เราเป็นอินโทเวิร์ดไม่ค่อยชอบพูดอะไรกับใครไม่ค่อยเข้าสังคมแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่คุยอะไรกับเพื่อนในห้องเลย ในหลายๆครั้งเวลาที่เราคุยกับเพื่อนเราจะชอบหัวเราะออกมาเหมือนเป็นคนอารมณ์ขบขันเเต่ความจริงเเล้วเราไม่ได้รู้สึกอยากหัวเราะเลย มันแค่หัวเราะไปเองเหมือนมันเคยชินหรือในหลายครั้งเวลาที่เรายิ้มให้เพื่อนหรือคนต่างๆก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่เรายิ้มออกมาจากใจจริงๆ เราจะไม่ค่อยเปิดบทสนทนากับใครเท่าไหร่ยกเว้นว่าเราจะรู้สึกอยากคุยกับคนนั่นหรือเรากับเขาอยู่กัน2คน เราก็จะชวนคุย ในครอบครัวเราก็ไม่ได้คุยกับใครเลยส่วนมากจะเก็บตัวอยู่ห้องคนเดียวหรือเวลามีกิจกรรมในครอบครัวที่นานๆทีจะมี เราก็จะได้พูดคุยกับครอบครัว เราเป็นคนหน้านิ่งมากๆกับครอบครัวและเพื่อน วันนี้ป้าเราได้เข้ามาบอกกับเราว่า เราเป็นคนที่ฉลาดในความรู้ แต่ไม่ฉลาดด้านอารมณ์ เวลาที่เราคุยกับป้า เราก็ตอบเเค่อาห้ะ ละก็จบบทสนทนา ป้าเราก็เลยบอกว่า ให้เราพยายามพูดอย่างอื่นบ้างให้เป็นคำถามที่มันไม่ใช่แบบตัดจบ แล้ววก็บอกว่าให้เราพยสยามชวนคนอื่นคุยบ้างให้สนิทกับคนนู้นคนนี้ สำหรับเรา เรารู้สึกมันฝืนเพราะว่าการที่เราไปทำความรู้จักไปทั่วทั้งๆที่ในใจเราไม่ได้อยากจะทำมันค่อนข้างฝืน เราก็ยอมรับนะเพราะว่าเราก็เป็นแบบบนั้นจริงๆ เราก็ยิ้มหัวเราะให้ป้า แต่ในใจเรากลับรู้สึกเสียใจมันอาจจะดูเป็นเรื่องธรรมดาๆไม่ได้อะไรเพราะป้าเราก็ไม่ได้มีเจตตาที่ไม่ดีกับเราแต่เราแค่เป็นคนsensitive ในคำพูด เราก็จะลองปรับนิสัยเราดู แต่ทุกครั้งที่เราฝืนในหัวใจเรามันเจ็บทุกครั้งเลย เราคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เรารู้สึกแบบบนี้เพราะคงมีคนอื่นที่เป็นเหมือนเราอยู่เหมือนกันและะเขาอาจจะหนักกว่าเรา เราอยากรู้ว่าทุกคนคิดยังไงกับเรื่องของเรา