เรื่องมีอยู่ว่า จะท้าวความก่อนนะ เราอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก จนถึงจบม.3 พอเรียนต่อก็ไปอยู่หอ แต่ก็กลับมาบ้านบ้างเสาร์-อาทิตย์ เราจะกลับหลังเลิกเรียนวันศุกร์ ก็มีทะเลาะเถียงกันบ้าง แต่ไม่เป็นปัญหาอะไร หลังจากเรียนจบ ปวช. เราก็ได้มาอยู่บ้านช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนตั้นสินใจไปหางานทำที่ กทม ก็กลับมาเยี่ยมแกบ้างตามวาระและโอกาส หยุดเทศกาล เป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนถึงตอนเรามารอคลอดเป็นเวลา 4 เดือน ช่วงนี้ก็ทะเลาะกันหนัก เรื่องความคิดไม่ตรงกัน เนื่องเกี่ยวกับความสะอาด การเลี้ยงหลาน เราจะยกตัวอย่างเรื่องที่ทะเลาะกันหนักๆ คือวันนั้นเราคลอดกลับมาบ้านวันแรกที่ออกจากโรงบาล แม่แก่ก็จะต้มน้ำให้หลานไว้ชงนมเสริมด้วย เพราะน้ำนมเรายังไม่ค่อยพอ แต่แกเอาขันที่ใช้ตักน้ำในครัวที่มันค่อนข้างขึ้นตะไคร่น้ำ เราเห็นเราก็เลยทักทวง ว่าแม่ทำไมเอาขันอันนี้ พอพูดจบ แกก็โยนขันทิ้งเลย แบบไม่พอใจ แล้วเดินหนีพร้อมบ่นๆ เราเข้าใจว่าแกเหนื่อย ที่ต้องดูแลเราหลายอย่างที่โรงบาล บวกกับความเคยชิน เพราะหลานคนแรก ที่แกจะได้ดูแล เราเสียใจ ร้องไห้หนักมาก ตอนนั้นน้ำตาไหลไม่หยุด บอกก่อนว่าแม่เราอายุ 50 กว่ากำลังไวทอง หลังจากวันนั้นญาติก็ได้คุยกับแม่ให้ หลังจากนั้นก็มีทั้งเรื่องทะเลาะกันเรื่อยๆ สรุปเลยแล้วกัน ปัญหาคือด้วยที่เราโตมีความคิดเป็นของตัวเองสูง และแม่แกก็ไม่ยอมรับ จะยืดวิธีการเดิมๆ แต่โบราณนานมา😅 อยากรู้ว่าทุกคนมีวิธีรับมือยังไง ให้อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข
จริงๆก็มีคำตอบในใจ แต่ก็อยากฟังความคิดเห็นคนอื่นด้วยเผื่อมาปรับใช้ จริงๆมีหลายเรื่อง เล่าไม่หมด 🥲
เราไม่ถูกกะแม่ อยู่ด้วยกันมีแต่บ่น ว่า จะทำอะไรก็ขัดไปหมด
จริงๆก็มีคำตอบในใจ แต่ก็อยากฟังความคิดเห็นคนอื่นด้วยเผื่อมาปรับใช้ จริงๆมีหลายเรื่อง เล่าไม่หมด 🥲