คือมันเริ่มจากวันนี้ มีคนโทรมาบอกว่าพ่อ
เข้าห้องไอซียู ตอนนั้นคือเรามีความรู้สึก เฉยมาก
เราคิดว่าทำไมตัวเองถึงไม่ได้รู้สึกอะไร เเต่เเม่ก็บอกว่าจะพาไปหาพ่อ เราก็ตอบโอเคไป เเต่เเม่บอกเราว่าต้องไปเฝ้าพ่อนะเดียวเเม่กลับมาบ้านก่อน เราเลยบอกไปว่าไปอย่างเดียวไม่ได้หรอ เราทะเลาะกับเเม่จนเเม่บอกเราว่า ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป
เราอยากอธิยายว่าที่เราไม่ไปเพราะเราไม่อยากไปเเต่เพราะ คือพ่อเรามีครอปครัวอยู่เเล้ว
เเต่พ่อก็มาจีบเเม่เเล้วก็มาเเต่งงานด้วย
ทางบ้านนนั้นก็รู้เเต่เขาไม่ได้ว่าอะไร
จนพ่อมีเรา เราอยู่กับคำว่า ลูกเมียน้อย เเต่เราไม่เคยบอกใครว่าเราเป็นคนเก็บกด เราทำตัวปกติทุกอย่างทำเป็นเด็กปกติ เเต่ที่เราไม่ชอบเลยเวลารวมญาติ เราไม่รู้จักใครเลยเวลาพ่อพาไปเรากดดันมากๆ
โดยเฉพาะ เวลามีคนมาถามว่าลูกใคร เราเจอเเบบนี้ตั้งเเต่เด็ก จนถึงตอนนี้ จนพ่อเข้าโรงบาล เราเลยไม่อยากไปเจอญาติไม่อยากเจอสภาพเเวดล้อมอย่างนั้นเราเเค่อยากไปดูเเล้วก็กลับ พอพ่อฝื้น ค่อยไปหาเขาก็ได้
เเต่เเม่ก็ไม่เข้าใจ เราขออธิบายนะว่าพ่อกับเเม่เลิกกันเเล้วนะ เเต่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ พ่อก็ไปมาประจำจน
มีคนโทรมาว่าพ่อเข้าโรงบาล เเต่คนบ้านพ่อก็รู้นะว่า
พ่อมีเรา ตอนวันรวมญาติเขาก็เข้ามาคุยกับเรา
ว่าไม่ได้เกลี้ยดเรา เเต่เกลียดพ่อเรา จนมาถึงตอนนี้
เราก็เลยอยากถามว่า เราไม่ไปหาพ่อเราผิดไหม
ผิดไหมที่เราไม่ไปหาพ่อที่ห้อง“ไอซียู"
ตอนนั้นคือเรามีความรู้สึก เฉยมากเราคิดว่าทำไมตัวเองถึงไม่ได้รู้สึกอะไร เเต่เเม่ก็บอกว่าจะพาไปหาพ่อ เราก็ตอบโอเคไป เเต่เเม่บอกเราว่าต้องไปเฝ้าพ่อนะเดียวเเม่กลับมาบ้านก่อน เราเลยบอกไปว่าไปอย่างเดียวไม่ได้หรอ เราทะเลาะกับเเม่จนเเม่บอกเราว่า ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป