คือเราเป็นคนที่ไม่สนใจความรู้สึกตัวเองเลยจะอะไรๆ ก็เพื่อนตลอด เวลาไม่สบายใจหรือเครียดก็ชอบเก็บไว้คนเดียวหรือไม่ก็เขียนลงโน๊ตไว้ (เคยปรึกษาเพื่อน แต่เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจจะรับฟังขนาดนั้น) เมื่อก่อนสมัยประถมป.4หรือ5นี้แหละ มีเพื่อนกลุ่มนึงที่กันเพื่อนคนอื่นไม่ให้มายุ่งกับเรา อารมณ์ประมาณว่าเขาไม่ชอบเราเพื่อนเขาก็ต้องไม่ชอบเราอะไรงี้ไหม แต่มันก็ฝังใจนะ แบบว่าเราอยากดูมีตัวตนในสายตาของคนรอบข้างเพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น   ความรู้สึกในกลุ่มเพื่อนมันเป็นเหมือนยอดพีระมิด ที่เราอยู่ต่ำสุด (ส่วนตัวเป็นคนคิดมาก) เราเป็นเหมือนสนามอารมณ์ในกลุ่มเลยค่ะ เเราไม่อยากโดนเกลียดแต่ก็อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกเราบ้าง แต่ก็ไม่ทีใครสนใจอะไรอยู่ดีเกิดเราเดินออกมาจากกลุ่มนั้นมันก็คงเหมือนว่าเขาทำของชิ้นนึงที่ไม่ได้สำคัญอะไรหายเฉยๆ ไม่ได้สนใจจะตามหา หรือถามว่าเป็นอะไร แบบนั้นทุกคนก็ไม่ได้แคร์ใครมากกว่าตัวเองอยู่แล้ว     แต่มันมีประโยคนึงที่เราโครตไม่โอเคเลยก็คือ คนที่เราเล่นด้วยไปไหนไปด้วยอยู่ด้วยแทบตลอดจนคิดว่าสนิดกันมากสนิดกับคนนี้ที่สุดเชื่อใจมาก บอกมาว่าอยู่กับเราก็เหมือนอยู่คนเดียวค่ะ  

กับเพื่อนเราเป็นคนพูดมากพูดไปเลื้อย ดูไม่จริงจังกับอะไรรึเปล่า เขาถึงคิดว่าเราไม่น่ารู้สึกอะไร?

ตอนนี้อยากเริ่มใหม่อยากแก้นิสัยตัวเองมากค่ะ
#ขอบคุณล่วงงหน้าค่ะจุบุๆ