ควรตัดสินใจ ยังไงดีคะ
เป็นปัญหาที่กำลังเคลียดอยู่ในตอนนี้
เลยอยากจะมาถามเพื่อนๆพี่ๆในพันทิปว่า เราควรเลือกตัดสินใจยังไงดี
ก่อนอื่นจะขอเล่าก่อนเลยนะคะคือเรากับสามีคบกันมา7ปีแล้ว สามีเราเป็นผู้ชายที่ดีอยู่พอสมควร ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราต้องหนักใจ แต่ปัญหาที่เรากำลังหนักใจอยู่ตอนนี้ก็คือ เรารู้สึกว่าพ่อแม่สามีเรา ลำเอียง คือสามีเรามีพี่ชาย ด้วยอีกคน ซึ่งเค้าก็มีภรรยา มีลูก ซึ่งตอนนี้ก็อาศัยอยู่รวมกันในบ้านหลังเดียว ซึ่งตัวเรากับพี่สะใภ้ไม่มีปัญหาอะไรกันเลย ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะ รึพูดว่าให้กันและกันไม่พอใจ ก็คือต่างคนก็ต่างอยู่
แต่ที่ทำให้เรารู้สึกว่าพ่อแม่สามีลำเอียงก็คือ เค้าเอาแต่ด่าแต่ว่าแฟนเรา ทั้งด่าด้วยเหตุผล และด่าแบบไม่มีเหตุผล คือพ่อของสามีจะเป็นคนที่เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของบ้าน ก็คือ เป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน ส่วนสามีเราก็จะเป็นคนที่ค่อนข้างจะชอบกวนประสาทให้เค้าด่า แต่บางทีที่เค้าด่าเค้าก็ด่าด้วยคำพูดแรงๆ แบบเเรงมากๆ จนบางทีเราคนฟังยังคิดตามเลยว่า นี่มันสมควรเป็นคำด่าของคนเป็นพ่อคนรึเปล่า ซึ่งสามีเราโดนมาทุกอย่างสารพัด เค้าโดนพ่อเค้าตี ทำร้ายตั้งแต่เด็ก เคยโดนดึงหูจนหูฉีก ซึ่งสิ่งที่เรารู้มา ก็ล้วนเป็นคำพูดของพ่อสามีเอง เค้าเล่าให้ฟังว่า ที่ทำไปแบบนั้นเพราะตอนเด็กสามีเราดื้อมากๆ เค้าเลยต้องตี ตีหนักถึงขั้นดึงหูฉีกเลย ซึ่งพอเรารู้แล้วเราก็รู้สึกสงสารสามี
ส่วนสามีเราเค้าจะชอบทำตัวเหมือนไม่ได้สนใจในคำด่าของพ่อเค้า จะชอบทำเฉย และปล่อยผ่านไป
แต่ก็จากที่อารมส์ดีๆอยู่เค้าก็จะเงียบๆซึมๆ ซึ่งเราคนที่เป็นภรรยาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจและสงสาร
ส่วนแม่สามีนัน
เค้าลำเอียงอย่างเห็นได้ชัดเลย ก็คือเค้าชอบเข้าข้างลูกคนโต อย่างออกนอกหน้าให้เห็นเลย คือเวลาที่พ่อจะด่าหรือบอกสอนอะไร แม่จะขัดและพูดให้พ่อเงียบ อย่าไปด่าไปว่าลูกชายคนโตของเค้า คือแตะไม่ได้เลย คือถ้าพอพ่อบอกหรือพูดอะไรปุ๊บแม่จะมาคอยห้ามและก็เอาไปทะเลาะกันเองทุกครั้ง ซึ่งต่างกับสามีเรา คือถ้าพ่อเตรียมจะด่าปุ๊บ แม่ก็จะคอยเสริมด้วยทันที ซึ่งอันนี้นี่เเหละที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ ซึ่งเราแอนตี้การลำเอียงแบบสุดๆ โครตๆเลยก็ว่าได้
