เราเป็นโรคชึมเศร้า ชอบอยู่คนเดียวอยู่ในห้องพูดน้อยไม่ชอบพูดเลยแหละเวลาเจอเรื่องแย่ๆหรือรู้สึกดิ่ง ก็จะไม่กล้าบอกใคร มันทรมานมากที่ต้องแบกรับความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลยอยากหนีไปอยู่ที่เงียบๆสักที่ ถ้ามีชีวิตอยู่แล้วเหมือนตายทั้งเป็นจะอยู่ไปทำไม แต่ใจเรามันขี้ขลาดอ่ะดิแย่เนาะอยากตายก็ตายไม่ได้อยากระบายอารมณ์ก็ไม่กล้าที่จะพูด ไม่กล้าจะบอกกับใครแม้กระทั่งหมอที่รักษาเราอยู่