เกิดเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่ทิ้ง อยู่กับยาย และน้า1 ลุง 2 คน ยายเก็บผักบุ้งบ้าง หน้าฝน เก็บขวดแตกมาล้างน้ำขาย ยายมีลูกผู้ชายหลายคน แต่จน เพราะน้าลุงติดเหล้า ไม่ส่วเสียยาย เวลามีก็กินเหล้าข้างนอกบ้านจนหมด แล้วเข้ามากินข้าวในบ้าน ฉันเป็นเด็กก็ต้องทำงานรับจ้างทั่วไป จนเรียนจบ ม3
ช่วงก่อน 18 ต้องเก็บเศษแก้วแตก ที่ระเบิดจากการเปาไฟ มาล้างน้ำ แล้วแยกสีเพื่อไปขาย ใน 1 วัน ได้ 10 กว่ากระสอบ โดนบาดขา แขน มือ กระสอบไม่ถึง 10 บาท
จน อายุ 18 ปีฉันเข้าทำงานที่บริษัทแห่งนึง ฉันบอกยายว่าเลิกทำงานนะ หนูจะส่งเอง ที่บ้านไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งพัดลม ทีวี เครื่องซักผ้า ฉันเป็นผู้หญิงที่ต้องหาทุกอย่าง เพราะถูกปลุกฝังในหัวว่า บุญคุณ ฉันส่งเสีย เลี้ยงดู ทุกคนในบ้าน
บางวันอยากทำบุญก็ขอเงิน จริงๆแล้วสร้างเรื่องมาขอเงินไปซื้อหวย กินเหล้า แต่ฉันก็ปากหนักไม่ได้ว่าอะไรทั้งๆที่รู่
จนมีคนแก่ เริ่มเสียชีวิต สิ่งแรกที่ฉันต้องเจอคือ ยายเสีย ลุงเสีย ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ญาติพี่น้องทางลุง ก็ไม่มีใครช่วย เป็นเราที่ต้อง จัดงานด้วยเงินตัวเองทั้งหมด ฉันต้องรับผิดชอบ แม่กระทั่ง รถเสีย ค่าน้ำมัน ค่าข้าว หรือแม้จะให้ไปทำอะไรให้ ก็ต้องคิดเงินหลานทั้งๆที่หลานส่งเสียให้ ปั๊มน้ำเสีย ของทุกอย่างในบ้าน จะต้องโทรมาบอกเรา กดดันเอาเงินเราทั้งๆที่รายเดือนก็ให้
ล่าสุดแม่ก็กลับมาพร้อมกลับร่างกายที่พิการติดเตียง แต่มันปกติที่ฉันต้องดูแลแม่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะทิ้งไป ตั้งแต่ อายุ 3 เดือน
ถึงแม้ภาระแค่ไหน ก็ยังต้องรับผิดชอบ น้าลุงอยู่
ที่ติดเหล้า เอาเงินกินเหล้าจนไม่มีค่าไฟ ค่าไฟจะตัดก็มาว่าหลานว่าไม่มีใครดูแล ทั้งๆที่ตัวเองเอาเงินไปใช้หมด
เราเห็นบ้านเก่า เราก็ซื้อเหล็ก สังกะสี เฌอร่า มาให้ทำบ้าน ซื้อของ เกือบ 50,000 แบบทยอยซื้อ สุดท้ายก็ไม่ทำวางไว้จนสนิมขึ้น จนต้องตัดเหล็กไปชั่งกิโลขาย
เราเหนื่อยจัง เราทำงานตั้งแต่ 14 จนทุกวันนี้ เราก็ 40 กว่าแล้ว เราก็ยังต้องมาคอยดูคนไม่มีความคิดไม่มีสมอง กินเหล้า เวลาโอนช้าก็ว่าเนรคุณ
ทุกคน เราจะตัดญาติแบบนี้ จะบาปเราก็ไม่กลัวแล้ว
เราเหนื่อย เราส่งเสียมาตลอด เกือบ 30 ปีแล้ว
เวลาป่วยนอนอยู่ รพ ก็โทรให้โอนเงินให้ ไม่ถามสักคำว่าเป็นอะไร