เราเคยนั่งคุยกันกับพี่สะใภ้ นะ
ตัวพี่สะใภ้เองก็ยังพูดเลยว่าสงสารสามีเรา ที่โดนพ่อเอาแต่ด่า เอาแต่ว่าอยู่คนเดียว
ส่วนผัวของเค้าพอพ่อจะว่าจะสอนหน่อยแม่ก็คอยที่จะขัดตลอด คือจะไม่ให้แตะเลย ซึ่งแม่ลำเอียงอย่างเห็นๆ นี่คือคำพูด ที่ออกจากปากพี่สะใภ้เรา ซึ่งเราเลยคิดได้ว่า เอออย่างน้อยก็ไม่ได้มีเเค่เราที่รู้สึกแบบนี้
ซึ่งเราก็พยายามทำความเข้าใจนะว่าที่พ่อสามีไม่แตะเลย คือไม่ใช่ไม่อยากแตะ แต่คือมันแตะต้องไม่ได้
ด้วยที่แม่สามีเอาแต่ขัดและเข้าข้างและเคยเห็นพ่อเค้าพยายามที่จะฝืนแล้ว ก็กลายเป็นว่าต้องทะเลาะกันเองกับแม่สามีตลอด
ซึ่งมันอัดอั้นอยู่ในใจมานานมากๆจนวันนึงเราได้มานั่งคุยกับสามีถึงเรื่องหลายๆเรื่อง จนได้รู้ว่าสามีเราก็เสียใจมาก และน้อยใจมากๆ กับสิ่งที่เจออยู่ ตอนเด็กก็โดนแม่กินยาขับออก แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมหลุดและโตมาเป็นเค้าอยู่ทุกวันนี้
แต่สุดท้ายเค้าก็พูดกับคำพูดที่ว่า
พี่ชินแล้วแหละหนู พี่เจอมาแบบนี้ตลอด
จนเรารู้สึกสงสารมากๆและบวกกับทนไม่ไหวกับการกระทำของพ่อแม่เค้า เราเลยชวนสามีย้ายกันออกไปอยู่ข้างนอกต่างหาก ซึ่งสามีเราจะว่าเค้าเป็นคนที่ซื่อบื่อหรือจะว่าเค้าเป็นคนที่รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง รึเปล่า เราก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาว่าให้ ทั้งสงสารทั้งโกรธสามี ที่โดนกระทำสารพัดที่จะโดน แต่สุดท้ายก็ยังไม่อยากจากครอบครัวของตัวเองไปไหน เค้าบอกว่าเค้ากลัวตัวเค้าจะเหงา ถ้าออกไปอยู่ต่างหากแบบนั้น และ เค้าก็บอกว่าเค้าเป็นห่วงปู่ ห่วงย่า ห่วงหลาน ซึ่งพ่อของมันก็ไม่เอาไหนเลย ซึ่งก็คือพี่ชายของเค้าเองนั้นแหละ ซึ่งเราโครตจะโกรธเลย จากความที่สงสารอยู่ อยากจะด่าไปแรงๆให้มันคิดได้ ว่าไม่ได้มีใคร ที่สงสารตัวเลยนะ ไอร่ผัวโง่ อยากจะด่ามันมากๆ ปู่ย่า เค้าก็มีลูกพี่ลูกน้องเค้าดูเเลอยู่ เราว่ามันเป็นข้ออ้างของเค้ามากกว่าที่จะไม่อยากออกไปจากตรงนี้ แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลจริงๆเลยอ่ะมันคืออะไร
แต่ตัวเราเองอ่ะขอพูดตรงๆเลยนะตอนนี้อ่ะ เราไม่อยากอยู่จุดๆนี้แล้ว เราไม่ชอบการลำเอียง จะว่าเกลียดเลยก็ว่าได้และยิ่งไม่ชอบเลยคือการโดนเอาเปรียบ ซึ่งเราก่ะสามีโดนเอาเปรียบโดนจะแทบทุกเรื่อง ซึ่งสามีเรา ก็เอาแต่ยอมๆๆ พอน้อยใจมาก็มานั่งทำหน้าซึมเศร้าเสียใจ ทำให้เราไอ่คนที่เห็นเนี่ยมันสงสารและคอยไม่สบายใจไปด้วย แต่พอผ่านไปแป๊บๆก็หายแล้ว เหมือนที่โดนมาหนักๆก่อนหน้านั้นไม่มีไรเกิดขึ้น ซึ่งตอนนี้คือไม่อยากจะสงสารมันล่ะ ไอร่ผัวคนนี้อ่ะ
เราเคยอึดอัดถึงขั้นพาสามีไปเคาะประตูพ่อแม่เค้าแล้วไปนั่งถามเลย ว่าพ่อกะแม่รักลูกเท่ากันไหม ทำไมรู้สึกเหมือนพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันเลย ซึ่งคำตอบที่ได้กลับมาแน่นอนอยู่แล้วว่า คือก็รักเท่ากัน
พอเราถามไปว่า แล้วถ้าไม่ได้ลำเอียงทำไมถึงเอาแต่ด่าสามีหนูอยู่คนเดียวสามีหนูก็เสียใจเป็นนะ แต่ที่เห็นเค้าไม่พูดนิ่งๆพ่อแม่คิดว่าเค้าไม่อะไรหรอคิดว่าเค้าเข้มเเข็งรึยังไงหนูเป็นเมียอยู่ด้วยตลอดอ่ะ มันเห็นและรับรู้ซึ่ง คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ
""แก่อย่ามาพูดแทนมัน""
เค้าบอกว่าสามีเราไม่คิดอะไรหรอกเป็นคนเข้มแข็งมันโดนมาเยอะเมื่อก่อนพ่อทำกับมันเยอะกว่านี้อีกนี่ก็เบาลงมาเยอะแล้วนะ ซึ่งพอเราได้ยินแล้วคือแบบโอ้โห่ หมดคำจะพูด
แล้วเราก็ถามว่า
แล้วทำไมถ้าไม่ลำเอียงจริง พี่ชายคือไม่แตะไม่ต้องเลย ซึ่งพอเราพูดคำนี้ปุ๊บ อีแม่สามีขึ้นเลยจ้า ว่าทำไมพูดแบบนี้มีอคติอะไรหรือเปล่า บราๆ และสุดท้ายคำตอบก็ไม่ได้กลับมา แถมโดนด่ากลับมาด้วย ว่าเราอคติคิดไม่ดี ลามมาคิดว่าเราอิจฉาหลานเค้าอิจฉาพี่สะใภ้ที่เค้าดูแลเอาใจใส่หลานก่ะพี่สะใภ้เป็นพิเศษ เพราะพี่สะใภ้ไม่มีรายได้ ไม่ได้ทำงาน ส่วนพี่ชายสามีเราก็ทำงานแต่พอกินแค่ตัวเค้าเองรับผิดชอบลูกเมียก็ไม่ได้ พ่อแม่เค้าต้องคอยช่วยค่านม ค่าของใช้อยู่ตลอด ซึ่งแบบพอเราได้ยินแบบนั้นแล้วเราก็แบบอิหยังว่ะ มันไม่ได้เกี่ยวกับที่เรามานั่งถามเลย เผลอๆจะมาพูดให้เรากับพี่สะใภ้ทะเลาะกันเองอีก เราก็เลยเลิกพูดแล้วก็เดินออกจากห้องมา
ซึ่งมันก็ชัดเจนเลย ว่าแม่สามีตัวดีของเรานี่แหละ ลำเอียงโครตๆเลย
แล้วมาเปิดประเด็นว่าเราไปอิจฉาหลานไปอี๊กกก
