สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่ๆ ชาวพันทิป  พอดีวันก่อน ผมได้ดูหนัง ธี่หยด  ซึ่งสำหรับผม ถือว่า สนุกดี เหมาะสมกับรายได้ที่หนังทำได้อยู่  และโอกาสนี้ ผมอยากจะแบ่งปันเรื่องราวแปลกๆที่เกิดขึ้นในครอบครัวผมเอง เมื่อนานมาแล้ว    บ้านเกิดผม คือจังหวัดหนึ่งในภาคอีสานตอนล่าง....บ้านผมอยู่ในชนบทที่ห่างจากตัวจังหวัด  50-60 กิโลเมตร  สมัยนั้นผมอยู่ ม.ปลาย   หมู่บ้านแถบนั้นมีคนหลากหลายชาติพันธุ์  ทั้ง  ส่วย, เขมร , ลาว   บ้านที่ผมอยู่ ส่วนมากจะเป็น ชาว ส่วย, หรือ กูย    ช่วงนั้น ประมาณปี 2547-48   ในหมู่บ้านมีคนแก่ป่วยตาย  แกอายุน่าจะ 80 กว่า  ญาติๆก็ตั้งศพ  บำเพ็ญกุศลที่บ้าน  จากนั้นก็เคลื่อนศพไปเผาที่วัด  ทุกอย่างผ่านไปตามปกติ   แต่หลังผ่านไป 2 วัน  เหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้นกับหลานชายผม ซึ่งอายุ 3 ขวบ  เพราะเย็นวันหนึ่ง หลานชายผมก็งอแงอย่างผิดปกติ พอเวลาค่ำลง หลานก็ร้องไห้ อะไรๆก็ไม่เอา  แม่ผมพยายามหาสาเหตุ ทั้งหายา ชงนม ขนม ทั้งปลอบ ทั้งอุ้ม  ผูกเปลให้นอน สุดท้ายก็เอาไม่อยู่ ตัวก็ไม่ร้อน น้ำมูกไม่มี    คือมันผิดปกติเกินกว่าที่ควรเป็น  แล้วสมัยนั้น การเดินทางไปหาหมอก็ไม่ได้สะดวก  และบ้านผมไม่ได้มีมอเตอร์ไซค์ด้วย  ประกอบกับช่วงนั้นที่บ้านไม่ค่อยมีตังค์  สุดท้ายแม่ผมเลือกคอยดูหลานอย่างใกล้ชิด  หลานเองก็ร้องไห้แทบตลอดเวลา  หยุดแปบเดียวก็ร้องไห้ต่อ  แม่ผมคอยปลอบไม่ห่าง จนแม่ไม่ได้นอนเลย  ผมเองก็หลับๆตื่นๆ ยังถือว่าได้นอนบ้าง...แต่แม่ผม หน้าตาเศร้าหมอง บางครั้งผมเห็นแม่น้ำตาซึม  จนเวลาค่ำคืนผ่านไป....เช้ามาทุกอย่างเหมือนปกติ  หลานชายผมวิ่งเล่น ซน กินขนม  นอนกลางวันได้  ผมเองก็ เออแปลกดีแฮะ   ส่วนแม่ผมแกก็เหนื่อยล้า  เหมือนผมจะได้ยินแม่เปรยๆว่า ดูสิ กลางวันมาไม่เห็นเป็นไรเลย  เดี๋ยวจะดูคืนนี้ ถ้ายังร้องไห้ ยังมารังควานอีก เดี๋ยวโดนแน่ๆ เอาจริงแน่ๆคราวนี้....
                                   วันเวลาค่ำคืน ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว  เอาอีกแล้วครับเพื่อนๆ  พอเข้าพลบค่ำ หลานผมงอแง หลานผมร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้เริ่มมาก็ร้องไห้หนักเลย  แม่ผมก็อุ้มก็ปลอบ ผ่านไปซักพัก แม่ผมทนไม่ได้ เดินเข้าไปในครัว หยิบ ข้าวสารมากำมือนึง   ผมเคยเห็นแม่เอาข้าวสารสาดไล่สิ่งอัปมงคลก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยแน่ใจว่า มันจะได้ผลจริงๆหรอ  ครั้งนี้ก็เช่นกัน....แม่เดินมาพูดพึมพำ และพูดด้วยเสียงอันดังว่า ,,," ของไม่ดี อับปรีย์ จันไร เอ้ย" ออกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้เลย  มาทางใหนไปทางนั้นเลย... ฟิ้วววว  แม่เขวี้ยงข้าวสารกำมือนึง ไปทางประตูบ้าน  วินาทีที่ข้าวสารกระเด็นกระจายผ่านประตูบ้านไป  หลานชายผมที่กำลังร้องกระจองอแง   พลันทำผมตกตะลึง! เมื่อเจ้าหลานชาย หยุดร้องไปแบบดื้อๆ มองหน้าผมด้วยสายตาแป๋วๆ  ตรงหางตายังมีหยดน้ำตาอยู่เลย  ซักพักก็หยิบขนมมากิน  ผมนี่งงตาแตก...และคืนนั้นหลานชายผมไม่ร้องซักแอะ  หลังจากนั้นมา ผมแอบเชื่อนิดๆว่า  เรื่องราวลี้ลับ  สิ่งบางอย่างที่เรามองไม่เห็น ความรู้สึกที่เราไม่เคยสัมผัส  และศาสตร์บางอย่างที่เราเข้าไม่ถึง  ใช่ว่ามันจะไม่มีอยู่จริง......ทุกสิ่งทุกอย่าง มีเหตุและผลคอยรองรับกัน......มีเส้นแนวทะแยงขวางคอยตัดจุด และเชื่อมต่อกัน  มีความจริงและไม่จริง มีความเชื่อ และไม่เชื่อ  มีความได้รู้ และไม่รู้    เรื่องราวบางอย่าง อาจไม่ได้มีความจำเป็นต้องเข้าใจมัน  และเรื่องราวบางเรื่อง  ก็มีไว้แค่ให้เรารู้เห็นเท่านั่นเอง.....ส่วนตัวผมเองมีเรื่องแปลกๆในชีวิตพอสมควร หากมีโอกาส ผมจะนำมาเรียบเรียงแบ่งปัน ประสบการณ์เล็กๆน้อยๆ  เผื่อได้สาระได้ความบันเทิงบ้าง.... แล้วพบกันใหม่ สวัสดีครับ