รู้สึกเสียใจที่เกิดมาเตี้ย กว่าจะรู้ตัวก็อายุ 20 แล้วครับ สูงแค่ 164 เองครับ ผมไม่ได้เครียดนะครับ แต่มันเสียใจมาก ยอมรับความจริงไม่ได้อ่ะครับ ผมคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต มีช่วงนึงที่ยอมรับได้แต่มันก็กลับมาเสียใจอีกครับและหนักกว่าเดิมจนแทบจะทิ้งการเรียนไปเลยครับ แต่งตัวก็ไม่ดูดีเหมือนคนสูง แต่งแบบคนเตี้ยมันก็ไม่ใช่สไตล์ผมอ่ะ เวลาเห็นคนสูงเดินผ่านก็ได้แต่คิดในใจว่าอยากสูงเหมือนเขาบ้าง ​

ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่ค่อยมีความสุขเลยมีแต่เรื่องให้มาเสียใจ เป็นคนไม่เข้าสังคมด้วย ทำตัวแปลก ทำหน้าซึมตลอดจนเพื่อนทักเหมือนคนป่วย ชอบเดินก้มหน้า ท้อแท้กับการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้พราะผมเป็นคนยอมรับความจริงยากมาก ได้เสียใจแล้วจะเสียใจมากแบบใจจะขาดทรมานมาก แม้แต่ข้อสอบทำผิดข้อเดียวผมก็นึกเสียดายและเสียใจอยู่ไม่หาย 

อย่าว่าผมนะครับผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟัง ตัวเตี้ยไม่พอยังเกิดมาผมหยักศกอีก ทำไมผมต้องเกิดมาด้วย รู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรใหม่ๆเลย เบื่อโลกนี้มาก เบื่อที่ต้องใช้ชีวิตที่ไม่มีแรงผลักดันด้วย หมดไฟในการใช้ชีวิต ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องแคบๆไม่กล้าออกไปพบผู้คน บุคลิกก็แปลก