เราเป็นลูกบุตรธรรมของแม่แม่รักเรามากจนถึงอ.บาลลูกเขาจ้างให้เขาเลี้ยงหลานให้เรารู้สึกว่าเขาเริ่มลำเอียงเขาไม่เเทบไม่เคยดุด่าตีเลยบ้างครั้งน้องมันก็ไม่ได้ทำไรด้วยตอนเด็กก็ไม่ได้อะไรเรารักแม่มากใครด่าแม่เราก็จะด่ากลับพออายุ12ย้ายไปต่างจังหวัดลูกอีกคนของแม่มีหลานแล้วทิ้งให้แม่ดูมันเป็นเด็กร้องกั้นทำอะไรไม่ถูกใจจะร้องแล้วชอบทำร้ายตัวเองเราไม่ชอบที่แม่รักมันมากกว่าเราเป็นคนต้องการความรักความอบอุ่นแม่เป็นคนหัวแข็งเราพูดบอกเหตุผลก็หาว่าเราเถียงเราว่าสาเหตุที่เราก้าวร้าวกับแม่เป็นบางครั้งเพราะแม่เอาแต่ตีไม่เคยพูดด้วยเหตุผลทำให้เรารู้สึกเกลียดแม่3ปีต่อมาย้ายมาอยู่บ้านใหม่เราทะเลาะกับแม่เพราะเราพูดว่า อะไรก็ไม่ทำให้เรารู้ว่าเราผิดทุกครั้งที่ทะเลาะแม่ชอบไล่เราออกจากบ้านสาเหตุที่ทะเลาะหนักกว่าเก่าแค่เราพูดมีเหตุผลแม่บอกเราเถียงเรายอกย้อนตอนดึกแม่เราคุยกับพ่อตอนเเรกเราก็คิดอยู่ว่าไปขอโทษดีไหมอีกใจก็ไม่อยากขอโทษพอพูดว่าเราเป็นลูกทรพีเราก็ไม่อยากขอโทษแม่บอกรักเรามากเอาบุณคุณตอนเด็กมาพูดแม่จู้จี่จุกจิกมากบ่นไปหมดเรารู้สึกรำคาญชอบบ่นพอเราพูดจี้จุดรับไม่ได้ขู่จะตีเวลาตอนเด็กตอนทะเลาะกันเขาตีเราเสร็จแล้วก็ไม่พูดกับเราอยากให้เราขอโทษเเต่พอเริ่มโตแม่ใช้วิธีนี้เราก็พูดกับแม่ตามปกติเราไม่ขอโทษแม่แล้วตอนเเม่ทำผิดแม่ไม่ขอโทษแต่จะเรียกไปกินขนมพอเราไม่ไปเขาก็บอกไม่ต้องมาพูดกับกูอีกรู้สึกว่าเขาโครตหัวแข็งแต่เราก็ต้องขอโทษเราเองก็ผิดที่ว่าแม่แล้วเวลาทะเลาะบ้างครั้งแม่จะไม่ให้เงินไปโรงเรียนเราอยากรู้ว่าเราต้องขอโทษแม่ยังไงและต้องทำยังไงแม่ถึงจะเลิกหัวแข็ง