เราแค่มาแชร์ว่าชีวิตเรา มันไม่เวิร์คเลย แต่เราอดทน ใครที่ท้ออยู่ กับชีวิตครอบครัวที่หวังผลประโยชน์อย่างเดียวแบบเรา ก็ขอให้สู้ๆนะ อาจจะสู้ได้นานกว่าเรา
บุญคุณหรือเวรกรรม
ช่วงก่อน 18 ต้องเก็บเศษแก้วแตก ที่ระเบิดจากการเปาไฟ มาล้างน้ำ แล้วแยกสีเพื่อไปขาย ใน 1 วัน ได้ 10 กว่ากระสอบ โดนบาดขา แขน มือ กระสอบไม่ถึง 10 บาท
จน อายุ 18 ปีฉันเข้าทำงานที่บริษัทแห่งนึง ฉันบอกยายว่าเลิกทำงานนะ หนูจะส่งเอง ที่บ้านไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งพัดลม ทีวี เครื่องซักผ้า ฉันเป็นผู้หญิงที่ต้องหาทุกอย่าง เพราะถูกปลุกฝังในหัวว่า บุญคุณ ฉันส่งเสีย เลี้ยงดู ทุกคนในบ้าน
บางวันอยากทำบุญก็ขอเงิน จริงๆแล้วสร้างเรื่องมาขอเงินไปซื้อหวย กินเหล้า แต่ฉันก็ปากหนักไม่ได้ว่าอะไรทั้งๆที่รู่
จนมีคนแก่ เริ่มเสียชีวิต สิ่งแรกที่ฉันต้องเจอคือ ยายเสีย ลุงเสีย ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ญาติพี่น้องทางลุง ก็ไม่มีใครช่วย เป็นเราที่ต้อง จัดงานด้วยเงินตัวเองทั้งหมด ฉันต้องรับผิดชอบ แม่กระทั่ง รถเสีย ค่าน้ำมัน ค่าข้าว หรือแม้จะให้ไปทำอะไรให้ ก็ต้องคิดเงินหลานทั้งๆที่หลานส่งเสียให้ ปั๊มน้ำเสีย ของทุกอย่างในบ้าน จะต้องโทรมาบอกเรา กดดันเอาเงินเราทั้งๆที่รายเดือนก็ให้
ล่าสุดแม่ก็กลับมาพร้อมกลับร่างกายที่พิการติดเตียง แต่มันปกติที่ฉันต้องดูแลแม่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะทิ้งไป ตั้งแต่ อายุ 3 เดือน
ถึงแม้ภาระแค่ไหน ก็ยังต้องรับผิดชอบ น้าลุงอยู่
ที่ติดเหล้า เอาเงินกินเหล้าจนไม่มีค่าไฟ ค่าไฟจะตัดก็มาว่าหลานว่าไม่มีใครดูแล ทั้งๆที่ตัวเองเอาเงินไปใช้หมด
เราเห็นบ้านเก่า เราก็ซื้อเหล็ก สังกะสี เฌอร่า มาให้ทำบ้าน ซื้อของ เกือบ 50,000 แบบทยอยซื้อ สุดท้ายก็ไม่ทำวางไว้จนสนิมขึ้น จนต้องตัดเหล็กไปชั่งกิโลขาย
เราเหนื่อยจัง เราทำงานตั้งแต่ 14 จนทุกวันนี้ เราก็ 40 กว่าแล้ว เราก็ยังต้องมาคอยดูคนไม่มีความคิดไม่มีสมอง กินเหล้า เวลาโอนช้าก็ว่าเนรคุณ
ทุกคน เราจะตัดญาติแบบนี้ จะบาปเราก็ไม่กลัวแล้ว
เราเหนื่อย เราส่งเสียมาตลอด เกือบ 30 ปีแล้ว
เวลาป่วยนอนอยู่ รพ ก็โทรให้โอนเงินให้ ไม่ถามสักคำว่าเป็นอะไร
เราแค่มาแชร์ว่าชีวิตเรา มันไม่เวิร์คเลย แต่เราอดทน ใครที่ท้ออยู่ กับชีวิตครอบครัวที่หวังผลประโยชน์อย่างเดียวแบบเรา ก็ขอให้สู้ๆนะ อาจจะสู้ได้นานกว่าเรา