คุยได้แค่ผิวเผิน ไม่มีการถามสารทุกข์สุกดิบ เขาจะคุยหรือทักเราก่อนแค่เวลาที่เขาต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น ไม่รับรู้เรื่องราว ไม่รับฟังปัญหา ไม่มีน้ำใจ ไม่แบ่งปัน แต่เราชอบเขามากๆเลยค่ะ ครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้คือบอกตัวเองไว้ว่าพอเถอะ เราแบกรับความเสียใจแบบนี้ไม่ไหว เลยไม่ค่อยอยากเข้าใกล้หรือว่าเรียกว่าหลบหน้าหลบตาเลยก็ว่าได้ เพราะว่าทำงานที่เดียวกันค่ะ ..ขอระบายหน่อย เพราะว่าอัดอั้นมากๆค่ะ