พอคุยเสร็จ เราก็มานั่งคุยกับสามีเราต่อ ว่าเห็นไหม คำตอบที่ถามไปก็ไม่ได้อะไรเลย แถมโดนด่ากลับมาด้วย ไม่โอเคว่ะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว แต่สามีเรามันก็นั้นแหละ มันบอกว่าให้เราทน เพราะมันไม่อยากออกจากบ้านไป จนเราได้ถามว่าพี่กลัวอะไรวะ กลัวความลำบากหรอ ไหนว่าก่อนแต่งงานพี่ก็บอกว่าลำบากแค่ไหนก็จะผ่านไปด้วยกัน บอกว่าถ้าทำงานได้สักปีสองปี จะพาย้ายไปอยู่ข้างนอก ไปใช้ชีวิตกันเอง จนเวลาผ่านเลยมาจน7ปี ทุกวันนี้ ก็ยังอยู่ในบ้านเค้า แถมมารับรู้ มาเจอปัญหาต่างๆนาๆอะไรพวกนี้อีก จนสุดท้ายเราก็ให้เค้าเลือก ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปให้เค้าด่าว่าไปแบบนี้แหละ หรือจะเลือกไปใช้ชีวิตอยู่กับหนูข้างนอก ซึ่งเค้าก็ปากบอกเลือกเรา แต่พอพูดไปพูดมา ก็บอกว่ากลัวออกไปแล้วจะเหงา เราทำงานไม่ตรงกัน ซึ่งทุกวันนี้อยู่บ้านก็แทบจะไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว ซึ่งเราก็เอิ่มม อะไรว่ะ ไม่รู้แมร่งกลัวอะไรนักหนา คนไม่เคยออกจากอกพ่ออกแม่ แต่มันถึงเวลาสักวันมันก็ต้องได้แยกย้าย ซึ่งดูเหมือนว่าเคัาก็พยายามโน้มน้าวเราให้เราอยู่กับเค้าต่อ นี่แหละมันคือเหตุผลทุกอย่างที่เราได้มาเล่าในวันนี้
คืออยากจะบอกเลยนะคะว่าเรารักสามีเรามากๆ เอาจริงๆคือก็ไม่อยากแยกกันอยู่หรอก แต่ดูท่าทางแล้ว สามีเราคงไม่อยากออกมาจากตรงนั้น เราก็บอกนะว่าหนูอยู่แล้วอึดอัดใจ ไม่โอเคแล้วว่ะ ถ้าพี่ไม่ไปด้วย งั้นเราก็แยกกันอยู่พี่คิดถึงหนูพี่ก็ออกไปอยู่กับหนู คิดถึงคนที่บ้านพี่ก็กลับมานอนบ้านตัวเอง ซึ่งเค้าก็บอกว่าพี่ขอพูดแบบคนเห็นแก่ตัวเลยได้ไหม พี่อยากมีหนู แต่พี่ก็ยังอยากอยู่ที่นี่ ...พี่อยากให้หนูทน ปล่อยวางทำเหมือนพี่
ปล่อยผ่านๆไป ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ใช้ชีวิตของเรา
คือพอเราได้ฟังแล้ว มันก็ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจมากๆรักก็รักอยู่แต่มันอยู่ต่อก็ไม่เหมือนเก่าแล้วความรู้สึกต่างๆมันไม่เหมือนเดิมแล้ว พ่อแม่สามีเค้าไม่ชอบเรา พ่อสามีไม่เท่าไหร่แต่แม่สามีนี่สิ ตอนแรกอะไม่เท่าไหร่นะ แต่พอไปคุยแล้ววันนั้น มันทำให้เรา คิดอคติกับเค้าจริงๆแล้ว
อยากถามความคิดเห็นของพี่ๆเพื่อนในพันทิปว่า เราควรเอายังไงต่อดี
ขอบคุณที่ทนอ่านมาจนจบนะคะ
และก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ
ควรตัดสินใจ ยังไงดีคะ
เป็นปัญหาที่กำลังเคลียดอยู่ในตอนนี้
เลยอยากจะมาถามเพื่อนๆพี่ๆในพันทิปว่า เราควรเลือกตัดสินใจยังไงดี
ก่อนอื่นจะขอเล่าก่อนเลยนะคะคือเรากับสามีคบกันมา7ปีแล้ว สามีเราเป็นผู้ชายที่ดีอยู่พอสมควร ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราต้องหนักใจ แต่ปัญหาที่เรากำลังหนักใจอยู่ตอนนี้ก็คือ เรารู้สึกว่าพ่อแม่สามีเรา ลำเอียง คือสามีเรามีพี่ชาย ด้วยอีกคน ซึ่งเค้าก็มีภรรยา มีลูก ซึ่งตอนนี้ก็อาศัยอยู่รวมกันในบ้านหลังเดียว ซึ่งตัวเรากับพี่สะใภ้ไม่มีปัญหาอะไรกันเลย ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะ รึพูดว่าให้กันและกันไม่พอใจ ก็คือต่างคนก็ต่างอยู่
แต่ที่ทำให้เรารู้สึกว่าพ่อแม่สามีลำเอียงก็คือ เค้าเอาแต่ด่าแต่ว่าแฟนเรา ทั้งด่าด้วยเหตุผล และด่าแบบไม่มีเหตุผล คือพ่อของสามีจะเป็นคนที่เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของบ้าน ก็คือ เป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน ส่วนสามีเราก็จะเป็นคนที่ค่อนข้างจะชอบกวนประสาทให้เค้าด่า แต่บางทีที่เค้าด่าเค้าก็ด่าด้วยคำพูดแรงๆ แบบเเรงมากๆ จนบางทีเราคนฟังยังคิดตามเลยว่า นี่มันสมควรเป็นคำด่าของคนเป็นพ่อคนรึเปล่า ซึ่งสามีเราโดนมาทุกอย่างสารพัด เค้าโดนพ่อเค้าตี ทำร้ายตั้งแต่เด็ก เคยโดนดึงหูจนหูฉีก ซึ่งสิ่งที่เรารู้มา ก็ล้วนเป็นคำพูดของพ่อสามีเอง เค้าเล่าให้ฟังว่า ที่ทำไปแบบนั้นเพราะตอนเด็กสามีเราดื้อมากๆ เค้าเลยต้องตี ตีหนักถึงขั้นดึงหูฉีกเลย ซึ่งพอเรารู้แล้วเราก็รู้สึกสงสารสามี
ส่วนสามีเราเค้าจะชอบทำตัวเหมือนไม่ได้สนใจในคำด่าของพ่อเค้า จะชอบทำเฉย และปล่อยผ่านไป
แต่ก็จากที่อารมส์ดีๆอยู่เค้าก็จะเงียบๆซึมๆ ซึ่งเราคนที่เป็นภรรยาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจและสงสาร
ส่วนแม่สามีนัน
เค้าลำเอียงอย่างเห็นได้ชัดเลย ก็คือเค้าชอบเข้าข้างลูกคนโต อย่างออกนอกหน้าให้เห็นเลย คือเวลาที่พ่อจะด่าหรือบอกสอนอะไร แม่จะขัดและพูดให้พ่อเงียบ อย่าไปด่าไปว่าลูกชายคนโตของเค้า คือแตะไม่ได้เลย คือถ้าพอพ่อบอกหรือพูดอะไรปุ๊บแม่จะมาคอยห้ามและก็เอาไปทะเลาะกันเองทุกครั้ง ซึ่งต่างกับสามีเรา คือถ้าพ่อเตรียมจะด่าปุ๊บ แม่ก็จะคอยเสริมด้วยทันที ซึ่งอันนี้นี่เเหละที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ ซึ่งเราแอนตี้การลำเอียงแบบสุดๆ โครตๆเลยก็ว่าได้
