ผมแต่งกลอนง่ายๆกับเพื่อนในห้องแชท ตามอารมณ์​ในเวลานั้น เและเพื่อนผมไม่เคยแต่งกลอนมาก่อน ผมเลยเลือกรูปแบบที่ง่ายที่สุดให้ เรียกมันว่า กลอนเสรี

และต่อไปนี้คือสิ่งที่เซฟไว้ครับ

[

มองดูสายลมพัดใบไม้ไหว@

นึกถึงคนที่อยู่ไกลสุดขอบฟ้า#

ใบไม้ใบหนึ่งหลุดจากขั้วล่องลอย@

เฝ้าคอยโมงยามตามวันเวลา#

ใจคนเล่า จากไปที่ใดแล้ว@

ใจติดตามผู้ไกลที่ไปแล้วไม่ลับ#

ถึงมิอาจอยู่ใกล้หากยังคงแสวงหา@

ตอนเอ่ยคำลายังเห็นแม้ในห้วงนิทรา#

แม้นแสงแรกแห่งทิวามาทักทายยังไม่ยอมรับ@

หลับตายังมิตื่นจากคืนคะนึงฝัน#

จำพรากจากคืนวันสันติสุข@

น้ำตาพร่างพร่ายคล้ายไข่มุกหล่นบนหน้า#

ก่อนจะย้อนถามกลับว่า นี่ข้าเป็นอะไร@

ในฝันคล้ายใกล้แต่ความจริงกลับแสนไกล#

ร่างนั้นหยัดยืนอยู่ได้ หากแต่หัวใจแผ่วโหย@

ลมโชยระโรยระรินในใจห่วงหา#

แหงนหน้ามองหมู่เมฆาพาใจหวีดหวิว@

แสงแดดสัมผัสผิวมิคลายหนาวสั่น#

ยามนั้นผันผ่านไปอย่างมิมีผู้ใดรู้ตัว@

วันหนึ่งหากหมอกมัวในใจได้สลาย#

เพียงหวังไว้ให้เราสองคิดถึงช่วงเวลาที่น่าจดจำ@


ชั่วชีวิตสุดขอบฟ้ามิอาจพบ#

ได้บรรจบแค่ฝั่งหนึ่งคะนึงฝัน#

แม้นมิอาจพบพานทั้งชีวัน@

แค่พบในความฝันก็พอใจ@

]

ผม@
เพื่อน#