แม่กับย่าผมทะเลาะกันบ่อยละก็หลายครั้งจนครั้งล่าสุดที่ย่าด่าแม่รื่องที่ลืมเตรียมข้าวไห้ผมและพ่อครั้งนี้แม่เริ่มทนไม่ไหวและบอกว่าจะออกจากบ้าน ย่าเลยมาขอให้ผมไปรั้งแม่ไว้แต่ผมไม่ทําแบบนั้นผมแค่บอกแม่ไปว่าย่าขอให้ผมรั้งแม่ไว้แม่เลยถามกับว่า“อยากให้แม่อยู่บ้านไหม”ผมตอบแม่ไปว่า“แล้วแต่แม่เลย”แม่ก็บอกว่าขอคิดดูก่อนว่าจะไปไม่ไปและแม่พูดอีก ว่า“แม่กับคนที่บ้านขาดกันแล้วนะ”ใจจริงผมอยากให้แม่ออกจากบ้านไปนะเพราะแม่จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยดูแลย่าและทนฟังย่าด่า ผมไม่เข้าใจพ่อเลยว่าทําไมให้แม่มาอยู่ดูแลย่าชีวิตคู่มันต้องทําให้กันและกันมีความสุขสิไม่ใช่เอาอีกคนมารับใช้อีกคน ถ้าผมมีแฟนก็คงจะไม่พามาเจอคุณย่าแล้วเพราะผมกลัวเสียใครไป เหมือนที่พ่อเสียแม่ไป สุดท้ายนี้ผมอยากถามทุกคนว่า ผมในฐาณะหลานอกตัญญูรึเปล่าที่ไม่รั้งแม่ไว้คอยดูแลย่าที่อายุ 80 กว่าแล้ว แต่ที่สิ่งผมมันใจคือการที่ผมไม่รั้งแม่ไว้ให้คอยโดนย่าด่า ผมคงกตัญญูในฐาณะลูกแล้ว