คือว่า เรามีเพื่อนคนนึงที่ตั้งแต่เราเข้ามหาลัย เราซัพพอร์ตเขามาตลอด โดยไม่คาดหวัง เพราะเค้าเคยนั่งรับฟังเราตอนร้องไห้ตอนปี1ครั้งนึง จากนั้นเราก็ซัพพอร์ตเค้ามาตลอดเพราะเราอยากเป็นที่พึ่งให้ และอยากเป็นเพื่อนที่เข้าใจ

แต่2-3ปีมานี้ เราเขาดูชอบไปอยู่กับคนอื่นมากกว่าเรา เราเข้าใจนะ อันนี้เพราะเราเป็นคนน่าเบื่อมากๆ ไม่ค่อยมีเรื่องคุยด้วย เราเลยปล่อยให้เพื่อน เลือกสังคมที่อยากอยู่ โดยที่เราจะค่อยเป็นซัพพอร์ตและอยู่กับเค้าบางเวลา

จนเมื่อไม่กี่เดือนมานี่ เพื่อนคนนั้นทะเลาะกับกลุ่มที่ไปอยู่หนักจนเพื่อนกลุ่มนั้นเลิกคบ ตอนนั้น เราก็เข้าไปให้กำลังใจ พยายามมีเวลาไปหา พาไปกินไปเที่ยว เพราะเรากลัวเพื่อนจะซึม เพื่อนเคยบอกเราไว้ว่า “ขอบคุณนะ จริงๆเรา เราไม่เคยให้ใส่ใจแกเลย” แต่เราบอกไปว่าไม่เป็นไร เราเข้าใจ

เพื่อนก็ดูมีความสุขที่อยู่กับเรานะ แต่ทุกๆกำลังใจที่เราพิมพ์ส่งไป เค้าดูรับเอาไว้เฉยๆ

ในขนาดที่เพื่อนคนอื่นเค้าทั้งสตอรี่ขอบคุณ ดูคุยบ่อยกว่า ดูสนุกกว่าอยู่กับเรา

หรือบางที่เราอาจจะไม่ได้เข้าใจเค้าจริงๆคะ

จากที่เราเต็มใจ ไม่ได้อยากคาดหวัง แต่ตอนนี้เราเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้วค่ะ ถึงจะเคยบอกว่าที่ทำอะไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอมานั่งคิดดู เราเป็นแค่ที่พึ่งสุดท้ายเฉยๆหรือเปล่า เริ่มอยากวางตัวกลางๆมากกว่าแล้วค่ะ