมาณ ไปทำตามความคิดความฝันให้เป็นคนที่มีคนยอมรับในสังคม
แต่คนมีแผนจะหาเงินเป็นคนโง่หรือคนฉลาด ลงทุนแล้วจะยากหรือง่ายในการคืนทุนหรือชีวิตจะได้สัมผัสอะไร
ทั้งหมดในโลกไม่ได้มีแค่จอทีวีแต่มีชีวิตจริง
ก็เป็นเพราะระบบลงทุนกับระบบการให้ทำให้คนในระบบซื้อขายต้องทำงานแม้ในระหว่างประเทศ
คนอายุมากขึ้นก็ใช้ภาษาให้เป็นวิชาการมากขึ้นทำอะไรเป็นระบบแบบแผนมากขึ้น
แม้เป็นชีวิตที่จะละเล่นเพื่ออะไรหรือให้จิตคนอื่นเป็นอย่างไร
จะทำให้กระแสสังคมเขาพูดถึงประเด็นเรื่องอะไรก็มาจากการทำศิลปะที่คนส่วนใหญ่เขากำลังเข้าสัมผัส
แต่คนก็ยังไม่ค่อยรู้ว่าชีวิตตัวเอง อยู่ในส่วนไหนของระบบการซื้อขายระหว่างประเทศ
จึงมีคนไม่น้อยที่ยังงงกับการจะใช้ภาษาเพื่อการทำงานในระบบ
ทุกวงการอาชีพมีทั้งระดับชาวบ้านไปจนถึงระดับคนชั้นสูง
อาชีพตัวเองพัฒนาให้เป็นระดับได้สูงแค่ไหน
แต่คนต้องทำอาชีพตัวเองให้เป็นความมีวุฒิภาวะมากขึ้น
ไม่จำเป็นที่คนจะต้องเป็นติ่งอาชีพอื่นอยากกลายพันธุ์
การทำงานของคนที่อยากจะก้าวหน้า
มีมาตรฐานของผลงานตามสูตรหลักการทำ
หรือเป็นการทำบ้าๆ
อาชีพคนแก่ที่ดูแลเด็กละเล่น
ก็ต้องพัฒนาการทำงานหรือการจะสื่อสาร
ให้มีความเป็นวิชาการมีระดับมาตรฐานมากขึ้น
จึงจะมีโอกาสก้าวหน้ามากกว่าคนมีอาชีพคนแก่คนอื่นๆ