ช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะตื่นมาก็ร้องไห้ก่อนนอนก็ร้องไห้บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรพอโดนบ่นหรือครอบครัวพูดอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้วเพิ่งมาเป็นก็ช่วงอาทิตย์นี้ค่ะปกติเราทนมาได้ตลอดแต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆเราเหนื่อยมากกับทุกๆอย่างเราไม่ไหวไม่รู้ว่าทำไมอ่อนไหวได้ขนาดนี้เราบอกใครก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟังก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครรับฟังเราคนในครอบครัวแทบไม่สนใจเราเลยด้วยซ้ำโดยเฉพาะพ่อของเราเค้าสนใจแฟนใหม่เค้ามากกว่าเราอีกเราชอบเก็บคำพูดของพ่อมาคิดมากตลอดทุกๆคำที่เค้าพูดบางครั้งมันก็ทำให้เราอยากหายไปจากตรงนี้สักทีเค้าลืมรึป่าวว่าเราก็เป็นแค่เด็กคนนึงอย่างน้อยเราก็เป็นลูกคนนึงของเค้าแต่เค้ากลับไม่สนใจเราแล้วเค้าพูดว่ากูจะไม่สนพวกแล้วให้หากินกันเอาเองเลยเราไม่รู้ว่าเค้าพูดจริงมั้ยแต่เค้าพูดแบบนี้ยังมีอีกหลายคำพูดของเค้าที่ทำให้เราไม่อยากอยู่เวลาเราเห็นหน้าเค้าเราก็อยากจะร้องไห้เพราะนึกถึงทุกคำพูดที่เค้าพูดเราเป็นแบบนี้มาเกือบอาทิตย์แล้วเราไม่มีที่ระบายจริงๆเรานอนไม่หลับทุกคืนพยายามจะนอนแล้วแต่คำพูดพวกนั้นมันทำให้เราต้องเก็บมาคิดทุกทีเราเหนื่อย