สวัสดีค่ะวันนี้เราจะมาแบ่งปันชีวิตตัวเองหน่อยค่ะเราไม่รู้ว่าราจะหันไปหาใครได้อีกไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังได้แล้วพอเราทุกข์ใจได้ขนาดนี้เราก็ทำอะไรไม่ถูกเราเลยมาเขียนกระทู้เพราะหวังว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านจะได้รับฟังเราบ้างเราอายุ17ย่าง18ค่ะมีพี่2คนเป็นฝาแฝดพี่ชายแท้ๆเลยค่ะแต่ตั้งแต่เด็กป้าเราก็รับพี่เราเป็นลูกบุญธรรมค่ะแล้ววเราก็ได้ย้ายไปอยู่กับป้าแต่เป็นแค่สถานะป้ากับหลานค่ะเรารู้สึกเป็นทุกข์อยู่นานมากตั้งแต่เด็กเรากลัวป้ามากค่ะเรากับพี่จะโดนทำร้ายร่างกายอยู่บ่อยๆพอพี่เราเริ่มโตก็กลายเป็นเราแทนที่โดน ทำร้ายร่างกายเราเคยถามนะคะว่าทำไมป้าทำแค่เราป้าเราบอกว่าพี่เราเริ่มโตถ้าทำพี่เราก็จะสู้มันกลายเป็นเราที่ถูกกระทำเป็นที่รองรับอารมณ์ของป้าเราเราก็รู้นะคะว่าป้าเราป่วยทางจิตเขาไม่ยอมไปหาหมอเราบอกแม่ว่าเราโดนทำอะไรบ้างแม่ก็บอกว่าให้ทนต่อไปเพราะป้าเราป่วยเราโดนมาตลอดค่ะเราปรึกษาแม่ก็ไม่ได้แม่ก็ให้คำตอบแบบเดิมพอปรึกษาเรื่องอื่นแม่เราก็จะเอาไปบอกพี่ๆเราเราก็จะโดนพี่ๆเราไปบอกป้าเราก็โดนทำร้ายเหมือนเดิมทั้งร่างกายและทางจิตใจมันวนลูปแบบนี้มาตลอดค่ะตอนเด็กๆเราก็โดนตบเเรงๆบ้างโดนหยิกโดนไม้ฟาดบ้างพอประเด็นที่โดนเราอาจจะผิดจริงๆป้าเราไม่ให้มีแฟนค่ะพอเราแอบมีก็จะโดนตีโดนด่าถึงแม่ถึงครอบครัวฝั่งพ่อเราค่ะเรามักจะเป็นที่รองรับอารมณ์ของป้าเราเพราะพี่ๆเราที่เป็ดฝาแฝดก้าวร้าวกับเขามากค่ะแบบพี่อีกคนก็ตอบโต้รุนแรงเป็นคนติดเกมพี่อีกคนก็มีคุยกันบ้างแต่ก็ใช่ว่าจะชอบป้าค่ะเขาชอบบังคับพี่เราตั้งแต่เด็กชอบบูลลี่คนอื่นชอบเหยียดเพศบอดี้เชมมิ่งแล้ววก็อื่นๆค่ะเราเลยไม่แปลกใจที่ลูกๆบุญธรรมเขาจะไม่ชอบแต่เราก็คุยกับเขาปกตินะคะเราก็มีชวนเขาคุยเราก็พยายามดีได้เท่าที่จะดีเเต่เขากลับพูดจาแรงๆใส่เราทั้งที่เราคนเดียวทีดีกับเขาเราก็เข้าใจค่ะว่าเรามีสถานะเป็นแค่หลานเขาจะรักเรามากกว่าลูกบุญธรรมของเขาได้ยังไงป้าเราก็มีแฟนค่ะเป็นเรานับถือเป็นลุงเเต่เขาไม่ชอบเราค่ะเราทำดีแทบตายยังไงเขาก็เกลียดเราค่ะชอบว่าเราเขามีสถานะเป็นพ่อตามกฏหมายของพี่ๆเราค่ะเขาไม่อยากให้เราอยู่บ้านค่ะเขารำคาญเราเขาเคยไล่เราไปบ้านแม่ด้วยเขาเคยพูดว่า“พี่ๆเขารำคาญจะแย่แล้วทำตัวแบบนี้กลับมาอยู่บ้านพี่เขาก็รำคาญ”ตอนนี้ปิดเทอมอยู่พี่เราก็ปิดเขานั่งเล่นแต่เกมตอนนั้นเราขอกินไอติมเรากินไป4-5คำเขาก้ด่าเราค่ะว่า“ไอเหลือขอ”เรามีเหตุผลค่ะที่ไม่ไปอยู่บ้านแม่แม่เราเลิกกับพ่อไปก้มีแฟนใหม่ค่ะตอนที่เราอยู่กับแม่แฟนแม่ก็ชอบมาลวนลามเราค่ะมาจับของเราบ้างอะไรบ้างถ้าไม่จำเป็นเราเลยต้องมาอยู่บ้านป้าเรา พอเราอยู่ม.