เราเคยนั่งคุยกันกับพี่สะใภ้ นะ
ตัวพี่สะใภ้เองก็ยังพูดเลยว่าสงสารสามีเรา ที่โดนพ่อเอาแต่ด่า เอาแต่ว่าอยู่คนเดียว
ส่วนผัวของเค้าพอพ่อจะว่าจะสอนหน่อยแม่ก็คอยที่จะขัดตลอด คือจะไม่ให้แตะเลย ซึ่งแม่ลำเอียงอย่างเห็นๆ นี่คือคำพูด ที่ออกจากปากพี่สะใภ้เรา ซึ่งเราเลยคิดได้ว่า เอออย่างน้อยก็ไม่ได้มีเเค่เราที่รู้สึกแบบนี้
ซึ่งเราก็พยายามทำความเข้าใจนะว่าที่พ่อสามีไม่แตะเลย คือไม่ใช่ไม่อยากแตะ แต่คือมันแตะต้องไม่ได้
ด้วยที่แม่สามีเอาแต่ขัดและเข้าข้างและเคยเห็นพ่อเค้าพยายามที่จะฝืนแล้ว ก็กลายเป็นว่าต้องทะเลาะกันเองกับแม่สามีตลอด
ซึ่งมันอัดอั้นอยู่ในใจมานานมากๆจนวันนึงเราได้มานั่งคุยกับสามีถึงเรื่องหลายๆเรื่อง จนได้รู้ว่าสามีเราก็เสียใจมาก และน้อยใจมากๆ กับสิ่งที่เจออยู่ ตอนเด็กก็โดนแม่กินยาขับออก แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมหลุดและโตมาเป็นเค้าอยู่ทุกวันนี้
แต่สุดท้ายเค้าก็พูดกับคำพูดที่ว่า
พี่ชินแล้วแหละหนู พี่เจอมาแบบนี้ตลอด
จนเรารู้สึกสงสารมากๆและบวกกับทนไม่ไหวกับการกระทำของพ่อแม่เค้า เราเลยชวนสามีย้ายกันออกไปอยู่ข้างนอกต่างหาก ซึ่งสามีเราจะว่าเค้าเป็นคนที่ซื่อบื่อหรือจะว่าเค้าเป็นคนที่รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง รึเปล่า เราก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาว่าให้ ทั้งสงสารทั้งโกรธสามี ที่โดนกระทำสารพัดที่จะโดน แต่สุดท้ายก็ยังไม่อยากจากครอบครัวของตัวเองไปไหน เค้าบอกว่าเค้ากลัวตัวเค้าจะเหงา ถ้าออกไปอยู่ต่างหากแบบนั้น และ เค้าก็บอกว่าเค้าเป็นห่วงปู่ ห่วงย่า ห่วงหลาน ซึ่งพ่อของมันก็ไม่เอาไหนเลย ซึ่งก็คือพี่ชายของเค้าเองนั้นแหละ ซึ่งเราโครตจะโกรธเลย จากความที่สงสารอยู่ อยากจะด่าไปแรงๆให้มันคิดได้ ว่าไม่ได้มีใคร ที่สงสารตัวเลยนะ ไอร่ผัวโง่ อยากจะด่ามันมากๆ ปู่ย่า เค้าก็มีลูกพี่ลูกน้องเค้าดูเเลอยู่ เราว่ามันเป็นข้ออ้างของเค้ามากกว่าที่จะไม่อยากออกไปจากตรงนี้ แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลจริงๆเลยอ่ะมันคืออะไร
