พึ่งได้ทำงานองค์กรใหญ่ๆในสายงานบริการ มีคนเยอะมากและทำงานร่วมกันคนอื่นๆเยอะหมุนเวียนไปมา เราพึ่งได้เข้าทำงานและยังอยู่ในช่วงเรียนรู้ภาระงานต่างๆของแผนกที่ได้รับ สังคมที่เจอค่อนข้างกว้างและใหญ่มีหลายช่วงอายุต่างกัน การเรียนรู้งานไม่มีปัญหาสอบถามผู้ใหญ่และเพื่อนๆตลอดในช่วงแรกๆ แต่เราพบเจอคนหลายประเภทและจบลงด้วยความงงๆและไม่สบายใจ เราเจอคนที่ทำงานมาก่อนข่มขวัญบ้าง เจอการจิกกัดเพราะเรายังทำงานไม่คล่องบ้าง เราคุยเล่นเพื่อสร้างมิตรก็มีคนมาต่อว่าเราบ้าง(โดยไม่ใช่เวลางานเลย) เราเจอผู้ใหญ่ดุบ้างตอนเราคุยกับเขา เราเกร็งจนพูดไม่รู้เรื่อง(เราลนลานเอง) ตอนแรกๆเราก็ยังมีไฟสู้ แต่พอโดนบ่อยๆเราท้อมากๆ แต่งานมันหายากเราเลยต้องทนๆไป แต่คำพูดที่เขาต่อว่าเราต่างๆนาๆมันตามหลอกหลอนเราทุกคืนจนนอนร้องไห้ก็มี เราไม่รู้ว่าเราต้องทำยังไง เราทำช้าก็โดนว่า เราทำผิดก็หาว่าไม่ถาม พอถามก็หาว่าทำไมไม่ดูและจำ (เราเข้าใจเขาคงวุ่นๆยุ่งๆด้วย) เราก็เลยอ้ำอึ้งว่าจะถามรึจะลักจำไป แต่เรากลัวเราเข้าใจไม่ถูก100% เราทำงานตามที่เรียนรู้มาอย่างดี มีหลุดมีมึนนิดหน่อยแต่งานไม่ได้เสีย (แต่คนที่เข้ามาก่อนๆก็ยังมาแซะเราเสมอโดยไม่สอน เน้นด่าเรา เรากลั้นน้ำตาหลายครั้งจริงๆ) บางคนเขาไม่รับไหว้เรา มีคนสถบใช้คำหยาบกับเรา (คนนี้ทำฝังใจที่สุด) แต่คนนั้นกับผู้ใหญ่เขาเอาใจดีมาก ที่บ้านเราบอกว่าสังคมใหญ่มีหลายประเภทให้เรียนรู้ แต่เราทำตัวไม่ถูก สับสนมากๆ ขนาดตอนนี้พิมพ์ไปเราเองยังสับสนเลยว่าจะหาทางอยู่ร่วมยังไงดี เราไม่อยากเจอแต่ยังไงต้องเจอ เราคิดหนักจนรู้สึกว่าสุขภาพจิตเราเริ่มบั่นทอนไปทุกวัน เราไม่มีเพื่อนเลย เรารู้สึกว่าทุกคนไม่ชอบเราไปหมด(จิตตกจริงๆยอมรับ) เหมือนทุกคนอยากบีบให้เราลาออกกลายๆ 

เนื้องานเราทบทวนซ้ำไปมา เราหมกมุ่นกับงานมากๆ เราเต็มที่สุดๆ เอเนอร์จี้ในการบริการมากๆ แต่เหมือนเราทำไปแค่ไหนก็ไม่สามารถลบอคติได้ เราโดนรับน้องไหมก็ไม่รู้แต่เราไม่ไหว โดนลูกค้าทำไม่ดีใส่(งานบริการเราเข้าใจต้องเจอบ้าง)แต่มันก็ซึม งานพอทำได้แต่สังคมเราไม่ค่อยไหวจริงๆ ไม่มีการซัพพอร์ตกันเลย ออกก็ไม่ได้ อยู่ก็เครียด เราพยายามช่างมันแต่หัวก็หยิบมาคิดไปมา ร้องไห้ตอนถึงห้องตลอด เราไม่อยากลาออกเราหางานยาก เราทำได้แค่ทนทำ เหนื่อยงานเหนื่อยคน รู้สึกว่าอ่อนแอมาก คนอื่นก็เจอแบบเราเรารู้แต่ต่อจากนี้จะทำยังไง เหมือนไปให้เขาด่ามากกว่าไปทำงานซะอีก

เราไม่สามารถรีพอร์ตหรือทำอะไรคนอื่นได้เลยเพราะเขาตีสนิทกับผู้ใหญ่ไปหมดแล้ว แถมผู้ใหญ่ส่วนมากก็จะพนักงานคนโปรด คนที่ติๆเราก็เป็นหนึ่งในนั้นส่วนมาก กอด ควงแขน บีบนวด เอาขนมมาฝาก ซื้อของ ถือของให้ผู้ใหญ่ตลอดเราทำอะไรไม่ได้ เรารู้สึกตัวเล็ก แปลกแยก โดดเดี่ยว เราขมขื่นมากทุกวัน แต่เราก็อยากทำงานต่อ เราไม่อยากมีพรรคมีพวก เราอยากอยู่คนเดียวสงบๆ แต่ทำไมเราถึงกลายเป็นคนโดนเพ่งเล็งไม่รู้ เพราะเราใหม่หรือเพราะเราทำงานไม่ดี เราไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร ไม่รู้จริงๆ

หลังจากระบายมา คำถามมันก็คือเราจะอยู่ในองค์กรนี้ยังไงต่อไปดี จะทำงานร่วมกับคนที่อคติเกลียดเราต่อไปยังไงดี เราจะต้องใช้ชีวิตยังไงต่อ ทำยังไงกับสุขภาพจิตของเราต่อด้วยดี เราท้อจริงๆ ไม่อยากไปเจอพวกเขาเลย

ขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านนะคะ ตอนนี้กำลังทำใจดีสู้เสือกับการทำงานอยู่จริงๆ