ผมมักจะเก็บความในใจเอาไว้เสมอโดยทีไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกไปเลยไม่ก็ยิ้ม ทำเป็นว่าผมสบายดีไม่ได้เป็นอะไรตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา 
ผมก็ไม่เข้าใจในตัวเองเลยทำให้ผมไม่มีความสุขเลย ทำตัวให้เป็นปกติอยู่ทุกวัน ความรู้สึกก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้น เอาไปเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้
อยากพูดออกไปตรงๆ อยากบอกออกไปตรงๆ แต่ทำได้แค่จินตนาการณ์ ทำได้แค่เก็บงำความรู้สึก โคตรจะทรมาน ผมเข้าใจดีว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไร
ที่เพอร์เฟค  ถ้าพูดออกไปตรงๆก็จะมีปัญหาซะเปล่า จากที่ร่าเริงกลายเป็นคนเศร้าหมองไปเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่มีความสุขเลยแต่ความสุขของผมผ่านไปผ่านมาราวกับสายลม ความสุขของผมเพียงมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เจ็บแค่ไหนฉันก็จะฝืนแกล้งทำว่าไม่เป็นไร😢