แต่ตัวเราเองอ่ะขอพูดตรงๆเลยนะตอนนี้อ่ะ เราไม่อยากอยู่จุดๆนี้แล้ว เราไม่ชอบการลำเอียง จะว่าเกลียดเลยก็ว่าได้และยิ่งไม่ชอบเลยคือการโดนเอาเปรียบ ซึ่งเราก่ะสามีโดนเอาเปรียบโดนจะแทบทุกเรื่อง ซึ่งสามีเรา ก็เอาแต่ยอมๆๆ พอน้อยใจมาก็มานั่งทำหน้าซึมเศร้าเสียใจ ทำให้เราไอ่คนที่เห็นเนี่ยมันสงสารและคอยไม่สบายใจไปด้วย แต่พอผ่านไปแป๊บๆก็หายแล้ว เหมือนที่โดนมาหนักๆก่อนหน้านั้นไม่มีไรเกิดขึ้น ซึ่งตอนนี้คือไม่อยากจะสงสารมันล่ะ ไอร่ผัวคนนี้อ่ะ
เราเคยอึดอัดถึงขั้นพาสามีไปเคาะประตูพ่อแม่เค้าแล้วไปนั่งถามเลย ว่าพ่อกะแม่รักลูกเท่ากันไหม ทำไมรู้สึกเหมือนพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันเลย ซึ่งคำตอบที่ได้กลับมาแน่นอนอยู่แล้วว่า คือก็รักเท่ากัน
พอเราถามไปว่า แล้วถ้าไม่ได้ลำเอียงทำไมถึงเอาแต่ด่าสามีหนูอยู่คนเดียวสามีหนูก็เสียใจเป็นนะ แต่ที่เห็นเค้าไม่พูดนิ่งๆพ่อแม่คิดว่าเค้าไม่อะไรหรอคิดว่าเค้าเข้มเเข็งรึยังไงหนูเป็นเมียอยู่ด้วยตลอดอ่ะ มันเห็นและรับรู้ซึ่ง คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ
""แก่อย่ามาพูดแทนมัน""
เค้าบอกว่าสามีเราไม่คิดอะไรหรอกเป็นคนเข้มแข็งมันโดนมาเยอะเมื่อก่อนพ่อทำกับมันเยอะกว่านี้อีกนี่ก็เบาลงมาเยอะแล้วนะ ซึ่งพอเราได้ยินแล้วคือแบบโอ้โห่ หมดคำจะพูด
แล้วเราก็ถามว่า
แล้วทำไมถ้าไม่ลำเอียงจริง พี่ชายคือไม่แตะไม่ต้องเลย ซึ่งพอเราพูดคำนี้ปุ๊บ อีแม่สามีขึ้นเลยจ้า ว่าทำไมพูดแบบนี้มีอคติอะไรหรือเปล่า บราๆ และสุดท้ายคำตอบก็ไม่ได้กลับมา แถมโดนด่ากลับมาด้วย ว่าเราอคติคิดไม่ดี ลามมาคิดว่าเราอิจฉาหลานเค้าอิจฉาพี่สะใภ้ที่เค้าดูแลเอาใจใส่หลานก่ะพี่สะใภ้เป็นพิเศษ เพราะพี่สะใภ้ไม่มีรายได้ ไม่ได้ทำงาน ส่วนพี่ชายสามีเราก็ทำงานแต่พอกินแค่ตัวเค้าเองรับผิดชอบลูกเมียก็ไม่ได้ พ่อแม่เค้าต้องคอยช่วยค่านม ค่าของใช้อยู่ตลอด ซึ่งแบบพอเราได้ยินแบบนั้นแล้วเราก็แบบอิหยังว่ะ มันไม่ได้เกี่ยวกับที่เรามานั่งถามเลย เผลอๆจะมาพูดให้เรากับพี่สะใภ้ทะเลาะกันเองอีก เราก็เลยเลิกพูดแล้วก็เดินออกจากห้องมา
ซึ่งมันก็ชัดเจนเลย ว่าแม่สามีตัวดีของเรานี่แหละ ลำเอียงโครตๆเลย
แล้วมาเปิดประเด็นว่าเราไปอิจฉาหลานไปอี๊กกก
พอคุยเสร็จ เราก็มานั่งคุยกับสามีเราต่อ ว่าเห็นไหม คำตอบที่ถามไปก็ไม่ได้อะไรเลย แถมโดนด่ากลับมาด้วย ไม่โอเคว่ะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว แต่สามีเรามันก็นั้นแหละ มันบอกว่าให้เราทน เพราะมันไม่อยากออกจากบ้านไป จนเราได้ถามว่าพี่กลัวอะไรวะ กลัวความลำบากหรอ ไหนว่าก่อนแต่งงานพี่ก็บอกว่าลำบากแค่ไหนก็จะผ่านไปด้วยกัน บอกว่าถ้าทำงานได้สักปีสองปี จะพาย้ายไปอยู่ข้างนอก ไปใช้ชีวิตกันเอง จนเวลาผ่านเลยมาจน7ปี ทุกวันนี้ ก็ยังอยู่ในบ้านเค้า แถมมารับรู้ มาเจอปัญหาต่างๆนาๆอะไรพวกนี้อีก จนสุดท้ายเราก็ให้เค้าเลือก ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปให้เค้าด่าว่าไปแบบนี้แหละ หรือจะเลือกไปใช้ชีวิตอยู่กับหนูข้างนอก ซึ่งเค้าก็ปากบอกเลือกเรา แต่พอพูดไปพูดมา ก็บอกว่ากลัวออกไปแล้วจะเหงา เราทำงานไม่ตรงกัน ซึ่งทุกวันนี้อยู่บ้านก็แทบจะไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว ซึ่งเราก็เอิ่มม อะไรว่ะ ไม่รู้แมร่งกลัวอะไรนักหนา คนไม่เคยออกจากอกพ่ออกแม่ แต่มันถึงเวลาสักวันมันก็ต้องได้แยกย้าย ซึ่งดูเหมือนว่าเคัาก็พยายามโน้มน้าวเราให้เราอยู่กับเค้าต่อ นี่แหละมันคือเหตุผลทุกอย่างที่เราได้มาเล่าในวันนี้
คืออยากจะบอกเลยนะคะว่าเรารักสามีเรามากๆ เอาจริงๆคือก็ไม่อยากแยกกันอยู่หรอก แต่ดูท่าทางแล้ว สามีเราคงไม่อยากออกมาจากตรงนั้น เราก็บอกนะว่าหนูอยู่แล้วอึดอัดใจ ไม่โอเคแล้วว่ะ ถ้าพี่ไม่ไปด้วย งั้นเราก็แยกกันอยู่พี่คิดถึงหนูพี่ก็ออกไปอยู่กับหนู คิดถึงคนที่บ้านพี่ก็กลับมานอนบ้านตัวเอง ซึ่งเค้าก็บอกว่าพี่ขอพูดแบบคนเห็นแก่ตัวเลยได้ไหม พี่อยากมีหนู แต่พี่ก็ยังอยากอยู่ที่นี่ ...พี่อยากให้หนูทน ปล่อยวางทำเหมือนพี่
ปล่อยผ่านๆไป ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ใช้ชีวิตของเรา
คือพอเราได้ฟังแล้ว มันก็ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจมากๆรักก็รักอยู่แต่มันอยู่ต่อก็ไม่เหมือนเก่าแล้วความรู้สึกต่างๆมันไม่เหมือนเดิมแล้ว พ่อแม่สามีเค้าไม่ชอบเรา พ่อสามีไม่เท่าไหร่แต่แม่สามีนี่สิ ตอนแรกอะไม่เท่าไหร่นะ แต่พอไปคุยแล้ววันนั้น มันทำให้เรา คิดอคติกับเค้าจริงๆแล้ว
อยากถามความคิดเห็นของพี่ๆเพื่อนในพันทิปว่า เราควรเอายังไงต่อดี
ขอบคุณที่ทนอ่านมาจนจบนะคะ
และก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