ปลายเราได้อยู่หอค่ะเราเรียนต่างจังหวัดตั้งแต่เรารู้ว่าจะได้อยู่คนเดียวเราก็ดีใจมากค่ะแต่เราก็เหงามากเราต้องดูแลตัวเองตอนที่เราเป็นไข้เลือดออกเรานอนซมในหอคนเดียวถ้าไม่มีเพื่อนคอยเอาข้าวมาให้เราตายจริงๆค่ะเรารู้สึกทรมานมากตอนนั้นเราโทรไปบอกแม่แม่ก็บอกว่า“แค่ไข้เลือดออกเอง”แล้วก็วางสายไปตอนนั้นเราคิดว่าเราจะตายจริงๆค่ะเราป่วยบ่อยมากตอนที่เราเป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบเราก็บอกแม่แม่ก็ไม่เคยถามไถ่อะไรค่ะที่เราป่วยบ่อยก้เพราะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเราเหนื่อยมากค่ะแต่เพราะเราเงินใช้ไม่พอเราเลยต้องทำงานเราแทบไม่มีเวลาทำการบ้านเลยเรามักจะไปหลับที่รร.บ่อยมากที่เราว่าไม่พอตอนนั้นเราได้เงิน700ต่อสัปดาห์เราต้องหากินเช้ากลางวันเย็นเรารู้สึกอิจฉาพี่เรามากเขาอยู่ภายใต้การดูแลของป้ากับลุงแต่เขายังได้เงินจากแม่เราเพิ่มค่ะเราก็เข้าใจค่ะสังคมไทยคนเป็นแม่ถ้าไม่ให้ค่าเลี้ยงดูลูกในไส้ถึงจะเป็นลูกบุญธรรมคนอื่นก็จะแปลกๆค่ะแม่เราไม่ได้รวยค่ะแม่เราเป็นแม่ค้าธรรมดาๆหาเช้ากินค่ำต้องให้พี่เราอาทิตย์ละ500 2คนก็1000เราอีก700เป็น1700ซึ่งตกเดือนละ6800ค่ะค่าอื่นๆของแม่อีกแม่จ่ายคนเดียวค่ะแฟนแม่ไม่ได้ช่วยจ่ายเวลาเราอยากได้อะไรเราก็ต้องดิ้นรนซื้อเองค่ะเราอยากเป็นที่ยอมรับในสังคมเราพยายามแต่งตัวสวยๆอย่างน้อยในโซเชียลแค่มีคนชอบเราเราก็ดีใจเเล้วค่ะเราอิจฉาพี่เราต้องที่เราเกิดจากพ่อแม่เดียวกันแต่สถานะทางกฏหมายทำให้เราต่างกันมากๆค่ะตอนพี่เราตอนอายุเท่าเรายังไม่ต้องเหนื่อยเท่าเราเลยค่ะพี่เราอยากได้อะไรป้าเราก้จะซื้อให้ตลอดให้โดยไม่ลังเลแต่เราถ้าเขาให้เงินเราก็ต้องทำงานตอบแทนค่ะตอนม.ต้นเรากับพี่ก็เรียนไกลบ้านป้าเลยเช่าบ้านให้อยู่กัน3คนค่ะเราไม่มีอิสระเลยเราต้องตื่นตี5มาทำกับข้าวให้พี่ๆเราทุกเช้าค่ะตกเย็นก็ต้องรีบกลับมาทำข้าวเย็นงานบ้านส่วนใหญ่เราก็เป็นคนทำค่ะเราเหนื่อยมากๆตอนนั้นพอมาอยู่คนเดียวก็เหนื่อยบ้างแต่เราก็ไม่ได้ร้องไห้บ่อยเหมือนตอนอยู่กับครอบครัวเราเลยค่ะเรามีความสุขเพราะเพื่อนๆเป็นเซฟโซนที่ดีของเราค่ะ

ใครที่เป็นแบบเราอยู่อดทนอีกหน่อยนะคะเราเป็นกำลังใจให้เสมอถึงจะไม่มีใครชอบคุณเลยแต่อย่าทำร้ายตัวเองนะคะทำอนาคตให้ดีแล้วเราจะหลุดพ้นได้ค่ะเราเชื่อแบบนั้นขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะขอให้ทุกคนเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